Η άποψή μου για το μυθιστόρημα της Νεκταρίας Μαρκάκη Cuba Libre, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γράφημα.
Ελάτε να χορέψουμε και να ταξιδέψουμε μέσα από μία αστραφτερή παλέτα χρωμάτων· αυτήν που ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας η Νεκταρία Μαρκάκη δίνοντάς μας το έναυσμα να διαλέξουμε το αγαπημένο μας, αυτό με το οποίο θα βάψουμε τη ζωή μας για να της δώσουμε ποιότητα, ζωντάνια και πολλούς λόγους ώστε τη ζήσουμε στο έπακρο!
Μια ιστορία που μας ταξιδεύει σε πολλούς και διαφορετικούς προορισμούς. Ξεκινάμε από τη Μαδρίτη όπου και γνωρίζουμε τον Αντρές Ερέρα: έναν σαραντάχρονο δικηγόρο, όμορφο και πετυχημένο, αφού είναι ένας από τους καλύτερους επαγγελματίες τους είδους του. Φτάνουν όμως αυτά για να ζήσει την τέλεια ζωή; Φυσικά και όχι. Ο Αντρές έχει βαλτώσει σε μία σχέση δεκατεσσάρων χρόνων, με μία καταπιεστική σύντροφο, που έχει ως προτεραιότητα την καριέρα της... Εκεί που όλα μοιάζουν γκρίζα για τον πρωταγωνιστή μας, το αφεντικό και φίλος του, ο φαινομενικά ανώριμος Γιον Σίλβα, αποφασίζει να κάνει τη μεγαλύτερη τρέλα της ζωής του. Να παντρευτεί με μία γυναίκα που ξέρει μόλις δύο μήνες. Τότε η δοκιμασία του Αντρές ξεκινά! Πρέπει να διαλύσει τον γάμο και να βρει τον τρόπο να ξαναζωντανέψει τη σχέση του, μα, όσα σχέδια κι αν κάνει, η μοίρα έχει ήδη αποφασίσει για εκείνον. Λίγο πριν επιβιβαστεί για την πτήση του στην Κούβα, όπου και θα τελεστεί ο γάμος, γνωρίζει μια πανέμορφη και θεότρελη Ελληνίδα, τη Μαρία. Ο έρωτάς τους είναι κεραυνοβόλος και το κάρμα έχει φροντίσει γι' αυτούς προτού καν αποφασίσουν ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις τους. Στην Κούβα, ο Αντρές, ξελογιασμένος από τη Μαρία αφήνει τον εαυτού του ελεύθερο και ζει όπως πραγματικά επιθυμεί.
Υπάρχουν κι άλλα ταξίδια μέσα σε αυτό το βιβλίο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για εμένα όμως το βιβλίο αυτό ήταν ένα ταξίδι που ξεκινά από το γκρίζο και σταδιακά παίρνει όλα τα χρώματα καταλήγοντας στο μαύρο: ερωτικό και συγκινητικό!
Πόσο απαραίτητο είναι το χρώμα στη ζωή μας; Εσείς ως πού θα φτάνατε για να τη χρωματίσετε; Και εντέλει, μήπως πολλές φορές το μαύρο είναι αρκετό για να την κάνει πολύχρωμη και μαγική; Ο Αντρές και η Μαρία έχουν τις απαντήσεις. Ταξιδέψτε κι εσείς μαζί τους για να τις ανακαλύψετε!
Αγαπημένη μου Νεκταρία, σε καλωσορίζω και πάλι στο koukidaki.gr και σε ευχαριστώ για την τιμή και τη χαρά που μου δίνεις με την άμεση ανταπόκρισή σου σε κάθε μου κάλεσμα. Για αρχή θα ήθελα να μας περιγράψεις τον Αντρές Ερέρα. Ποιος είναι, τι ψάχνει και ως πού μπορεί να φτάσει για να ζήσει τη ζωή που του αρμόζει;
Νεκταρία Μαρκάκη: Να σε ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου για τη φιλοξενία στο koukidaki.gr, για μία ακόμη φορά, και εκτιμώ πολύ που μου δίνετε τη δυνατότητα να μιλήσω για τη δουλειά μου.
