Καταγοητευμένη ολοκλήρωσα το βιβλίο της Βιολέττας Βασιλείου Λιόγερμα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα βαθιά συναισθηματικό ανάγνωσμα που αγγίζει χορδές, αφήνει απόσταγμα μέσα σου, δημιουργεί έντονα φορτία και στο τέλος τέλος ξέρεις ότι θα θυμάσαι την ηρωίδα αυτή για καιρό. Και το οφείλει στη συγγραφέα της.
Στην υπόθεση, η Βερονίκη ζει με τη θεία της στην Αμερική ώστε να έχει τη δυνατότητα για ένα καλύτερο μέλλον αλλά και επειδή η άτεκνη θεία βρίσκει σε εκείνη το παιδί που δεν απέκτησε. Αυτή η συνθήκη, που θα μπορούσε να είναι ιδανική ή παραμυθένια, πηγαίνει στραβά για τη νεαρή Βερονίκη με την εύθραυστη ψυχοσύνθεσή της ενώ όταν ο θάνατος μπαίνει στο πεδίο πείθεται πως είναι φόνος! Ένας φόνος που όμως δεν μπορεί ν' αποδειχθεί.
Θα καταφέρει να βρει τις πολύτιμες ισορροπίες; Τι θα απογίνει στη ζωή της; Και ο έρωτας; Θα μπορέσει να αφεθεί και ν' απολαύσει τον μεθυστικό θεό; Κι εντέλει, θα βρει τη χαρά; Αυτά είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν όμως για όλα αυτά και άλλα τόσα θα σας μιλήσει η ίδια η κυρία Βασιλείου στο μυθιστόρημά της, ένα άνοιγμα ψυχής ουσιαστικά για την ηρωίδα της.
Το σύγγραμμα έχει ημερολογιακή δομή σε πρώτο πρόσωπο. Η επιλογή αυτή προκαλεί πάντα ένα πλησίασμα του αναγνώστη, μια οικειότητα με τον/την ήρωα/ίδα, δημιουργεί αμεσότητα λες και δεν παρεμβάλλεται κανένας τρίτος, σαν να είναι ο ήρωας που αφηγείται από τη μια κι εσύ, ως μάρτυρας, από την άλλη. Φυσικά, όλα αυτά για να περάσουν στον φιλαναγνώστη δεν αρκεί μια επιλογή –το καταλαβαίνετε–, αυτό που χρειάζεται είναι μία γραφίδα που να διαθέτει την απαραίτητη διαπεραστικότητα. Κι εδώ υπάρχει!
Έχουμε μία πανέμορφα αισθαντική αφηγηματικότητα που παραμένει έτσι γοητευτική ως το τέλος (αυτό μεταφράζεται και «χωρίς να στο χαλάει») ενώ περιέχει μια εθιστική αχλή, πλουμιστή σε συναισθηματικές αποχρώσεις και έντονες εικόνες-στιγμές. Όλη αυτή η ατμοσφαιρικότητα –και η διάθεση των υφών– αναδεικνύει την κατάδυση της ηρωίδας στα σκοτάδια της αλλά και την αναγέννησή της, την ανάδυση στο φως.
Το σακίδιό μου βαρύ κι ασήκωτο απ' τους απύθμενους βυθούς που κουβαλάω. Και τα μπαγκάζια μου γεμάτα με αγέννητες ακόμη αμαρτίες.
Ανάμεσα στην εξέλιξη της ιστορίας, σου δίνει επιπλέον πράγματα όπως: χρήσιμες πληροφορίες για τον άνθρωπο και την ψυχολογία του, σοφιστίες, γνωσιακό πλούτο αφού εμπλουτίζει το πεδίο σου (αλλά μπορεί να σου προβάλει και το στραβό που κάνεις/έχεις στη δική σου ζωή), συμβουλές κ.ά. Σημείωσα να σας μεταφέρω περί σκουπιδιών καθώς μία παράγραφος από τη σελίδα 109 είναι άξια υπογράμμισης είτε γνωρίζεις είτε δεν γνωρίζεις πώς να αντιμετωπίσεις τα σκουπίδια σου.
Και μιας και μιλάμε για σημειωμένες σελίδες, στη σελίδα 242 διαβάστε δύο, τρεις ή και περισσότερες φορές την απάντηση που δίνει η κυρία Βασιλείου στο ερώτημα: «Πώς γίνεσαι θάλασσα;». Αλλά και λίγο παρακάτω, στη σελίδα 248, πώς προκύπτει η ελευθερία.
Η ζωή είναι πολύ όμορφη, αρκεί να μάθουμε να διαχειριζόμαστε ό,τι μας προκύπτει με έναν φιλικό τρόπο για τον εαυτό μας πρώτα κι ύστερα για τους άλλους.Δεν αφήνουμε κακόβουλους και τοξικούς ανθρώπους στον χώρο μας.Δεν αφήνουμε σκουπίδια στην ψυχή και στο μυαλό μας.Διατηρούμε τον νου μας πάντα νέο, φρέσκο και αισιόδοξο.
