Το βιβλίο του Γιώργου Κωνσταντίνου, είναι για μένα ένα συνονθύλευμα από κραυγές που πασχίζουν να αφυπνίσουν, πασχίζουν να ξυπνήσουν, να προβληματίσουν και να λυτρώσουν τους αναγνώστες που θα τολμήσουν να το διαβάσουν.
Πραγματεύεται πολλά και καίρια θέματα, πραγματεύεται αξίες, ιδανικά, λάθη αλλά και πάθη. Για όλα υπάρχει χώρος στο βιβλίο...
Η ελπίδα και η ελευθερία.
Τα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής, το ίντερνετ, το τηλέφωνο και τα social, έναντι των ειδών προς εξαφάνιση όπως είναι ο έρωτας, το συναίσθημα, η φιλία, η αγάπη και οι συγκινήσεις.
Ο πόλεμος και οι Εβραίοι.
Η εμπιστοσύνη.
Ο τηλεοπτικός κατακλυσμός ανούσιων εκπομπών που κρατούν δέσμια εκατομμύρια ζευγάρια μάτια.
Η απληστία του κέρδους και η απόκτησή του με αθέμιτο ή και θεμιτό τρόπο.
Δηλώνει amber alert για την εξαφάνιση της συμπόνιας, της φιλανθρωπίας, της ευσπλαχνίας, μα κανείς δεν απαντά... και συνεχίζει το παραλήρημά του...
Οι ανθρώπινες σχέσεις, η μέθη της εξουσίας, η ζάλη της επανάστασης αλλά και της αναρχίας, η λήθη της πατρίδας, ο παραλογισμός και η έπαρση του πολέμου, η απώλεια και η μοναξιά που μαστιγώνουν το σήμερα.
Η πίστη, το άπλετο φως της γνώσης, η αναγκαιότητα του βιβλίου, ο ρομαντισμός ως «μάννα εξ ουρανού» και η δικαιοσύνη για την τιμή των όπλων.
Η σπονδή στον έρωτα, η κραυγή της ειρήνης, η φθορά της ζοφερής καθημερινότητας, ο λαβύρινθος της ψυχής και ο κυκεώνας της επιστήμης.
Τα βαρίδια των ενοχών, η ψευδαίσθηση της ευημερίας, το παραλήρημα της εποχής, η αδιάφορη πραγματικότητα του σήμερα και η αποποίηση των ευθυνών μας.
Η βαριά και για άλλους αδιάφορη κληρονομιά της ιστορίας, η οικειοθελής απομόνωση της σκέψης και η αποχαύνωση του ΕΓΩ.
Οι άνθρωποι-πειραματόζωα της εξουσίας, η αμαρτία και η απιστία.
Η λύτρωση των δακρύων, η ζωή στο περιθώριο, ο αγοραίος έρωτας, η μόρφωση και η υποκρισία, ο θυμός, ο φθόνος και ο φόβος, όλα εξαπολύουν πυρά με εκκωφαντικό κρότο.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Γιώργου Κωνσταντίνου, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
Να ελπίζεις.Να ελπίζεις πάντα, πως θα 'ρθει μια μέρα, που καμιά γυναίκα δε θα φοβάται για πάντα. Που καμιά γυναίκα δε θα κακοποιείται, δε θα βιάζεται, δε θα δολοφονείται.Να ελπίζεις πως κάποιος θα σε πιστέψει και θα σε μάθει να μη φοβάσαι πια, για να ζήσεις και εσύ…
Ποιος ελπίζει; Ποιος αγαπά; Ποιος ονειρεύεται; Ποιος πιστεύει; Ποιος γνωρίζει; Ποιος πονά; Ποιος χαίρεται; Ποιος κοιμάται; Ποιος αναζητά; Ποιος γεύεται; Και ποιος αντιδρά;
Εγώ, εσύ, όλοι μας και κανένας. Αναζήτησε τη δική σου κραυγή μέσα στο βιβλίο, ένωσέ την με του διπλανού και σιγά σιγά θα γίνει τόση που σίγουρα θα σταθεί αφορμή για να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας.
