Η Νεκταρία Μαρκάκη γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στους Φούρνους. Η αγάπη της για τη λογοτεχνία ξεκίνησε στα εφηβικά της χρόνια όταν δοκίμασε να αποτυπώσει στις σκέψεις της σε χαρτί. Η πρώτη της απόπειρα ανάρτησης της δουλειάς της έγινε το 2013 στην πλατφόρμα συγγραφέων wattpad όπου ανέβαζε τα έργα της στα αγγλικά. Το 2014 ανάρτησε το πρώτο κείμενό της στα ελληνικά κι έναν χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε το πρώτο έντυπο βιβλίο «Χωρίς χάρτη» που πλέον κυκλοφορεί μόνο στην Amazon. Ακολούθησαν τα βιβλία «Για να μην ξεχνάς» (εκδόσεις Αέναον) και τα «Το κορίτσι με το ηλιοτρόπιο» και «Εκεί που ανήκω» (εκδόσεις Maradel Books). Το βιβλίο με τίτλο «Του έρωτα και του πολέμου» είναι το πρώτο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα.
Περίληψη:Εκείνος, ένας μικρός θεός του πολέμου που διψάει για τον έρωτα. Εκείνη μια μούσα του έρωτα σε πόλεμο με τον εαυτό της.Η μοίρα τους φέρνει κοντά, ο φόβος και ο πόνος τους κρατάνε σε απόσταση, όμως η καρδιά είναι εκείνη που θα αποφασίσει. Γιατί η φλόγα του έρωτα και του πολέμου θα σιγοκαίει πάντα, όσο κι αν προσπαθούν και οι δύο να τη σβήσουν.
Έχοντας διαβάσει αρκετά από τα έργα της συγγραφέως έχω πειστεί ότι πρόκειται για μία ρομαντική ψυχή, όπως και η ίδια άλλωστε δηλώνει. Βλέποντας το εξώφυλλο του βιβλίου της «Του έρωτα και του πολέμου» ήμουν σίγουρη πως θα διαβάσω για μία ακόμα φορά ένα από τα καλογραμμένα και άρτια δουλεμένα –κλισέ θα έλεγε κανείς– ρομάντζα της· αυτά τα μυθιστορήματα που «μιλούν» στην ψυχή κάθε αναγνώστη όσο απαιτητικός και «σκληρόπετσος» κι αν είναι, μιας και η πένα της καθρεφτίζει τον απέραντο εσωτερικό της κόσμο, που πλημμυρίζει από συναισθήματα, κατορθώνοντας έτσι να τα μεταφέρει αυτούσια και δίχως περιττά στολίδια μέσα σε κάθε ιστορία της. Έτσι, ο γραπτός της λόγος δεν έχει τη δύναμη να λυγίζει μονάχα τους ονειροπόλους αλλά και αυτούς που τολμούν να δηλώνουν πως είναι καμωμένοι από «σίδερο».
Τι γίνεται όμως όταν καθώς γυρνάς τις σελίδες του συνειδητοποιείς ότι το εξώφυλλο μ' αυτό το αγαπημένο ζευγάρι που έχει για φόντο το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, όσο όμορφο κι αν είναι, δεν σε προϊδεάζει ότι θα διαβάσεις κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο από μία απλή ιστορία αγάπης; Αυτό θα έλεγα πως είναι μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές των σκέψεων και των συναισθημάτων όποιου αναγνώστη το πιάσει στα χέρια και αφεθεί δίχως κανέναν ενδοιασμό στην ιστορία του Άρη και της Ερατώς. Γνωρίζω πως η συγγραφέας έχει συγγράψει πολλές και διαφορετικές κατηγορίες μυθιστορημάτων με μεγάλη επιτυχία. Όμως το γεγονός ότι κατορθώνει και πλέκει με τόση μαεστρία το ρομάντζο με κοινωνικά, ιστορικά και ψυχολογικά στοιχεία αποτελεί τη μυστική συνταγή που μετατρέπει αυτό της το έργο σε αριστούργημα! Γιατί;.. Διότι όλοι μας, λίγο πολύ, έχουμε κοινά βιώματα και κοινές σκέψεις, ανησυχίες και φοβίες με αυτές των πρωταγωνιστών του.
