koukidaki: Λόγοι

Διεισδυτική πένα. Φρέσκια και μεστή μαζί. Οριακή η ματιά της μεταξύ του κλασικότροπου, του παλαιότερου δηλαδή, και του μεταμοντέρνου, του καινούργιου. Η Άννα Ξανθοπούλου γράφει ποίηση που (ξέρει να) αγγίζει χορδές ενσυναίσθησης, να κερδίζει φιλαναγνώστες και να αφήνει όμορφες εντυπώσεις.Οι Λόγοι της κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Βακχικόν και, πιστέψτε με, έχει να πει, έχει λόγο (ύπαρξης), έχει ουσία και έχει κι ενδιαφέρον –σε «τραβάει» από τη μύτη και σε οδηγεί.

Το σημείο που με κέρδισε τα μάλα είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που έχουν κάποιοι δημιουργοί να μιλούν για κάτι πολύ βαθύ, με το οποίο πιθανότατα να συνδέονται προσωπικά, μεταδίδοντάς το με τον πιο επιφανειακό τρόπο, λες και αναφέρονται στα ψώνια της ημέρας. Παράλληλα, υπάρχει μια απλότητα δομικών «υλικών» που όμως καταλήγει σε εμβάθυνση συναισθηματικών αποχρώσεων και υφών. Και όλο αυτό το πετυχαίνει μέσα από οδούς ευρέως γνώριμους, μέσα από οικείες συνθήκες, περιπτώσεις, περιστατικά... μέσα από καταστάσεις που γνωρίζουμε, έχουμε περάσει και βιώσει όλοι μας. Εξού και το όποιο της τόλμημα κερδίζει το στοίχημα και καταφέρνει να αφήσει εγγραφή πάνω μας.

οι δρόμοι έχουν χάσει την γκριζάδα τους
γιατί
τους διασχίσαμε παρέα.

Υγρό στοιχείο και φόβοι κατακλύζουν τις εντυπώσεις ενσυναισθητικά, βροχή και δάκρυ πιο συγκεκριμένα έχουν την τιμητική τους στους στίχους που θα τους συναντήσουμε και σε τρίτο αλλά και σε πρώτο πρόσωπο.

Παρατηρώ τα πάθη και τις εξαρτήσεις. Δύο πυλώνες που όμως συναντιούνται νοηματικά, συμβολικά και ουσιαστικά στο ποιητικό πεδίο –και όχι μόνο– ενώ όλοι είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πλήρως τη θέση του εξαρτημένου –του όποιου– όπως και του παθιασμένου. Όλοι μπορούμε να μπούμε εύκολα σε αυτά τα παπούτσια, όλοι έχουμε ένα πάθος ή πάθη αλλά και μία εξάρτηση ή και πολλές. Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι/ήταν ποτέ να μπεις στη θέση του άλλου, μα να εισπράξεις το ψυχικό του φορτίο, το πόσο επηρεάζεται από το σημείο που βρίσκεται και πόσο/πώς το σημείο αυτό τον επηρεάζει. Κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει αυτοστιγμεί όταν υπάρχει παλμός, δηλαδή μια γραφίδα που αφήνει έντονο στίγμα στο χαρτί. Διεισδυτική. Έτσι την είχα χαρακτηρίσει, θυμάστε; Γράφει λίγα, όσα είναι απολύτως απαραίτητα, μα μεταδίδει πολλά.

Η διαδρομή της συλλογής ξεκινά και ολοκληρώνεται με τις σκιές. Μάλιστα, στο τέλος διαβάζουμε ένα εντυπωσιακό σπονδυλογράφημα για τις Σκιές (της) όπου η εξελικτική γραμμή έχει κάπως έτσι: Είμαστε ό,τι ονειρευτήκαμε ή ονειρευόμαστε και θελήσαμε/θέλουμε ασχέτως που δεν το φτάσαμε ποτέ ή αν θα το φτάσουμε/αγγίξουμε κάποτε. Είμαστε αναβλητικοί τύποι εστιασμένοι στο μη ουσιαστικό και μετεωριζόμαστε στο μεταίχμιο μεταξύ δύο αντίθετων (φως - σκιά, χαρά - δάκρυ). Είμαστε εξαρτημένοι των παθών μας, γεμάτοι ελλείψεις και προσποιούμαστε άλλους.

Σε αυτό το κρεσέντο εκτόνωσης οφείλουμε να προσέξουμε τους χρόνους. Η δημιουργός ξεκινά με ενεστώτα χρόνο, με ό,τι ισχύει δηλαδή, ό,τι εισπράττει και ό,τι καταλαβαίνει εξετάζοντας τον κόσμο και τον εαυτό της. Κι από σκιές του εαυτού μας γινόμαστε σκιές των άλλων όπως και των εξαρτήσεών μας.. κι από εκεί σκιές της εξαπάτησης κ.ο.κ. Όμως όλη αυτή η σειρά έργων κορυφώνεται με αόριστο, παρελθοντικός χρόνος. Ήμασταν, θα γράψει ξαφνικά, ενώ αγγίζει πια τη στιγμή της «αυλαίας». Κι εκεί, ο χρόνος αυτός λειτουργεί ως επιστέγασμα, σφραγίδα, συμπέρασμα πορείας... και ίσως να μην σας αρέσει τόση αφοπλιστική ειλικρίνεια μα μπορεί και να σας ενεργοποιήσει το σχήμα της, ώστε να αλλάξετε επί της ουσίας τις «σκιές» σας.

Τόση χαρά,
που αναρωτιόταν αν οι άλλοι πείθονταν.

Ευτυχούμε
σε ψευδαισθήσεις συνύπαρξης
και τρέμουμε
μήπως το φως μάς αποκαλύψει

Τώρα τυφλοί δινόμαστε στο χάος.

Μου αρέσουν οι σκεπτόμενοι δημιουργοί και η κυρία Ξανθοπούλου είναι μία τέτοια. Μου αρέσουν και όσοι έχουν συνείδηση γραφής, γνωρίζουν τι λένε, γιατί, πώς κ.λπ. Επίσης, μου αρέσουν πολύ όσοι καταφέρνουν να μεταφέρουν γραπτώς τις αποχρώσεις τους κι αυτή είναι μια τέτοια περίπτωση και μάλιστα χωρίς να το «παιδεύει» αλλά και χωρίς να παιδεύει τον αναγνώστη της.