Χρήστου Ντικμπασάνη
Μια νύχτα θ' ανοίξω την πόρτα μου
και από μέσα θα βγει ο πόθος
για μια νέα ζωή
επάνω σε άγνωστα χώματα
Δε θα έχω καμιά έγνοια
για τα παρωχημένα πράγματα
Με σφιγμένα χείλη
θα μουρμουρίσω λόγια ακατάληπτα
για λευκές αυγές
και αναστημένες προσδοκίες
για μια αγέραστη αναπνοή
μέσα στο σκοτάδι το ζωογόνο
της αιώνιας νύχτας
Θα πιω το νερό της λήθης
για τις εποχές μου στην υδρόγειο
μα θα δυναμώσω με νέκταρ και αμβροσία
τη μνήμη των επερχόμενων ημερών μου
στο ελπιδοφόρο άπειρο
Θα φτιάξω ολοκαίνουργιους τόπους
αγιασμένους και θα σπείρω θαύματα
Με τα τραγούδια μου θα συναρμολογήσω
τα κομμάτια των διασκορπισμένων
ονείρων και των πόθων μου
που δε μπόρεσα να φυτέψω
στο μολυσμένο κορμί της Γης
Θα θρυμματίσω την αδιαφορία
των αρχαίων θεών
Θα τους υποχρεώσω
να σηκώσουν την αυλαία
ενός ολόφωτου κόσμου
🍉
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Renato Guttuso (Water melon)