Ερατώ: Η μούσα του Έρωτα... Μία όμορφη κοπέλα με αγνά συναισθήματα και μπόλικη ενσυναίσθηση που η κακία και η επιδερμικότητα του κόσμου μας την αναγκάζουν να στρέψει τα αρνητικά και άκρως καταπιεσμένα συναισθήματά της εναντίον του ίδιου της του εαυτού.
Άρης: Ο Θεός του πολέμου... Ένας απρόσιτος άνδρας που ο εγωκεντρισμός παίρνει πολλές φορές τα ηνία της ύπαρξής του, ένας άνδρας που θέλει να αλλάξει την αρνητική πλευρά του κόσμου μας και πολεμάει ακούραστα για να το πετύχει βυθίζοντας και τη δική του ύπαρξη στο σκοτάδι.
Η συνάντησή τους έρχεται απρόσμενα και καθορίζει κυρίως την εξέλιξη της σχέσης τους με τον υποσυνείδητο κόσμο τους και με τα βαθύτερα τραύματά του.
Τι κοινό μπορεί να έχουν όμως δύο άνθρωποι που από τη μία μοιάζουν και από την άλλη είναι τόσο μα τόσο διαφορετικοί;
Πώς μπορεί να ταιριάξει η ενσυναίσθηση με τον εγωκεντρισμό;
Μπορούν αυτά τα δύο στοιχεία να ισορροπήσουν ή θα τα ισοπεδώσουν όλα κατά το σμίξιμό τους; Ή μήπως λόγω της δυϊκότητας ολόκληρης της πλάσης, το ένα ξέρει να κρύβεται πολύ καλά μέσα στο άλλο;
Και εντέλει αυτό το αρχέγονο, ζωογόνο και άκρως απαραίτητο συναίσθημα –ο έρωτας– πόσο πόλεμο μπορεί να κρύβει μέσα του;
Σας προτρέπω να βουτήξετε με θάρρος στην ιστορία τους, επειδή είμαι σίγουρη πως θα φωτίσει το σκοτάδι σας όπως φώτισε και το δικό μου!
Νεκταρία μου, καλώς όρισες στο koukidaki.gr! Όπως πολύ καλά γνωρίζεις, είχα την τιμή να διαβάσω αρκετά από τα έργα σου, που φυσικά ανήκουν σε πολλές και διαφορετικές κατηγορίες εκτός από αυτήν του ρομάντζου που τόσο πολύ αγαπάς! Κατά καιρούς έχεις συγγράψει μυθιστορήματα φαντασίας αλλά και υπερφυσικά και πρόσφατα ασχολήθηκες και με την αστυνομική λογοτεχνία. Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις δύο από τις κατηγορίες που σε συναρπάζουν περισσότερο, ποιες θα ήταν αυτές και γιατί; Επιπλέον, έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς με κάτι που θεωρείς «έξω από τα νερά σου» και αν ναι, σε κάποια κατηγορία ανήκει;
Νεκταρία Μαρκάκη: Ευχαριστώ από καρδιάς το koukidaki.gr για τη φιλοξενία, και ευχαριστώ εσένα προσωπικά που έχεις ακολουθήσει τόσο καιρό τη συγγραφική μου πορεία, με σεβασμό, πάνω από όλα.
Η αλήθεια είναι πως, ενώ οι περισσότεροι με κατατάσσουν στην κατηγορία των ρομαντικών συγγραφέων, εγώ δεν ξέρω πού ακριβώς ανήκω κι αυτό γιατί μου αρέσει να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά είδη, για να δω τις δυνατότητές μου. Αν έπρεπε να διαλέξω ποια δύο είδη θα συνέχιζα να υπηρετώ, μάλλον θα ήταν οι κατηγορίες φαντασία και μυστήριο γιατί σου δίνουν τη δυνατότητα να ελευθερωθείς συγγραφικά, κατά την άποψή μου. Βέβαια, σε ό,τι γράφω, ο έρωτας βρίσκεται σε πρώτο πλάνο γιατί, όπως και να το κάνουμε, αποτελεί κινητήριο δύναμη για τους πρωταγωνιστές μου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω ιστορικό μυθιστόρημα γιατί το θεωρώ δύσκολο είδος που θέλει τρομερή έρευνα για να καταπιαστεί κάποιος μαζί του, όπως και καθαρά ερωτικό μυθιστόρημα. Οπότε ίσως κάποτε, αν αποφάσιζα να ρισκάρω, ένα από αυτά τα δύο είδη θα διάλεγα.
