Πώς σας ήρθε η ιδέα; Και γενικότερα πώς πηγάζει η έμπνευση, τι πυροδοτεί τη φαντασία ώστε να ξεκινήσει το συγγραφικό ταξίδι;
Ελευθερία Μεταξά: Για το συγκεκριμένο βιβλίο η ιδέα ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής περιπέτειας που είχα με την υγεία μου. Βρισκόμουν σε έναν θάλαμο νοσοκομείου μαζί με τρεις τέσσερις γυναίκες και συζητούσαμε, περιμένοντας να έρθει η σειρά μας για τη θεραπεία μας. Κάποια στιγμή, μια από τις γυναίκες είπε: «Θα κάνω τα πάντα για να γίνω καλά. Δεν με νοιάζει τίποτα, ούτε η ταλαιπωρία, ούτε ο πόνος, ούτε το κόστος. Εγώ θα κάνω τα πάντα, δεν θα σταματήσω πουθενά.». Αυτή η κουβέντα μού καρφώθηκε στο μυαλό κι άρχισα να σκέφτομαι πού θα έφτανε όντως κάποιος προκειμένου να γιατρευτεί από μια ασθένεια, πόσες «εκπτώσεις» θα έκανε στις αξίες του, ποιες ηθικές αντιστάσεις θα μπορούσε να κάμψει προκειμένου να κατακτήσει την πολυπόθητη ίαση. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για την «Ιφιγένεια».
Γενικότερα, η έμπνευση μπορεί να έρθει από μια τυχαία συζήτηση (όπως στην περίπτωση του «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;»), από μια εικόνα, από μια σκέψη… Δεν είναι κάτι το συγκεκριμένο, έρχεται ξαφνικά και εντελώς αναπάντεχα και πυροδοτεί τη φαντασία.
Έχω σημειώσει ότι στα δικά σας μυθιστορήματα, πολλές φορές, δεν είναι ξεκάθαρο το προφίλ ενός ήρωα. Δηλαδή αν είναι θετικός ή αρνητικός χαρακτήρας, αν είναι καλός ή κακός κ.λπ. Πώς σκιαγραφείτε τους ήρωές σας; Σημειώνετε νοερά «προφίλ» από ανθρώπους που συναντάτε τριγύρω ή είναι καθαρά θέμα φαντασίας;
Ε.Μ.: Πολλοί από τους ήρωές μου δανείζονται στοιχεία από ανθρώπους που γνωρίζω, καθώς και από μένα την ίδια. Ο χαρακτήρας τους, όμως, ολοκληρώνεται μέσα από τη φαντασία μου.
Πάντως, έχετε απόλυτο δίκιο σ' αυτό που λέτε σχετικά με το προφίλ τους. Βλέπετε, πιστεύω ότι κανείς μας δεν γεννιέται καλός ή κακός, ότι καθένας μας έχει την καλή και την κακή του πλευρά, τη φωτεινή και τη σκοτεινή του. Το ποια πλευρά θα επικρατήσει εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε, από το οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον, από τις ευκαιρίες που θα μας δοθούν ή δεν θα μας δοθούν, από τις συνθήκες, το παρελθόν και τα βιώματά μας. Αυτός είναι και ο λόγος που αγαπώ τους κακούς μου και προσπαθώ πάντα να αιτιολογώ (μερικές φορές ακόμα και να «δικαιολογώ») τη συμπεριφορά τους.
Αυτό το μυθιστόρημα, το «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;», πρέπει να έχει τη μεγαλύτερη ανατροπή ή αποκάλυψη μέσα στις σελίδες του σε σχέση με κάθε άλλο δικό σας βιβλίο. Μια ανατροπή, μια αναγνωστική έκπληξη πρέπει να είναι δεδομένη στο αστυνομικό είδος κι αναμενόμενη από τον φιλαναγνώστη;
Ε.Μ.: Νομίζω ότι η ανατροπή είναι απαραίτητη, ειδικά στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τι συμβαίνει, ότι έχεις βρει την άκρη του νήματος, έρχονται ξαφνικά τα πάνω κάτω. Άλλωστε η ανατροπή είναι το αλατοπίπερο της ίδιας μας της ζωής, η έκπληξη που μας βγάζει από τη μονοτονία και τη ρουτίνα. Όμως, σε ένα μυθιστόρημα πρέπει να είναι απολύτως αιτιολογημένη, να δικαιολογείται από τα στοιχεία που υπάρχουν μέσα στην ιστορία, διαφορετικά ο σκοπός της θα είναι απλώς η έκπληξη για την έκπληξη και ο αναγνώστης θα νιώσει ότι ο συγγραφέας τον κοροϊδεύει.
Μου αρέσει πολύ να σκορπώ μέσα στις σελίδες των βιβλίων μου στοιχεία που ο αναγνώστης θα καταλάβει τη σημασία τους μόλις γίνει η ανατροπή.