Ο Αντρές είναι, για μένα, αυτό που λέμε «καλός άνθρωπος» με όλη τη σημασία της έννοιας. Μπορεί να φαίνεται απότομος, μπορεί να μοιάζει εμμονικός, μπορεί να κάνει λάθη, αλλά όλα είναι γιατί αγαπάει και νοιάζεται πραγματικά. Όλες οι πράξεις του προέρχονται από την αδυναμία του να σκεφτεί με τη λογική κι ας νομίζει ο ίδιος πως τον οδηγεί το μυαλό. Αντιθέτως, η καρδιά είναι εντέλει εκείνη που τον καθορίζει. Είναι ένας άνθρωπος που νομίζει πως έχει πιάσει κορυφή, αφού φαινομενικά τα έχει όλα, αλλά κατά βάθος δεν έχει κερδίσει αυτό που πραγματικά θέλει... την ίδια τη ζωή. Δεν είναι χαρούμενος κι αυτό το καταλαβαίνει πάνω στην ώρα, θα έλεγα, σε μια κομβική στιγμή της ζωής του όπου μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να την αλλάξει. Μπορεί να διστάζει, αρχικά, να κάνει τα απαραίτητα βήματα για να αλλάξει ό,τι τον ενοχλεί, αλλά εντέλει ρισκάρει, γιατί ξέρει πως διαφορετικά θα βυθιστεί στο τέλμα και δεν θα είναι ποτέ ελεύθερος.
Αχ! Πάμε τώρα στη Μαρία! Σε αυτή τη γυναίκα που φέρνει τα πάνω κάτω στον ψυχισμό του πρωταγωνιστή μας. Πώς θα τη χαρακτήριζες; Τι είναι αυτό που εισέπραξες από την ηρωίδα σου (θετικό ή και αρνητικό);
Ν.Μ.: Η Μαρία φαίνεται να είναι το ακριβώς αντίθετο του Αντρές, αλλά στην ουσία ήταν ίδια, απλά ένα γεγονός την «ανάγκασε» να δει αλλιώς τη ζωή της και όταν τη γνωρίζουμε, βλέπουμε ένα ανέμελο πλάσμα που το μόνο που θέλει, είναι να ζήσει και να μαζέψει αναμνήσεις. Ζει τη στιγμή. Δεν είναι με το κινητό στο χέρι, δεν τραβάει καν φωτογραφίες ενώ δεν διστάζει να τραγουδήσει μέσα στη μέση του δρόμου. Είναι εκείνη που βάζει τον Αντρές στη διαδικασία να σκεφτεί τη ζωή του από την αρχή και να την αλλάξει, χωρίς όμως –κι αυτό ήταν που λάτρεψα σ' εκείνη– να τον πιέσει ή να του επισημάνει το πόσο θλιμμένος ήταν στην πραγματικότητα. Απλά, με τον τρόπο της, του έδειξε τι έχανε τόσο καιρό με το να είναι κολλημένος στα πρέπει και να έχει κάνει στην άκρη τα θέλω του.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου;
Ν.Μ.: Το βιβλίο αρχικά λεγόταν «Να με θυμάσαι» αλλά επειδή παλιότερα είχε εκδοθεί ένα βιβλίο μου με παρεμφερή τίτλο, μου πρότεινε άτομο από το περιβάλλον μου να τον αλλάξω, και είχε δίκιο. Cuba Libre σημαίνει Ελεύθερη Κούβα, αλλά θα μπορούσε να συμβολίζει και την ελευθερία που αισθάνεται και βιώνει στο όμορφο νησί ο Αντρές. Αλλά είναι και το αγαπημένο ποτό της Μαρίας, μια γεύση που ακολουθεί τον Αντρές σε όλο το βιβλίο. Οπότε ταίριαζε απόλυτα να το μετονομάσω έτσι.