Το μυθιστόρημά σου «Του έρωτα και του πολέμου» πραγματεύεται πολλά και άκρως σημαντικά θέματα, που αφορούν την κοινωνία μας, και κυρίως το στίγμα που κουβαλούν πολλοί από τους συνανθρώπους μας όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση και τον εκφοβισμό που σχεδόν όλοι μας έχουμε υποστεί σε κάποια φάση της ζωή μας. Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσής σου και τι θα έλεγες στα νέα παιδιά που γίνονται αποδέκτες του, αλλά και στους ενήλικες που παλεύουν με τις πληγές που οι άλλοι άνοιξαν στις ψυχές τους;
Ν.Μ.: Έμπνευσή μου αποτέλεσαν τα δικά μου βιώματα. Μάλιστα, πολλά από τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που περιγράφω από την πλευρά της Ερατώς, είναι πράγματα που έχω νιώσει κι έχω ζήσει στην πραγματικότητα, λόγια που μου έχουν πει κατά καιρούς και που σίγουρα δεν με βοήθησαν να εξελιχθώ. Πολλοί θεωρούν ότι είναι εύκολο να κλείσεις τα αφτιά στα όσα σου λένε, αλλά αυτό δεν ισχύει. Σαν κοινωνία έχουμε μάθει πως το να κατακρίνουμε κάποιον, για την εμφάνισή του στην προκειμένη περίπτωση, λέγοντας σκληρά λόγια ή κάνοντας το άτομο να νιώσει άσχημα, είναι αποδεκτό, γιατί έτσι –υποτίθεται– δείχνουμε το ενδιαφέρον μας και δίνουμε στο άτομο λόγο να βελτιωθεί. Δεν λογαριάζουμε, όμως το πόση ζημιά μπορούμε να του κάνουμε ενεργοποιώντας μια αντίδραση που φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα. Δεν ξέρουμε αν το άτομο έχει προβλήματα υγείας, αν πάσχει από αγχώδεις διαταραχές που μπορεί να φέρνουν υπερφαγία, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι περνάει από το μυαλό του. Σε όσους έχουν έρθει αντιμέτωποι με αυτόν τον κοινωνικό ρατσισμό, θα έλεγα να μιλήσουν με κάποιον ειδικό και να μην αφήσουν αυτή την περιθωριοποίηση να τους καθορίσει ως ανθρώπους. Και στην κοινωνία που μας περιθωριοποιεί, ίσως μερικά μαθήματα ενσυναίσθησης να είναι απαραίτητα.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γυναίκες –σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τους άνδρες– βγαίνουν και μιλούν δημόσια για τα παραπανίσια κιλά τους, για τον αγώνα που έδωσαν ώστε να αποδεχτούν τον εαυτό τους και να τον αγαπήσουν και για την απομυθοποίηση του κανόνα που τις θέλει να έχουν την εμφάνιση μοντέλου, με αποτέλεσμα να προκαλούν αντιδράσεις στον κόσμο που ισχυρίζεται ότι η παχυσαρκία είναι ασθένεια και δε θα έπρεπε να είναι αποδεκτή και να προβάλλεται καθότι εγκυμονεί πολλούς κινδύνους για την υγεία και την ασφάλειά τους. Ποια η θέση σου πάνω σε αυτό το θέμα που κατακλύζει τα social media και κατ' επέκταση την κοινωνία μας;
Ν.Μ.: Η παχυσαρκία σαφώς κι είναι ασθένεια που μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα στον άνθρωπο. Κανείς δεν είπε το αντίθετο. Αυτό που προσπαθούμε εμείς που παλεύουμε με το βάρος μας, να καταφέρουμε, είναι να κερδίσουμε την αποδοχή γιατί από εκεί μπορεί να ξεκινήσει και η αλλαγή. Αν νιώσεις αγάπη, θα αγαπήσεις και εσύ τον εαυτό σου και τότε θα θελήσεις να τον φροντίσεις περισσότερο και να κάνεις έστω μικρά βήματα προς την καλυτέρευση της υγείας σου, ψυχικής και σωματικής. Δεν θεωρώ πως κάποιο από τα άτομα που έχει μιλήσει πάνω σε αυτό το θέμα, έχει παρακινήσει τον κόσμο να παχύνει ή να τρώει αλόγιστα, αντιθέτως ο λόγος που μιλάνε είναι για να καταλάβουν εκείνοι που δεν ξέρουν πώς είναι να ζει κάποιος με παραπανίσια κιλά και στο περιθώριο λόγω της εμφάνισης, πως τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο νομίζουν. Δεν ράβεις απλά το στόμα για να αδυνατίσεις, ούτε είναι μοναδική λύση το να περνάς 10 ώρες τη μέρα στο γυμναστήριο. Είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων και η κατανόηση κι η αποδοχή, είναι δύο από τα πιο σημαντικά.