Για όλο αυτό το ηχόχρωμα και οι χροιές του περικλείουν το μυθογράφημα όχι μόνο αξίζει τον χρόνο σου, αλλά σε προκαλεί κιόλας να αναζητήσεις περαιτέρω, να αφουγκραστείς καλύτερα τον κόσμο που σε περιβάλει, τον άνθρωπο κι εσένα τον ίδιο.
Το υπερβολικά απλό δεν μπορούμε να το εκλάβουμε ως αληθινό.Αυτό προσφέρει η τέχνη: τη μαγεία, το αλλόκοτο, το διαφορετικό που αναζητά ο άνθρωπος.Η γνωσιακή ψυχιατρική [...] κάνει απολύτως σαφές στον ασθενή από τι πάσχει ώστε να γίνει ο ίδιος γιατρός του εαυτού του.
Το δραματικό του υπόβαθρο είναι οριοθετημένο άψογα. Βαρύ και ουσιώδες σε όλη την έκταση αλλά δοσμένο με τόσο ανάλαφρο ύφος που δεν επιτρέπει στο δράμα της ζωής να κορυφωθεί μέσα στις λέξεις. Το άνοιγμα καρδιάς της Βερονίκης σε αγγίζει, σε διαπερνά, σε κάνει συμμέτοχο σε όλα αλλά δεν σε βαραίνει εσωτερικά, δεν επιβαρύνει τον δικό σου ψυχισμό. Μία υφολογία πολύ ενδιαφέρουσα για τον φιλαναγνώστη και εξαιρετικά γόνιμη για τη συνολική εμπειρία. Επιπλέον, δείχνει τόσο φυσικό! Μάλλον επειδή «κουβαλά» μπόλικη αλήθεια όπως λέμε για τη θεατρική πράξη, ώστε να έχει νόημα και βάση το εγχείρημα.
Η κορυφή διευρύνει τους ορίζοντεςΌμως η ζωή τρέχει, δεν περιμένει. Ή την προλαβαίνεις ή σ' αφήνει πίσω.
Παρένθεση: Ένεκα του τίτλου, σίγουρα θα προσέξετε τη σχέση του ηλιοβασιλέματος με την ιστορία όμως εγώ προσέχω και τις αναφορές στο ροζ. Ένα χρώμα με πολύ συγκεκριμένη σημειολογία αλλά και το μόνο χρώμα με ειδικό βάρος σε όλη την έκταση του βιβλίου. Πολλά από τα πράγματα που περιγράφονται έχουν αυτό το χρώμα –ή και αυτό– και μάλιστα, ακόμα μία ιδιαίτερη αξία, πολλά από αυτά τα πράγματα αρέσουν στην ηρωίδα. Ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος: το πιο κοριτσίστικο χρώμα, γιορτινό και χαρούμενο, αθώο και αγνό, παιχνιδιάρικο και ήρεμο...
Τη λέξη εκτίμηση συνήθως τη χρησιμοποιούμε όταν δεν μπορούμε να πούμε εκείνη την άλλη: αγαπώ. Κι έτσι βάζουμε στη θέση της το εκτιμώ που μας βολεύει περισσότερο.
Με δυο λόγια έχουμε μια ύπαρξη που πολεμά με τον εαυτό της, που προσπαθεί να κατανοήσει, να αναλύσει το μέσα της, να βρει τα πατήματά της και –γιατί όχι;– να αυτοπρογραμματιστεί θετικά. Έχουμε μία μυθοπλασία που προσφέρει συμβουλές και διαπιστώσεις που μένουν, αφήνουν απόηχο πάνω σου και σε σπρώχνουν παρακάτω ή σε ωθούν να φτιάξεις τα δικά σου, να διορθωθείς. Έχουμε ένα βαθιά συγκινητικό ανάγνωσμα, ιδιαίτερα φορτισμένο που αξίζει την προσοχή μας.
Η μοναξιά δεν είναι συνθήκη, είναι συναίσθημα.Ζω τώρα, αυτήν τη στιγμούλα, γιατί η προηγούμενη μόλις πέθανε κι η επόμενη μπορεί να μη με βρει μαζί της.Η απουσία μειώνει τα μέτρια πάθη και αυξάνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά και φουντώνει τις πυρκαγιές.
Τέλος, έχουμε μία πένα που μιλάει πολύ όμορφα, με ενδιαφέρον που προκύπτει από τη συνθήκη και το ύφος και όχι από την πλοκή, την ανατροπή, τις αποκαλύψεις ή τη δράση... Δεν έχεις να περιμένεις τη λύση του μυστηρίου ή του γρίφου αλλά το διαβάζεις με βουλιμία ως την τελευταία του λέξη. Μία πένα γλυκιά, συναισθηματική που σε αγγίζει. Ε, και μία ηρωίδα που μόνο ν' αγαπήσεις μπορείς.