Κατά πόσο πιστεύεις ότι η ζωή μας είναι ήδη προσχεδιασμένη από μία ανώτερη δύναμη;
Ν.Μ.: Νομίζω το μόνο προσχεδιασμένο είναι η κατάληξή μας. Όλα τα ενδιάμεσα εξαρτώνται από εμάς και από τις αποφάσεις μας. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν γιατί τα πάντα είναι ρευστά. Εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας και εμείς την κατευθύνουμε, τελικά, κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο περισσότερο χαρούμενοι μπορούμε να γίνουμε.
Τι σου δίδαξε αυτή η ιστορία;
Ν.Μ.: Να μην χαραμίζω στιγμές και να θυμάμαι πως, ναι μεν η ζωή είναι δύσκολη, αλλά αν της δώσεις χρώμα, μπορεί να γίνει και πολύ ωραία ταυτόχρονα.
Για εσένα, ποιο χρώμα έχει η ιστορία σου; Ποιο τραγούδι της ταιριάζει απόλυτα; Ποιο χρώμα; Ποιο ύφασμα; Και αν ήταν ταινία σε ποια κατηγορία θα άνηκε και ποιοι θα ήταν οι πρωταγωνιστές της;
Ν.Μ.: Χρώμα, σίγουρα θα είχε τα χρώματα της Κούβας, κόκκινο και μπλε, τα χρώματα του πάθους και της ελευθερίας. Τραγούδι... το βιβλίο είναι βασισμένο πάνω σε ένα τραγούδι ενός ισπανικού συγκροτήματος, των Jarabe de palo, που ονομάζεται Humo (καπνός) και που μιλάει για ένα τέλος που έρχεται και πως μια τελευταία δυνατή αγκαλιά, μπορεί να διώξει τον φόβο. Αν ήταν ελληνικό τραγούδι, μάλλον θα ήταν το «Σήμερα» (Η ζωή που περνά και χάνεται) του Πάριου. Ύφασμα, μάλλον μετάξι, αυτό το ανάλαφρο ύφασμα που κυλάει εύκολα μέσα από τα δάχτυλά σου. Ταινία, σίγουρα θα ήταν μια ρομαντική ταινία, από εκείνες που μπορούν να προκαλέσουν πολλά συναισθήματα και που στο τέλος σε αφήνουν με ένα μελαγχολικό χαμόγελο, γεμάτο ελπίδα. Δεν θα δώσω πρωταγωνιστές, ας αφήσουμε τους αναγνώστες που θα το διαβάσουν, να φανταστούν στον Αντρές και τη Μαρία όπως θέλουν εκείνοι!
Ποιο απόσπασμα από το Cuba libre είναι το αγαπημένο σου και γιατί;
Ν.Μ.: Το παρακάτω απόσπασμα το αγαπώ πολύ γιατί κάθε φορά που το σκέφτομαι, ανατριχιάζω. Είμαστε αρκετά εγωκεντρικά πλάσματα, αλλά δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο, και τα λόγια της Μαρίας νομίζω χτυπάνε στην καρδιά του τον οποιονδήποτε εγωκεντρισμό μπορεί να μας διακατέχει:
«Ξέρεις τι είναι πραγματικά καταπληκτικό;» φώναξε και η φωνή της αντήχησε στο σκοτάδι κάνοντας την ηρεμία κομμάτια. «Αυτή τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι που ξεκινάνε τη μέρα τους ενώ κάποιοι άλλοι πάνε για ύπνο. Υπάρχουν ζευγάρια που αυτή τη στιγμή κάνουν έρωτα, ενώ άλλα χωρίζουν και κάποια από αυτά μπορεί να αρραβωνιάζονται ή να παίρνουν διαζύγιο. Υπάρχουν άνθρωποι αυτή τη στιγμή που λένε «σ’ αγαπώ» και άλλοι που λένε «σε μισώ». Κάποιοι αυτή τη στιγμή γεννιούνται κι αντικρίζουν τη ζωή για πρώτη φορά ενώ ταυτόχρονα, την ίδια ακριβώς στιγμή, κάποιοι πεθαίνουν. Κι είμαστε εσύ κι εγώ, δύο άγνωστοι που έμελλε να συναντηθούν τυχαία, που απλά ζούμε τη στιγμή».Γύρισε προς το μέρος μου και περπάτησε αργά προς το σημείο που καθόμουν. Γονάτισε μπροστά μου αναστενάζοντας δυνατά. «Δεν είναι περίεργη η ζωή και η έννοια του χρόνου;» ρώτησε μέσα από τον αναστεναγμό της.
