Στέλλας Χαβιαροπούλου
Κι αν τα βουνά της δεν είναι ψηλά, περήφανα σκίζουν τους αιθέρες, μιλώντας με τους θεούς,
Με σοφία θρέφοντας τους θνητούς, με θυμάρι, μυρτιές, κυκλάμινα και άγριες παιονίες…
Κι ελιές.. Να τα βαστάζουν!
Οι άνοιξες χίλιες, με πασχαλιές να καταθέτουν στους Επιτάφιους χιλιετηρίδων όρκους
Πίστης κι αφοσίωσης. Με μια αιώνων παράδοση ο Μύθος να πλέκεται αρμονικά σε αλυσίδα με τόσες θλίψεις, μάχες και θυσίες.
Κρατώντας ορθή ξανά και ξανά την υπόσταση… Η Περσεφόνη σαν βγαίνει στο φως
Χρυσίζουν τα σγουρά μαλλιά της.. βουτά ο ήλιος στην ποδιά της, κι όλα τα μπλε γεννιούνται στα μάτια και στα χέρια της.
Κι όταν το ζεστό θέρος αποσύρεται όλα τα κρυμμένα πλάσματα αναδύονται υγρά στις πρώτες φθινοπωρινές μπόρες… κελλαρίζοντας..
Και τα νερά.. κείνα τα γάργαρα νερά που προβάλλουν από παντού..
Βουνών πηγές, κοιλάδων ποταμοί, λίμνες γαλήνιες…
Ήχου γεννήματα… Χαμόγελα… Φως!
Μελαχρινά παιδιά που κοιμούνται στα κύματα.. Ξανθοί άγγελοι.. που νανουρίζονται στα ώριμα στάρια.
Κι αιώνια καλυμμένη γη… από λευκούς κίονες.. κιονόκρανα.. Πύλες.. τάφους..
Που αποκαλύπτονται ξανά και ξανά… Μην αφήνοντας να ξεχάσουν άνθρωποι και Κόσμοι!
ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ!
ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Που έθρεψε Τιτάνες… μάγεψε ορδές..
Και μοναδική,
Μοναχική
Προχωρά στο διάβα των Αιώνων.
🍒
Copyright © Στέλλα Χαβιαροπούλου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής της ίδιας
