Εξέχουσα φυσιογνωμία του ελληνικού θεάτρου με απαράμιλλο υποκριτικό ταλέντο που αποτέλεσε για πολλούς κατοπινούς ομότεχνούς του λαμπρό παράδειγμα.
Γεννήθηκε το 1921 στην Αθήνα και απεβίωσε στις 16 Ιανουαρίου του 1998 έπειτα από χρόνια σοβαρά προβλήματα υγείας και ύστερα από 14 χρόνια θεατρικής αποχής από τον χώρο που τόσο λάμπρυνε και τίμησε με τη θεατρική του παρουσία.
Ήταν γιος του θεατρικού συγγραφέα Παντελή Χορν (Το φιντανάκι, Οι Πετροχάρηδες, Ο Σέντζας κ.α.). Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και εμφανίστηκε στο ίδιο θέατρο το 1941.
Ακολούθησε η συνεργασία του στο θέατρο Rex της Μαρίκας Κοτοπούλη, παίζοντας στον Πρωτευουσιάνο του Γεωργίου Ρούσου.
Σειρά είχαν οι μουσικές κωμωδίες: Ταξίδι του γάμου, Αλάτι και πιπέρι, Το φάντασμα του Μετροπόλ, Η κυρία με τις καμέλιες του Αλ. Δουμά (όπου ερμήνευσε τον ρόλο του Αρμάνδου) κ.α.
Τη θεατρική περίοδο 1943-1944 συμμετείχε στον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη όπου συμπρωταγωνιστήσανε στα έργα: Σύζυγοι με δοκιμή του Φρ. Λοντέιλ, Παράξενο ιντερμέτζο του Ο' Νηλ και στο Ρομάντζο των Ντε Φλερ και Ντε Κρουασέ (βασισμένο στο έργο του Ε. Σέλντον).
Το 1944 συγκροτεί θίασο μαζί με την Μαίρη Αρώνη και μετά έναν δεύτερο με την ίδια και την εξαδέλφη της Βάσω Μανωλίδου. (Σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου του Χορν θεωρούσε την Βάσω Μανωλίδου την μεγαλύτερη ηθοποιό που πέρασε ποτέ από το ελληνικό θέατρο.) Παρουσίασαν τα έργα: Θυσία, Δωδέκατη νύχτα κ.α.
Την τετραετία 1946-1950 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και εμφανίστηκε στα έργα: Ρούι Μπλας του Βίκτορος Ουγκό (πρώτη θεατρική εμφάνιση της Ίλυας Λιβυκού), Άνθρωπος και υπεράνθρωπος του Μπερνάρ Σω, Βασιλιάς Ριχάρδος ο Β' του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (στον ομώνυμο ρόλο), Ο κουρέας της Σεβίλλης του Μπομαρσάι (Φίγκαρο), Πολύ κακό για το τίποτα του Σαίξπηρ, (Βενέδιτος), Το παιχνίδι του έρωτα και της τύχης του Μαριβώ, Ανυπόμονη καρδιά του Τζον Πάτρικ κ.α.
Τη διετία 1950-1952 απουσίασε στο εξωτερικό και επιστρέφοντας στην Ελλάδα συγκρότησε θίασο με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παπά. Μαζί, οι τρεις τους παρουσίασαν τα έργα: Βαθιά γαλάζια θάλασσα, Νόρα, Αγαπούλα, Τρεις άγγελοι, Γαλάζιο φεγγάρι κ.α. Μέχρι το 1955 κράτησε ο θίασος και την θεατρική σαιζόν 1955-1956 ο Χορν μαζί με την Έλλη Λαμπέτη συνεργάζονται με τον Κώστα Μουσούρη στο έργο του Ανούιγ Πρόσκληση στον πύργο, καθώς και στο Τελευταίο βαλς του Μομ όπως και στην Νυχτερινή επίσκεψη.
Από το 1956 εγκαινιάζει εκ νέου τη συνεργασία του με την Έλλη Λαμπέτη μιας και εκείνη την εποχή αποτελούσαν ένα από τα πιο σημαντικά ζευγάρια στην σκηνή και στον κινηματογράφο· έτσι παρουσιάζουν τα έργα: Τζ. Μπάρυ Αριστοκρατικός δρόμος, Κολέτ Ζιζή, Το νυφικό κρεβάτι, Ουίλιαμ Γκίμπσον Το παιχνίδι της μοναξιάς, Αλ. Δουμά Η κυρία με τις καμέλιες κ.α.