Τέλος, πρόσφατα ενημερώθηκα πως σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα ακόμα μυθιστόρημά σου από τις εκδόσεις Γράφημα με τίτλο Η κατάρα. Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια γι' αυτό αλλά και για τη συνεργασία σου με τον εκδοτικό οίκο;
Ν.Μ.: «Η κατάρα» είναι μια περιπέτεια με πολλά στοιχεία φαντασίας, με χιούμορ και φυσικά ρομαντισμό κι έρωτα. Είναι ένα παραμύθι που θα κρατήσει υπέροχη συντροφιά σε όσους το διαβάσουν. Είναι η ιστορίας της Άρια, μιας νεαρής γυναίκας που δεν πιστεύει στη μαγεία, μέχρι που πέφτει στα χέρια της ένα βιβλίο διαφορετικό από τα άλλα. Όταν το ανοίγει, από περιέργεια, μεταφέρεται μέσα στον κόσμο του και γνωρίζει τον Φίνλεϊ, έναν άντρα που είναι παγιδευμένος πάνω από 500 χρόνια εκεί και μαζί πρέπει να βρουν τρόπο να λύσουν την κατάρα και να επιβιώσουν απέναντι σε ένα μίσος, που είναι ικανό να τους κρατήσει εκεί μέσα για πάντα. Είναι ένα βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί και από λάτρεις της φαντασίας, αλλά και από αναγνώστες που δεν ασχολούνται με το είδος, αφού η περιπέτεια και ο έρωτας είναι σε πρώτο φόντο.
Είναι το τρίτο βιβλίο μου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα και ευελπιστώ σε πολλά ακόμα γιατί η συνεργασία μου με τον κύριο Ιωάννη Τσαχουρίδη και τους ανθρώπους του Γραφήματος, είναι φανταστική. Με πιστεύουν πολύ ως συγγραφέα και με βοηθούν να εξελιχθώ, σέβονται εμένα ως άνθρωπο και κυρίως τη δουλειά μου, όπως και κάθε βιβλίο που αναλαμβάνουν να εκδώσουν και γενικά, μόνο θετικές εντυπώσεις μου έχει αφήσει αυτή η συνεργασία. Εύχομαι ολόψυχα το αναγνωστικό κοινό να δώσει μια ευκαιρία όχι μόνο σε μένα, αλλά γενικά στα βιβλία των εκδόσεων, γιατί η δουλειά που κάνουμε όλοι μαζί είναι πραγματικά καλή.
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο, τις υπέροχες απαντήσεις σου και την ευκαιρία που μας δίνεις να γνωρίσουμε καλύτερα τόσο εσένα όσο και τα βιβλία σου.
Ν.Μ.: Εγώ σας ευχαριστώ από καρδιάς για την ευκαιρία που μου δίνετε να συστηθώ στους αναγνώστες και να μιλήσω για αυτό που αγαπώ να κάνω, τη συγγραφή, αλλά και τα βιβλία μου.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από φωτογραφία της Νεκταρίας Μαρκάκη
