koukidaki: Πεντάμορφη θάλασσά μου

Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ e-books ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο –παρακολουθείτε όλα τα είδη– ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.

ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθoπλασίες: Από τις στάχτες της Καντάνου * Σαν μαργαριτάρι από σ' αγαπώ * 4ος όροφος * Τα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης * Ιόντα θανάτου * Ο βυθός αλλιώς ** Διηγήματα: Pelota * Backpack: Ιστορίες χίμαιρες * Πέτα μακριά, Πέπε ** Διάφορα άλλα: Βιβλιοδώρα από τις εκδόσεις Ελκυστής ** Ποίηση: Δεύτερη φωνή Ι * Το ξενοδοχείο της αυτοπραγμάτωσης * λοιπόν, * Ναι, αρνούμαι * Η άλλη πλευρά ** Για παιδιά: Η περιπετειώδης εξαφάνιση του Καλτσάκη * Ρόνι ο Σαλιγκαρόνης

Πεντάμορφη θάλασσά μου

Μανώλη Α. Κατσούλη

Έργο του εικαστικού Δημήτρη Βογιαζόγλου (από την ατομική του έκθεση με τίτλο «Θάλασσα αλμύρα»)

Πεντάμορφη Θάλασσά μου

κι απ' τον ουρανό είσαι βαθύτερη,

ανεβασμένος πάνω σ' ένα σύννεφο

διδάχτηκα τη γλώσσα της ανατολής,

του μεσημεριού και του ηλιοβασιλέματος,

έμαθα πώς να ξαναχτίζω από την αρχή τ' όνειρο

και με τα μάτια της ψυχής, πώς ν' αγναντεύω την ελπίδα.

Αν δεν σε συντάραζαν οι βροντές,

δεν σε τύφλωναν οι αστραπές,

δεν σε τρόμαζαν με την αγριάδα τους οι καταιγίδες,

πώς θα ήμουνα τόσο υπερήφανος για σένα.

Κι όταν ο Ήλιος, το Φεγγάρι και τ' αστέρια,

απ' το τέλος την αρχή μου φανερώνουν

περνώντας από πάνω σου

φιλώντας σε ένα ένα διαδοχικά

και βουλιάζοντας στην αγκαλιά σου,

με το χαρούμενο αντιφέγγισμα σου

και τους ερωτικούς ήχους σου

κάνεις τον κόσμο να φαίνεται ομορφότερος.

Πεντάμορφη Θάλασσά μου,

κι απ' τον ουρανό είσαι βαθύτερη,

δεν ξέρω αν βγήκα μέσα από τα σπλάχνα σου

κάποια του χρόνου στιγμή τρεμάμενος

σκαλίζοντας, ψάχνοντας, μυρίζοντας,

όμως έγινα ακούραστος εργάτης,

υμνητής κι εραστής σου.

Στην ιερή ένωσή σου με τη γη και τον ουρανό,

στην άπλετη χρωματιστή λαμπρότητα της μέρας

και στη διάχυτη ομορφιά του αστρόφως σου,

τα κάνεις όλα να μοιάζουν αναγεννημένα

και ολοκαίνουργα

κι ανατροφοδοτείς την ψυχή μου.

Μέσα στα γαλαζοπράσινα πλάτια σου

και στις πολύχρωμες ακρογιαλιές σου

υπακούοντας σε μια αέναη μυστικιστική εντολή

ένοιωσα στο πετσί μου καλά

πως κάθε νέα στιγμή

έχω μεν την ελευθερία και την ευθύνη των επιλογών

αλλά και εισπράττω πάντα το αντίστοιχο τίμημά τους.

Έμαθα ακόμη·

πως κανένα λουλούδι δεν ανθίζει

χωρίς φως, αέρα και νερό,

και κανένας άνθρωπος χωρίς έρωτα κι αγάπη.

Σαν φως, σαν αέρας και σαν νερό,

σαν Ήλιος που ζεσταίνει χωρίς να καίει

και σαν άγριος ποταμός που χύνεται

αναδεύοντας τη ζωή στα σπλάχνα σου

έμαθα πώς να είναι ο έρωτας και η αγάπη,

και με εφηβική δροσιά, ζωηράδα και ορμή

πώς να φωτίζει χωρίς να καίει και να τυφλώνει,

πώς να ξεδιψάει χωρίς να πνίγει.

Ναι την πραγματική αγάπη

ακόμα κι αν την ρίξεις στους λύκους

θα επιστρέψει αρχηγός της αγέλης…

🍀

Copyright © Μανώλης Α. Κατσούλης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του εικαστικού Δημήτρη Βογιαζόγλου (από την ατομική του έκθεση με τίτλο «Θάλασσα αλμύρα»)