Τώρα θα ήθελα να επικεντρωθούμε στον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας, τον Άρη. Πώς θα τον χαρακτήριζες με λίγα λόγια; Ποια είναι τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που πιστεύεις ότι θα λατρέψουν οι αναγνώστες και ποια αυτά που ίσως τους ξενίσουν;
Ν.Μ.: Ο Άρης είναι εκείνη η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού που είναι μυστηριώδης, απότομη και επικίνδυνη, αλλά μόλις φωτιστεί είναι συναρπαστική και σε τραβάει σαν μαγνήτης. Είναι ένας άνθρωπος που, όπως λέει κι ο ίδιος, τρέφεται από τη δυστυχία γιατί μόνο αυτή έχει γνωρίσει στη ζωή του. Έχει βιώσει την εγκατάλειψη πολλές φορές, σε πολλές μορφές, κι αυτό τον έχει απομονώσει, αλλά στην πραγματικότητα, πίσω από το απόμακρο ύφος του, κρύβεται ένας άντρας που έχει τρομερή ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί, αλλά κυρίως, να βρει έναν λόγο να σταματήσει να πολεμά τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι πεισματάρης, είναι μια έντονη προσωπικότητα, είναι απότομος αλλά είναι εκεί πάντα, δεν εγκαταλείπει. Νομίζω πως για όλα αυτά, μόνο αγάπη μπορεί να πάρει από τους αναγνώστες. Θεωρώ πως ο Άρης δεν μπορεί να ξενίσει κανέναν που θα «διαβάσει» τον χαρακτήρα του, πίσω από τις γραμμές.
Αν είχες τη μαγική ικανότητα να δώσεις σάρκα και οστά σε έναν από τους ήρωές σου και να περάσεις ένα εικοσιτετράωρο μαζί του, ποιος/ά θα ήταν αυτός/ή και γιατί;
Ν.Μ.: Δύσκολη ερώτηση αυτή διότι αγαπώ όλους τους ήρωές μου και θα ήθελα να μπορούσα να τους ζωντανέψω όλους και να κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι, για να γιορτάσουμε το γεγονός πως εκείνοι υπάρχουν μέσα από μένα, κι εγώ μέσα από εκείνους. Αλλά αν έπρεπε, από γυναίκες θα διάλεγα την Ερατώ, σίγουρα, για να της δώσω μια μεγάλη αγκαλιά. Από άντρες, ίσως τον χαρακτήρα στο μυθιστόρημα που γράφω τώρα, που με έχει τρελάνει!
Αν το βιβλίο σου ήταν πόλη, ποια πόλη θα ήταν;
Ν.Μ.: Θα ήταν η Μαδρίτη τον χειμώνα, με τις πολλές της αντιθέσεις, με το φως της και τη σκοτεινιά της που την κάνουν τόσο μοναδική.
