Ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα με καλοκαιρινό άρωμα Αργοσαρωνικού από τη Μαίρη Χαρπαντίδου. Το Έγκλημα στο Διαβολονήσι, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Memento, είναι ένα βιβλίο μπαλαντέρ, απευθύνεται σε όλους και διαβάζεται παντού· λίγο περισσότερο βέβαια αν είστε λάτρεις του είδους.
Από τις πρώτες σελίδες καταλαβαίνεις ότι σε κερδίζει για πλήθος λόγων: δείχνει σύγχρονο, μοντέρνο και όμορφα δομημένο. Έχει και μία υπόθεση που τοποθετείται στον Αργοσαρωνικό τον οποίο όλοι οι Πειραιώτες και Αθηναίοι γνωρίζουμε πολύ καλά καθώς όλοι έχουμε μία ανάμνηση από τις παραλίες του –το λιγότερο· αρκετοί πολλές τέτοιες, μην πω καλοκαίρια ολόκληρα!
Διαβάζοντας παρακάτω, γνωρίζεις και ένα έγκλημα που έχει πολλά πρόσωπα και υφές: να είναι έγκλημα πάθους; ψυχοπάθειας; διαστροφής; θυμού; Δεν μπορείς να ξέρεις φυσικά. Η συγγραφέας θα κάνει τις αποκαλύψεις της εν καιρώ, αφού έχει κορυφωθεί ο γρίφος και έχουν δοθεί οι επιμέρους πτυχές, παρόλο που σε όλη την έκταση είσαι «αυτόπτης» μάρτυρας!
Πώς το καταφέρνει αυτό; Εμβόλιμα στη γραμμική αφήγηση/εξέλιξη της ιστορίας παρακολουθούμε τον δράστη: τι κάνει, τι σκέφτεται κ.ο.κ. χωρίς ωστόσο να μας αποκαλύπτεται η ταυτότητά του. Οι πιο μυημένοι στο αστυνομικό είδος ή στο λεγόμενο ντετέκτιβ στόρι όμως θα είναι σε θέση να υποθέσουν σωστά, αν είναι από αυτούς που τους αρέσει να κάνουν μαντεψιές.
Στην υπόθεση, ο αστυνόμος Ηλιάδης απολαμβάνει οικογενειακά τις διακοπές του όταν ανακαλύπτεται το πτώμα ενός Αμερικανού στο ακατοίκητο Διαβολονήσι. Ο αστυνόμος λοιπόν με τον διοικητή του τμήματος του νησιού Φωτάκη και άλλους συνεργάτες καλούνται να διερευνήσουν τον θάνατο του εξέχοντα Τζόουνς, αν και θα έρθουν στο φως κι άλλα περιστατικά.
Το βιβλίο έχει δομηθεί άρτια, με επάρκεια και έλεγχο ροής. Προσφέρει ευκρίνεια δεδομένων και επαρκείς περιγραφές και στο τέλος, κάνοντας τον απολογισμό σου, έχεις έναν φόνο, ποικίλα άλλα εγκλήματα, έναν παθιασμένο ερευνητή, έναν ασταθή ψυχολογικά άνθρωπο αλλά και ένα ειδύλλιο! Ναι, από εκείνα τα καλοκαιρινά ρομαντικά ειδύλλια που όλοι λατρεύουμε και ζηλεύουμε και επιθυμούμε να βιώσουμε στην πραγματική ζωή. Επίσης έχεις μία ιστορία που ξεκινάει με μία έντονη εικόνα, προχωρά χαλαρά και ανεβάζει εντάσεις όσο προχωρά η ανάγνωση, μια κλιμακούμενη θριλερική χροιά που γοητεύει.
Στο τέλος, αναρωτιέσαι σε ποιο νησί έγιναν όλα αυτά, καθώς αυτή η πληροφορία μένει ανοιχτή από την κυρία Χαρπαντίδου, αλλά, ξέρετε κάτι; Παίρνεις την ιστορία και την τοποθετείς εσύ στο νησί της αρεσκείας σου, αν αυτό είναι το πρόβλημα, ή δέχεσαι απλώς ότι σε έπεισε αρκετά ώστε να αναζητήσεις τον τόπο.
Προσωπικά, θα ήθελα τη φράση θα τη γλίτωνε από μερικές ώρες στο σολάριουμ διατυπωμένη διαφορετικά αφού κανείς δεν μπορεί να μείνει αρκετή ώρα σε ένα σολάριουμ (πάνω από δέκα λεπτά και κινδυνεύεις να βγεις με σοβαρές κοκκινίλες, κάθεσαι μισή ώρα και ισοδυναμεί με βαρύ έγκαυμα). Συγκεκριμένα, μου ταιριάζει περισσότερο ένα «θα τη γλίτωνε από πάρα πολλές επισκέψεις στο σολάριουμ» ή «θα τη γλίτωνε από πολύ χρόνο πήγαινε έλα στο σολάριουμ» ή κάτι τέτοιο. Επίσης, ένας χαρακτήρας βλέπει από μία βάρκα, μεσάνυχτα μέσα στη θάλασσα, ότι ένα δάσος καλύπτει μεγάλο μέρος του τόπου. Όμως, νύχτα από τη θάλασσα δεν μπορείς να δεις τίποτα απολύτως στη στεριά, ούτε καν πού βρίσκεται η ίδια η στεριά· πρέπει να ξέρεις πού πηγαίνεις για να καταφέρεις να πας, να διαβάζεις τα αστέρια για προσανατολισμό ή κάτι τέτοιο αλλά και πάλι πηγαίνεις στα τυφλά. Εδώ θα μπορούσε να γράψει: «ήξερε ότι το δάσος κάλυπτε μεγάλο μέρος του νησιού», για παράδειγμα.
Τώρα ξέρω τι σκέφτεστε. Ότι είμαι ψυχαναγκαστική. Είμαι. Αλλά, αν με διαβάζετε συχνά, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.
Γενικά, το μυθιστόρημα θα σας κρατήσει καλή συντροφιά, αξίζει την προσοχή σας ενώ προτείνεται και για νεαρότερους αναγνώστες. Υπογράφεται δε από μία πένα που δίνει στίγμα στο αστυνομικό και νομίζω πως θα διαβάσουμε μελλοντικά κι άλλες, νέες, δικές της υποθέσεις.
