Χρήστου Ντικμπασάνη
Όταν ακούσαμε το βουητό
του αστρόπλοιου της σωτηρίας μας
ήμασταν ήδη πολύ μακριά
σε απόκρημνους πόθους
άλλων κόσμων
φτιαγμένων από ανίερη ύλη
Όταν τ' αστέρια
μας άπλωσαν τα χέρια
για να μας τραβήξουν στη θαλπωρή τους,
εμείς ήδη είχαμε χαθεί
στο μεσοαστρικό κενό
Τα κορμιά μας έγιναν ηλιοκαμένες πέτρες,
κομήτες που οι επιθυμίες τους
δεν είχαν καμία σχέση
με την κοσμική τροχιά τους
Κάπως έτσι γίναμε δάκρυα
στα σκοτεινά μάτια
του διαστήματος
🍉
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Λουκά Λούκα (Στάση αναμονής, ακρυλικά σε καμβά)