Αν ήταν γεύση, μουσική, χρώμα, άρωμα και ύφασμα;
Ν.Μ.: Γεύση, θα ήταν μαύρη σοκολάτα. Μουσική, μάλλον ένα μελαγχολικό μπλουζ. Άρωμα θα είχε εκείνο της θάλασσας. Ύφασμα, μάλλον αυτό το απαλό μακό που φοράς ή κρατάς όταν θες να νιώσεις ασφάλεια.
Και αν ήταν ταινία, σε ποιο είδος θα άνηκε και ποιοι θα ήταν οι πρωταγωνιστές της;
Ν.Μ.: Σίγουρα θα ήταν ένα κοινωνικο-ρομαντικό δράμα. Ο Άρης θα ήταν ο Thomas Beaudoin, αφού πάνω σε αυτόν βάσισα τον χαρακτήρα και η Ερατώ η Ashley Graham, το πανέμορφο plus size model.
Τέλος, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας το αγαπημένο σου απόσπασμα.
«Ένα δυνατό μπουμπουνητό τον ξύπνησε απότομα. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή, λες και είχε σκάσει βόμβα δίπλα του και τον είχε στείλει στον άλλον κόσμο. Του πήρε λίγη ώρα για να καθαρίσει η ματιά του και να θυμηθεί που βρισκόταν. Μία γλυκιά μυρωδιά τρύπωσε στα ρουθούνια του που έκανε όλο του το σώμα ν' αντιδράσει. Έπιασε το πάπλωμα που ήταν ριγμένο πάνω του και το έφερε στα ρουθούνια του. Ήταν υπνωτιστική η μυρωδιά. Ανασήκωσε τον κορμό του και έριξε μια ματιά γύρω του. Ήταν μόνος στο δωμάτιο. Δίπλα του ήταν το σημειωματάριό του αλλά αυτή τη φορά, εκτός από τα δικά του γράμματα, είδε και τα δικά της. Είχε βρει τους κανόνες του και είχε απαντήσει.Κανόνας νούμερο 1. Δεν φοράω άρωμα, λυπάμαι, είχε γράψει. Δεν θα προτιμούσες να μην πλένομαι, υποθέτω, οπότε θα πρέπει να μάθεις να ζεις με το πώς μυρίζω.Κάγχασε απορημένος. Αν δεν φορούσε άρωμα, πώς μύριζε τόσο όμορφα;Κανόνας νούμερο 2. Η αταξία είναι δείγμα εξυπνάδας, λυπάμαι... δεν μπορώ να γίνω χαζή για χατίρι σου, ωστόσο θα προσπαθήσω να πλένω τα πιάτα μου.Δεν ήταν εύκολος αντίπαλος. Γέλασε και συνέχισε στον επόμενο κανόνα.Κανόνας νούμερο 3. Τα πάντα εδώ μέσα είναι δικά σου. Λυπάμαι, δεν ξέρω πώς να αιωρούμαι οπότε θέλοντας και μη, θα αγγίζω.Η αυθάδειά της ήταν αποστομωτική. Δεν μπόρεσε να μην χαμογελάσει όταν είδε πως είχε γράψει κι εκείνη τρεις κανόνες.Πάντα να λες καλημέρα και καληνύχτα κι ας μην μου μιλάς όλη την υπόλοιπη μέρα. Πρέπει να κάνουμε λίστα με ψώνια και φαγητά που τρώμε, για να ξέρω τι θα μαγειρεύω. Δεν μου αρέσει να με επεξεργάζονται γι' αυτό μην με κοιτάς νομίζοντας πως δεν το καταλαβαίνω.Στα τελευταία λόγια που είχε γράψει, πάγωσε. Τον είχε καταλάβει το προηγούμενο βράδυ;Πώς ήταν δυνατόν... κοιμόταν βαριά. Δεν χρειαζόταν να είναι διάνοια για να καταλάβει πως είχε να κάνει με κάποια που του θύμιζε έντονα τον εαυτό του. Έγειρε στην καρέκλα του προβληματισμένος. Δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τον εαυτό του. Πώς θα τα πήγαινε καλά μ' εκείνη;»
Ν.Μ.: Ευχαριστώ εσένα και το koukidaki.gr για την υπέροχη παρουσίαση!
Εγώ σε ευχαριστώ, Νεκταρία μου. Πάντα επιτυχίες!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
