Δέσποινας Μπουρέλη
Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή ένα μονάχα να θυμάσαι, προσπάθησα περισσότερο απ' όσο άντεχα για να σε κρατήσω κι ας μη τα κατάφερα, κι ας με απέρριψες άπειρες φορές.
Το πλοίο φεύγει σε δύο ώρες κι εγώ είμαι ακόμα εδώ. Εδώ που με άφησες την τελευταία μας φορά, καθισμένη στη χρυσαφένια αμμουδιά, να αγναντεύω την απέραντη θάλασσα, να ακούω τον μελωδικό ήχο των κυμάτων της και να σκέφτομαι μόνο εσένα.
Θυμάσαι άραγε; Εγώ σου σιγοτραγουδούσα το τραγούδι μας με δάκρυα στα μάτια και σε παρακαλούσα να μη μ' αφήσεις κι εσύ μου υπενθύμιζες ότι είμαι μικρή για σένα.
«Σε βλέπω σαν το σπίτι μου» σου είπα «όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν κάνω, πάντα σε σένα θα γυρνάω» αλλά εσύ τα ξέχασες.
Άραγε αναρωτήθηκες ποτέ πόσο ωραία θα ήταν η ζωή μας παρέα με τη μικρή μας πριγκίπισσα που έχω στην κοιλιά μου;
Τώρα που το σκέφτομαι δεν θα είναι ποτέ έτσι, όσα ονειρεύτηκα δεν θα 'ναι παρά μόνο ένα όνειρο μιας έφηβης που ζει την μεγάλη αγάπη της ζωής της.
Τα όνειρα θα παραμείνουν για πάντα όνειρα και οι αγάπες για πάντα ανεξίτηλες στη μνήμη και στο πέρασμα των χρόνων να μας θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε αυτό που λένε άλλο μισό.
Η ώρα της αναχώρησης είχε έρθει, η Αριάδνη μάζεψε όση δύναμη της είχε απομείνει και σηκώθηκε. Πλησίασε σιγά σιγά την ακροθαλασσιά σαν να έσερνε αλυσίδες με τα λεπτά της πόδια. Με δάκρυα στα μάτια και με τρεμάμενα χέρια έσκισε το αποχαιρετιστήριο γράμμα, σκορπίζοντας τα κομμάτια του στο νερό.
Ύστερα πήρε βιαστικά τον δρόμο της φυγής όπου θα την οδηγούσε στην καινούρια της ζωή με μόνη της συντροφιά την κορούλα της και παρά τις δυσκολίες της ζωής εκείνη θα αποδείκνυε ότι παρά τη νεαρή της ηλικία, η αγάπη μιας μητέρας για την κόρη της μπορεί να ξεπεράσει ολόκληρους ωκεανούς.
Copyright © Δέσποινα Μπουρέλη All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Νίκου Λύτρα (Θαλασσογραφία, λάδι σε μουσαμά, 1925)