Σε αυτό το μυθιστόρημα υπάρχει ένα μέγιστο κοινωνικό μήνυμα: θίγεται η έννοια της ευτυχίας, πώς αυτή κερδίζεται από τον άνθρωπο, πώς συντελείται. Θεωρείτε ότι κάθε βιβλίο οφείλει να περιέχει κι ένα διδακτικό μήνυμα;
Ε.Μ.: Γράφοντας ένα μυθιστόρημα δεν έχω πρόθεση να περάσω κάποιο διδακτικό μήνυμα. Απλώς, αφηγούμαι μια ιστορία μέσα στην οποία καταθέτω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου πάνω σε διάφορα θέματα. Άλλωστε, θεωρώ ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα μπορεί κάλλιστα να γεννήσει προβληματισμούς, καθώς είναι κατά βάση κοινωνικό, εφόσον το έγκλημα αποτελεί φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας. Αυτούς τους προβληματισμούς και τις σκέψεις θέλω να μοιραστώ με τους αναγνώστες και χαίρομαι πολύ όταν τους συναντώ και κάνουμε όμορφες συζητήσεις με αφορμή τις ιστορίες που σκαρφίζομαι.
Γενικά, πιστεύω ότι κάθε βιβλίο έχει κάτι να προσφέρει σε αυτόν που θα τον διαβάσει, κάτι που δεν έχει να κάνει απαραίτητα με μήνυμα, αλλά με άνοιγμα του μυαλού, με ταξίδι του μυαλού και της ψυχής, με συναισθήματα…
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας στο λογοτεχνικό πεδίο;
Ε.Μ.: Πιστεύω ακράδαντα ότι στην Ελλάδα έχουμε εξαιρετικούς συγγραφείς, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τους ξένους ομότεχνούς του. Στενοχωριέμαι πολύ όταν ακούω κάποιους (λίγους, ευτυχώς) αναγνώστες να λένε ότι δεν διαβάζουν Έλληνες συγγραφείς.
Πώς τους απορρίπτουν χωρίς να τους γνωρίζουν;
Ε.Μ.: Προσωπικά θεωρώ ότι η βασική διαφορά ανάμεσα σε ξένους και Έλληνες συγγραφείς δεν έγκειται στην πένα τους αλλά στο γεγονός ότι οι πρώτοι απευθύνονται σε πολύ μεγαλύτερη αγορά και έχουν πολύ δυνατό μάρκετινγκ.
Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;
Ε.Μ.: Σε λίγους μήνες θα κυκλοφορήσει η νέα περιπέτεια του αγαπημένου μου αστυνομικού δίδυμου, του Μάνου Βαρσάμη και της Έλσας Γληνού, πάντα από τις εκδόσεις Μίνωας. Στο μυαλό μου έχει ήδη γεννηθεί η επόμενη ιστορία τους, αφού οι δυο τους φαίνεται ότι θα με συντροφεύουν για πολύ καιρό ακόμα.
Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την όμορφη συζήτηση και εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Αυτά είπε η Ελευθερία Μεταξά με αφορμή το μυθιστόρημα Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μίνωας.
Τώρα –για τους λάτρεις των μυθοπλασιών– αν απαντήσετε στο ερώτημα του τίτλου Αγαμέμνονας, θα έχετε κάνει το πρώτο σας λάθος. Το ψυχολογικό αυτό θρίλερ δεν αφορά την αρχαία Ιφιγένεια αλλά μία άλλη σύγχρονη η οποία δε δεν είναι καν αυτή που φαντάζεσαι διαβάζοντας τα πρώτα κεφάλαια!
Μια δυνατή σκηνή διπλού φονικού εξάπτει το ενδιαφέρον από τις πρώτες σελίδες και δομεί τα πρώτα ερωτήματα στο μυαλό μας. Η άμεση είσοδος στη δράση γεννά αγωνία κι εθισμό. Παρελθόν και παρόν συγκρούονται σε ένα κρεσέντο από μνήμες, λάθη, χαμένες ισορροπίες... και η Κλαίρη, η ηρωίδα του βιβλίου, να παλεύει με όλα αυτά προσπαθώντας να ξεσκεπάσει τους δολοφόνους του αδερφού της. Και χωρίς να ξέρει ποιον μπορεί να εμπιστευτεί και ποιον όχι!
Αν προσπαθήσετε να μαντέψετε τη συνέχεια θα έχετε κάνει το δεύτερο λάθος. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές, οι ανατροπές σε πιάνουν απροετοίμαστο και μια μεγάλη αποκάλυψη στην κορύφωση της ιστορίας μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως σοκ.
Με δυο λόγια, η Κλαίρη έχει να αντιμετωπίσει ένα αδίστακτο κύκλωμα, να βρει την άκρη της μέσα από έντονες σκηνές και εικόνες, που εμπλουτίζουν την ιστόρηση, ενώ κάποιες άλλες, συγκινητικές με ειδικό φορτίο, «σβήνουν» τη δράση με γλυκύτητα.
Το βιβλίο προτείνεται γενικότερα, αλλά και ειδικότερα για τους λάτρεις των θρίλερ, της δράσης, του μυστηρίου, των ανατροπών και των αποκαλύψεων.