Είναι στο δικό μου χέρι, στο δικό σου και σε εκείνου του άμοιρου που ακόμη δεν το ξέρει.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στην Αθήνα λίγο πριν τον πόλεμο. Η μητέρα του και ο πατέρας του ήταν καλλιτέχνες της οπερέτας. Εκείνος, χωρίς καμία θεατρική σπουδή, είχε πάντα την αίσθηση της έμφυτης υποκριτικής τέχνης και απεχθανόταν την υπερβολή. Με αυτήν την αίσθηση έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό και απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων. Τότε κατέφυγε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Κατά την περίοδο των σπουδών στη σχολή, έλαβε μέρος στις παραστάσεις: Η δωδεκάτη νύχτα του Σαίξπηρ, Ο κύκλος με την κιμωλία και Ο καταδότης του Μπρεχτ, Η αυλή των θαυμάτων και Η ηλικία της νύχτας του Ι. Καμπανέλλη, Ψηλά από τη γέφυρα του Μίλερ, Καλοκαίρι και καταχνιά και Γλυκό πουλί της νιότης του Τ. Ουίλιαμς και κράτησε σημαντικούς ρόλους στον Πλούτο και τις Όρνιθες του Αριστοφάνη, παίζοντας τον Ερμή και τον Θεράποντα Έποπα. Έπειτα, συνεργάστηκε με την Κατερίνα στο έργο του Ψαθά Η χαρτοπαίχτρα, με τον Αλέξη Δαμιανό στο έργο Γεύση από μέλι, με την Έλσα Βεργή στην Άννα Κλάιμπερ και συμμετείχε στην Οδό Ονείρων. Το 1962 βρέθηκε σε περιοδεία με τον θίασο της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Στη συνέχεια, στο Θέατρο Κοτοπούλη με την Αλίκη, στο έργο Κλεοπάτρα και στα Χτυποκάρδια στο θρανίο του Σακελλάριου, έργο που τον καθιέρωσε ως πρωταγωνιστή. Έγινε θιασάρχης. Στη δεκαετία '60-'70 έκανε τις ταινίες: Η γυνή να φοβείται τον άντρα, Ξύπνα Βασίλη, Καλώς ήρθε το δολάριο, Γάμος αλά ελληνικά κ.ά. Γύρω στο 1970 ξεκίνησε την τηλεόραση. Πρωτοπόρος, με μια μικρή κάμερα, γύριζε κωμικά σίριαλ, διάρκειας ενός τετάρτου. Δύο χρόνια αργότερα έκανε τις τηλεοπτικές σειρές Έτσι είναι η ζωή και Άσε τον κόσμο να γελάσει· συγγραφέας, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής, ο ίδιος. Συνέχισε στο θέατρο με τα δικά του έργα: Ο φανταστικός κόσμος του Μακρυπόδη και Οι λόρδοι της λόρδας. Κατόπιν έγραψε τον Πολίτη Γ' κατηγορίας, τον Επαναστάτη χωρίς αστεία και την επιθεώρηση Οι τελευταίοι πασοκράτορες. Η τελευταία δική του ταινία είναι η The Κόπανοι. Συνεχίζοντας το θέατρο, έπαιξε τον ρόλο του Γιάννη Αγιάννη στους Άθλιους με το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας, στον Επιθεωρητή του Γκόγκολ, στο ART της Γιασμίνα Ρεζά, στο Τα λέμε του Λάκη Λαζόπουλου, στον Αμπιγιέρ του Ronald Harwood και στον Κατά φαντασίαν ασθενή του Μολιέρου. Τελευταία ταινία ήταν το Αν του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Τελευταίες παραστάσεις: Το σώσε, Άμλετ ο Β' και Τσάρλι Τσάπλιν σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι, Το δικό μας σινεμά των Ρέπα-Παπαθανασίου, Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια κ.ά.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
