Την ιστορία τεσσάρων κολλητών φιλενάδων αφηγείται στο μυθιστόρημά της Οι τέσσερις κοντεσίνες η νεαρότατη συγγραφέας Πηνελόπη Τσιάλα. Μπορεί ν' ακούγεται παράδοξο, μα στα εικοσιπέντε της χρόνια, έχει ήδη κυκλοφορήσει μία νουβέλα από τις εκδόσεις Βακχικόν και τώρα συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό με το πρώτο της αυτό έργο, από τις ίδιες εκδόσεις.
Προφανώς επηρεασμένη κι από δικά της βιώματα, επικεντρώνεται στη γυναικεία φιλία και πώς αυτή οριοθετεί, προβληματίζει και διχάζει τις συνιστώσες της ζωής των τεσσάρων πρωταγωνιστριών της.
Η Παυλίνα (γλυκιά και εσωστρεφής), η Γιολάντα (ενθουσιώδης και παρορμητική), η Τόνια (τυπική και συντηρητική) και τέλος η Αθηνά (προστατευτική και ήρεμη δύναμη) αποτελούν έναν άρρηκτα δεμένο κύκλο, οικογένεια και αδελφές ψυχές μαζί, που συμπληρώνουν η μία την άλλη και συνυπάρχουν αρμονικά.
Μαθαίνουμε λοιπόν και ζούμε την ιστορία τους, που με απόλυτα γλαφυρό και παραστατικό τρόπο μας διηγείται η συγγραφέας.
Ζούμε ξανά την εφηβεία και βλέπουμε πόση ανάγκη έχει ένα νεαρό κορίτσι γι' αληθινή φιλία, νοιάξιμο και αποδοχή. Πόση επιβεβαίωση ζητά απ' τις παρέες, έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας και ταύτισης.
Οι ηρωίδες μας εδώ, ταυτίζονται τόσο πολύ μεταξύ τους που δεν μπορούν να φανταστούν κάποια απ' αυτές έξω από τον κύκλο, να αποχωρεί απ' το κοινό τους τοπίο. Κάνουν πράγματα μαζί, όνειρα για το μέλλον, λένε τα μυστικά τους, γίνονται θυσία για αυτήν τη φιλία και τη διάρκειά της. Είναι τέσσερα παιδιά· ποιος ή τι θα μπορούσε να τους χαλάσει τα σχέδια;
Μήπως η ίδια η ζωή και οι απροσδόκητες εκπλήξεις που επιφυλάσσει για τον καθένα μας; Ή μήπως ο πανδαμάτωρ χρόνος που πολλές εκ των υποσχέσεων ξεθώριασαν στο διάβα του; Και οι άνθρωποι; Δεν αλλάζουν κι αυτοί;
Μάλλον οι ηρωίδες μας λογάριαζαν χωρίς αυτές τις παραμέτρους.
Στην αρχή της ιστορίας, όπως συμβαίνει σε όλες τις ιστορίες όπου τίποτα δεν προμηνύει τα μελλούμενα, παρουσιάζονται αφελείς και αθώες, με κοινά σχέδια για το αύριο, με το νεαρό της ηλικίας να κυριαρχεί πάνω απ' τη λογική. Μιλούν ακατάπαυστα για το αύριο, φλυαρούν και γελάνε, επιμένοντας ν' αγνοούν τι μέλλει γενέσθαι.
Μα όσο προχωρά ο χρόνος και οι ζωές τους, ανακαλύπτουν το μοιραίο. Πως ο χρόνος ναι μεν αποτελείται από στιγμές, μα κυλά και αλλάζει τους ανθρώπους. Η ίδια η ζωή δεν μένει σταθερή, πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι; Τα πάντα ρει και ουδέν μένει, που έλεγαν και οι αρχαίοι. Με την είσοδο στην ενηλικίωση και τις σπουδές, ο κύκλος θα διασπαστεί όταν θελήσει ν' αποχωρήσει μία εκ των τεσσάρων. Ο κόσμος τους θα συγκλονιστεί συθέμελα, μα δεν θα 'ναι αυτή η μόνη προδοσία. Κι άλλα δυσάρεστα συμβάντα θα σκοτεινιάσουν τον ουρανό τους. Η πραγματικότητα θα σκάσει σαν ανοιχτή πληγή πάνω στη ραχοκοκαλιά της ρόδινης όπως νόμιζαν φιλίας τους.
Δύο από τις ηρωίδες, θα ερωτευθούν τον ίδιο άντρα και αυτό θα γίνει η αφορμή για διένεξη και ρήξη του συνδέσμου που τις ένωνε. Συναισθήματα όπως ζήλια και φθόνος, θα λάβουν θέση στην καρδιά εκείνης που δεν βρήκε ανταπόκριση ο έρωτας. Εν αντιθέσει με την κολλητή της, που όχι μόνο κέρδισε την καρδιά του άντρα που ερωτεύτηκαν και οι δύο, αλλά κέρδισε και τον πολυπόθητο ρόλο στη θεατρική παράσταση που λαχταρούσε κι εκείνη.
Από εκεί κι έπειτα η συγγραφέας δε θα αφήσει τις πρωταγωνίστριές της σε χλωρό κλαρί. Μια αλληλουχία γεγονότων θα ανατρέψει κι άλλο τις ήδη ταραγμένες ζωές τους.
Όχι, μη φανταστείτε ότι το κάνει από σαδισμό ή ότι θέλει να τις ταλαιπωρήσει άνευ λόγου και αιτίας. Να τις ενδυναμώσει θέλει, να τις κάνει λίγο πιο σοφές, να έχουν ενσυναίσθηση και κατανόηση, να ξαναβρούν το αληθινό τους στήριγμα. Και να πάρουν ένα σπουδαίο μάθημα: ότι τίποτα σημαντικό δεν χάνεται όταν είναι χτισμένο σε γερά θεμέλια, όταν αξίζει να θυσιάσεις και το εγώ σου γι' αυτό, όταν μαθαίνεις να δίνεις και τον εαυτό σου ολάκερο αν χρειαστεί..
Πόσο ωραίο να σε νοιάζονται, πόσο ακόμα πιο σπουδαίο όταν επί της ουσίας αγαπάς· δεν συμφωνείτε κι εσείς;
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Από την ίδια συγγραφέα:
