Η διαχειριστική προσέγγιση της Σεμέλης Ελένης Καμτσίκη στη συλλογή της Μονοκοντυλιά προς την οδό, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, αντικατοπτρίζει αυτό που φαντάζομαι όταν σκέφτομαι έναν ταραγμένο νου ποιητή, ένα ταραγμένο πνεύμα που διακατέχεται από ένα ξέσπασμα οίστρου δημιουργίας που πηγάζει από μέσα και ορμητικά αναζητεί να εκτεθεί στο φως.
Έτσι λοιπόν, με πείθει χαρισματικά για την πηγαία έκφραση, για την άφιλτρη γλώσσα αλλά και για τις ψυχικές μεταπτώσεις, που φέρει η γράφουσα, δηλαδή εκείνη που επιλέγει αυτόν τον δρόμο εξωτερίκευσης όσων την απασχολούν.
Σας βαριέμαι, αγαπητοί μου.Είστε κουνούπια κι εγώ αίμα
Πώς εξηγείς αυτόν τον στίχο; Θέτω ένα ερώτημα στον εαυτό μου· ένα από τα πολλά που του βάζω κάθε φορά που αναμετριέμαι με το πληκτρολόγιο και δυσκολεύομαι να καταλήξω, να πάρω μια απόφαση. Οπωσδήποτε, ο απλός τρόπος να περιγράψεις την ποίηση της κυρίας Καμτσίκη είναι ως ελευθερόστιχα με πεζοποιητική διάθεση λόγω των μεγάλων στίχων που χρησιμοποιεί αλλά αυτός ο τρόπος δεν προσφέρει τον απόηχό των έργων της. Θα ήθελα να προσπεράσω τέτοιες γενικότητες και να αναφερθώ σε κάτι πιο συγκεκριμένο και τότε πέφτω επάνω στη λέξη υπερρεαλισμός (σ. 61). Η ίδια βέβαια απαντά σε αυτόν τον χαρακτήρα με ένα ξεκάθαρο εγώ ρεαλισμό γράφω όμως εμένα με περιτριγυρίζουν άλλοι προσδιορισμοί. Τι θα έλεγε άραγε η δημιουργός για μια εξπρεσιονιστική σουρεαλίζουσα μουσική χροιά;
Γιατί μουσική; Μα επειδή έχει τοποθετήσει παύσεις (τελεία, σιωπή κ.ο.κ.) ανάμεσα στις περιόδους έκφρασης και ρυθμίζει τον χρόνο της κάθε εικόνας/φράσης/περιγραφής κ.ο.κ. Δεν αφήνει τον αναγνώστη να βιαστεί, να προσπεράσει γρήγορα. Δομεί με τέτοιο τρόπο ώστε τα γραφόμενα να απλωθούν, να καταλάβουν τον χώρο που τους αναλογεί ή πρέπει και επιβάλει μια άργητα στον αναγνώστη που δεν μπορεί να «τρέξει» περισσότερο από όσο χρειάζεται. Όσο επιβάλλεται να ξεχωρίσει ευδιάκριτα τα νοήματα, τόσο η ποιήτρια ορθώνει διαχωριστικά. Έτσι, ο χειμαρρώδης λόγος, που διαισθάνομαι πως πηγάζει κατευθείαν από μέσα, κόβεται στα σημεία, η ροή αποκτά παύσεις-διαστήματα κι εκείνη, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο, ορίζει τον ρυθμό ως μαέστρος.
Στ' αλήθεια, οι λέξεις είναι εξαιρετικά λίγες για να περιγράψουν κάποιο ολοκληρωτικό νόημα / ή απλά οι άνθρωποι είναι τεμπέληδες και τα ρίχνουν στις δημιουργίες τους.
Είναι αιχμηρή γιατί δεν θέλει να στρογγυλοποιήσει τίποτα, καυστική, ωμή κι απότομη –για τον ίδιο λόγο– και πολύ γενναία. Χαρακτηριστικό τους ύφους της είναι το πώς αντιστρέφει την αρνητική δράση σε κάτι εντυπωσιακό και θετικό.
Θα βάλω φωτιά και θα με κάψω,όχι για να πεθάνω,για να γίνω πυροτέχνημα.
Αυτό ωστόσο, δεν σημαίνει πως βαίνει προς την ωραιοποίηση. Καθόλου. Αποτυπώνει με στωικότητα ό,τι συμβαίνει ή αισθάνεται. Και με ξεκάθαρο τρόπο.
βίασαν το σώμα μουβίασαν τηνψυχή μου.Το μυαλό μου με γαμάει.
Συλλέγοντας, κείμενο κείμενο, στοιχεία για να «σχεδιάζω» το προφίλ της διακρίνω μια μοναχική και καταθλιπτική φύση, που μπορεί να φτάσει ως την αυτοκαταστροφή. Μια γυναίκα που ωθείται από τις σκέψεις της: Δεν ξέρω τί μπορεί να μου κάνει το μυαλό μου τα βράδια. / Συνήθως με βιάζει. [...] γρατζουνιέμαι μόνη μου, αποδέχεται ως προς τη μεταφορική έννοια. Όσο εκείνη δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια –επιπλέον και για να τραβήξει την προσοχή– τόσο αφήνει τη δημιουργικότητά της να πάρει τα ηνία. Και τότε γράφει, όχι όμως κεκαλυμμένα ή προσποιητικά. Γράφει αφήνοντας μια αφοπλιστική αλήθεια πίσω της, δείχνει βιωματική και είναι σίγουρα πολύ ανοιχτή. Επιχειρεί το άνοιγμα σε μια ρέουσα γλώσσα που ομοιάζει με αυτόματη. Άρα και αυθεντική.
Συχνά ήθελα να τραβάω την προσοχή[...]Χρειάζομαι αγάπηήμια σφαίρα στο κεφάλι;
Αναλογίζομαι πως αν δεν γράφει για να σωθεί τότε σίγουρα γράφει για να σώσει. Σίγουρα ξεσπάει γράφοντας και ίσως να απελευθερώνεται.
Μου είπανε ότι εξαρτιέμαι από ανθρώπους. / Έσφαξα όλους τους ανθρώπους για να ξεκινήσω απεξάρτηση.Βλέπω στον θάνατό μου ένανπαράδεισο που δεν έζησα στη γη.Μη φοβάσαι τη βροχή, Σεμέλη, είναι απλά νερό·Μη φοβάσαι τον θάνατο, Σεμέλη, είναι απλά ύπνος.
Η Σεμέλη Ελένη Καμπτσίκη έχει μια μοναδικότητα αλλά και μια αφοπλιστικότητα ως πένα. Η συλλογή της μου προκαλεί την εικόνα ενός σπινθιροβόλου μυαλού που δεν χωράει, δεν μπορεί να σταθεί πουθενά και που αναβλύζει ατόφιες σκέψεις ενώ είναι γεμάτο με δημιουργική φαντασία.
Το μέλλον είναι σαν τώρα απλά λίγο πιο μετά.
Εννοείται πως προτείνεται (αν όχι επιβάλλεται). Δώστε της χώρο και θα σας ανταμείψει.
Ουρλιάζουνε οι χαλαρές παράνοιες;
