Γιάννη Σμίχελη
Ό,τι πιο δύσκολο είναι μια ημιτελή ιστορία
Να τελειώσει με παρατράγουδα,
Οι παρεμβολές των ενστίκτων επιβάλλουν
Την κατάληξη στην διστακτικότητα,
Χρειάζεται βαθιά νηφαλιότητα
Ο απολογισμός μιας επιπλοκής,
Όλα κρίνονται στις λεπτομέρειες της
Αυτοκριτικής,
Η ευθυκρισία προϋποθέτει εξιχνίαση
Στον σκληρό δίσκο των αναμνήσεων,
Οι λεπτομέρειες δεν αλλάζουν την ουσία
Των γεγονότων
Μα την συναισθηματική αξία του βιώματος
Του κάθε δρώντος
Πολύ περισσότερο όταν η αντίφαση κινεί τη φυγή
Δίχως να χαράζει στον εσωτερικό ορίζοντα
Το χαστούκι δεν το έχω ξεπεράσει,
Επέτρεψα στον πληγωμένο μου εγωισμό
Ν' αγκυλώσει την ψυχή
Όλα έχουν σημασία και γράφω βήμα προς βήμα
Για να τοποθετήσω στην σκέψη της αυτοεκτίμησης μου
Με πολύ μεγάλη προσοχή τις ψηφίδες ώστε να δω
Τ' άγνωστο έργο
Ως τώρα έχω καταφέρει μόνο στιγμιότυπα και σκηνές
Να ανακαλέσω δίχως τη σύνθεση να πετυχαίνω
Πάντα γράφω σαν ένας σκηνοθέτης
Και σ' αυτήν εδώ την περίπτωση λόγω εγωιστικών κολλημάτων
Δεν συλλαμβάνω την ουσία
Αυτοκρίνομαι είτε σαν θύμα με δακρύβρεχτο τρόπο
Ή σαν θύτης σε βαθμό αυτομαστιγώματος
Και ειλικρινά εξαρχής δεν έχω μπούσουλα
Την αλήθεια μέσα μου ν' ανακαλύψω
Σίγουρα τ' απωθημένο εκτονώθηκε με λάθος τρόπο
Και η επιμονή ήταν πάντα ένα αίνιγμα
Αναμφίβολα η ερωτική επαφή ήταν καθαρά σεξουαλική
Και μπορεί η σαρκική έλξη να είναι μια εξήγηση
Από την άλλη όμως ενέργησα με τον πιο λάθος τρόπο
Σαν να επιδίωκα την καταδίκη μου
Ώστε να γλιτώσω μια και καλή
Να κόψω τον γόρδιο δεσμό
Κυρίως με κείνη.
Ψυχρά λοιπόν, δίχως μελοδραματισμούς και συναισθηματικές φορτίσεις
Ήταν ο εφηβικός μου ανεκπλήρωτος έρωτας
Που είχε μετεξελιχθεί σε μια άνιση φιλία
Μιας και μου δέσμευε με τη γοητεία της και την διαρκή άρνησή της
Την πιο σκοτεινή πτυχή της ερωτικής μου ορμής
Την πιο ατόφια και πεινασμένη
Η οποία τελικά από άλλη γυναίκα απελευθερώθηκε
Κι έτσι κατάφερα να την δω για πρώτη φορά στα ίσια
Όταν, δε, συνουσιάστηκα και με την αδελφή της τότε
Το αρρενωπό αγοράκι αισθάνθηκε σαν γοριλάκι
Ενώ χαστουκίζοντάς την ήταν σαν να
Έπαιρνα την εκδίκηση μου από την ακατάδεκτη
Της το χρώσταγα μετά από 15 χρόνια απορρίψεων.
Επικαλέστηκα πολλά ελαφρυντικά ώστε
Να ρίξω στα μαλακά τον καταδικασμένο από μένα τον ίδιο
Εαυτό
Ήταν αυτό το τρομερό τρικ του σλάλομ για το σκοράρισμα
Αφού τους πέρασα όλους πάει να πει πως είμαι καλός
Έστω κι αν λόγω σύγχυσης σούταρα στο δικό μου τέρμα
Αυτογκόλ, αυτογκόλ αλλά μ' επιδεξιότητα
Σίγουρα μου προκάλεσε παγωμάρα η φαινομενικά αδικαιολόγητη
Απόφασή της
Να ξεκουμπιστώ από το σπίτι της.
Μα μόλις είχα έρθει, μετά από πολλές διαβουλεύσεις
Και με μια βαλίτσα γεμάτη ρούχα
Με την προοπτική να μείνω για καιρό μαζί της.
Με είχαν προειδοποιήσει βέβαια, κυρίως η άσπλαχνη
Είναι περίεργο ποτάμι η μικρή
Και σ' αυτήν τα ίδια είπαν για μένα
Καλά σιγά μην μάσαγε τ' αρσενικό μέσα μου
Έτσι μου έλεγα
Ε λοιπόν αυτό το χαστούκι ακόμη μέχρι σήμερα
Μου κάθεται περίεργα στο στομάχι
Δεν το χωνεύω.
Όταν με αγενή σχεδόν τρόπο μου ξεφούρνισε να φύγω
Όντως μάζεψα τη βαλίτσα μου και την έκανα
Επιδίωξε να κρατήσει τις τυπικότητες
Αύριο μπορείς να φύγεις μου είπε συμπληρωματικά
Άλλωστε είναι 12 το βράδυ
Ακριβώς αυτό μ' έκανε πύραυλο
Το παίζει και πονόψυχα φιλάνθρωπη το βλαμμένο σκέφτηκα.
Μα μόλις βρέθηκα στην άγνωστη πόλη
Δίχως να ξέρω πού να καταλύσω μ' έπιασε το παράπονο
Ταυτόχρονα δεν είχα καταλάβει τον λόγο
Μέχρι σήμερα υποψιάζομαι πως ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων
Από την μια κάποιες προηγούμενες ερωμένες που δεν τις γούσταρε
Από την άλλη η παρέα της με υποδέχτηκε ψυχρά
Και αμέσως ψιλιάστηκα πως κάτι έτρεχε με άλλον
Τόσα χρόνια, σχεδόν είκοσι, βασικά είχα πειστεί πως
Της έκανα καλό και πως έσωσα και την ανδρική μου τιμή
Αυτή παντρεύτηκε από το φιλικό της περιβάλλον
Κι εγώ ξέμπλεξα από την χειριστική συμπεριφορά των πρώην φιλενάδων μου.
Κι όμως στο εσωτερικό της κοιλιακής χώρας
Περιπλανιέται μέχρι σήμερα ένα σφίξιμο
Σαν να είναι ένας μοναχικός διαδηλωτής μ' αντοχές
Μαζικής πορείας υπέρ της ειρήνης.
Έχει να κάνει με μένα τον ίδιο
Αυτή η πράξη με δεσμεύει σε όσα κατακρίνω
Όλο αυτό το φαλλοκρατικό πακέτο υποκουλτούρας
Μου κάθεται στο σβέρκο και δεν μπορώ να σηκώσω
Τα μάτια από το δάπεδο.
Δεν γίνεται να ζω έτσι
και φυσικά η συγνώμη μου δεν θα έχει καμία αξία για τις πρώην
Άσπονδες φίλες μου
Αλλά το μεγάλο ζητούμενο είναι
πώς! αυτήν την συγνώμη θα την κάνω πράξη μέσα μου;
Κι ακόμη δεν έχω βγάλει άκρη μ' αυτό
🍉
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Rene Magritte (The model, 1922)
Το κείμενο αποτελεί μέρος της ποιητικής συλλογής του Γιάννη Σμίχελη, Διακρίσεις, που δημοσιεύεται στο koukidaki.gr τμηματικά, κάθε Δευτέρα, το καλοκαίρι του 2023