Το 1959 παύουν τον θίασο τους και ο Δημήτρης Χορν συνεχίζει τη θεατρική του πορεία με δικό του θίασο. Για τα επόμενα τρία χρόνια παρουσιάζει τα έργα: Εταιρεία θαυμάτων του Δημήτρη Ψαθά, Μαθήματα γάμου του Λέσλι Στήβενς, Ο δειλός και ο τολμηρός, Αλίμονο στους νέους των Σακελάριου - Γιαννακόπουλου, Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές του Ανούιγ, Θωμάς ο δίψυχος του Άγγελου Τερζάκη, Ο ανθρωπάκος (πρόκειται για δικό του θεατρικό έργο που το παρουσίασε χωρίς να το παραδεχθεί, καθώς δεν ήθελε να κάνει καριέρα συγγραφέα, όπως δήλωσε αρκετές δεκαετίες μετά.)
Το καλοκαίρι του 1962 πήρε μέρος στη θρυλική παράσταση Οδός ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι στο θέατρο Μετροπόλιταν ερμηνεύοντας συγκλονιστικά το τραγούδι Ηθοποιός σημαίνει φως.
Συνέχισε με δικό του θίασο από το 1962 μέχρι το 1964 στα έργα: Κορίτσια στον αέρα του Μάρκ Καμολέτι, Ένα φιλί μπροστά στον καθρέφτη, Το ημερολόγιο ενός τρελού του Νικολάι Γκόγκολ, Δικέφαλος αετός του Κοκτώ, Ο Κοζάκος κ.α.
Το 1964 συνεργάζεται ξανά με το Εθνικό Θέατρο στο Λορεντζάτσιο του Μισέ καθώς επίσης και στο Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στην νύχτα.
Την επόμενη χρονιά έπαιξε στο θέατρο Διονύσια (νυν Χορν), στο Αβγό του Φ. Μαρσό (η παράσταση πήγε και στην Θεσσαλονίκη).
Τέλη του 1966 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο για να παίξει τον Ιβάνωφ του Άντον Τσέχοφ, κρατώντας τον ομώνυμο ρόλο.
Το 1968 παρουσίασε τον Ντον Ζουάν του Μολιέρου με δικό του θίασο όπως επίσης και το έργο Η καλή καρδιά της Ελεονώρας (πρόκειται για το δεύτερο θεατρικό έργο που είχε γράψει ο Δημ. Χορν αλλά όπως και στον Ανθρωπάκο δεν παραδέχτηκε ότι ήταν δικό του, ονόμασε τον συγγραφέα Τζ. Κρομστάιλ κρύβοντας την αληθινή ταυτότητα του συγγραφέα).
Από του 1970 ο μεγάλος μας ηθοποιός άρχισε να κάνει πιο αραιές εμφανίσεις στο θέατρο. Έτσι τον συναντάμε το 1970 στο Σλουθ του Άντονι Σάφερ μαζί με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τη θεατρική σαιζόν 1972-1973 στον σαιξπηρικό Βασιλιά Ριχάρδο τον Γ'. Ακολούθησαν: Ο δικός μας (1975-1976), Τίμων, ο Αθηναίος του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (στο Ηρώδειο), Χιτ της Φρ. Ντορέν στο θέατρο Κάππα. Το 1980 παρουσιάζει τον Ερρίκο τον Δ' του Πιραντέλλο και κλείνει την σπουδαία θεατρική του σταδιοδρομία με τον Αρχιμάστορα Σόλνες του Ερρίκου Ίψεν, το 1983.
Πήρε μέρος σε λίγες ταινίες αφήνοντας όμως και εκεί το στίγμα του μεγάλου ηθοποιού.
Η φωνή της καρδιάς του Δημ. Ιωαννόπουλου το 1943, Ο μεθύστακας και Η κάλπικη λίρα του Γιώργου Τζαβέλλα, Κυριακάτικο ξύπνημα και Το κορίτσι με τα μαύρα του Μιχάλη Κακογιάννη, Μια ζωή την έχουμε πάλι του Γιώργου Τζαβέλλα, Αλίμονο στους νέους (κινηματογραφική διασκευή από το ομώνυμο θεατρικό έργο των Σακελάριου - Γιαννακόπουλου), Μια του κλέφτη του Ιωαννόπουλου (για την ερμηνεία του σε αυτήν την ταινία τιμήθηκε με το βραβείο Ηθοποιίας στην Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου –αρχική ονομασία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)...
Την περίοδο 1974-1975 διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (ΕΡΤ).
Η Πολιτεία του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.
Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς που πέρασαν από τη χώρα μας και που πρόσφερε μεγάλες και σπουδαίες στιγμές στην ελληνική σκηνή.
Υπήρξε καθηγητής υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου έχοντας για μαθητές του ονόματα που αργότερα θα γινόντουσαν σημείο αναφοράς για τον χώρο του θεάτρου: Αλέκος Αλεξανδράκης, Βύρων Πάλλης και Άννα Συνοδινού.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Πηγές πληροφοριών και φωτογραφιών:
Λεύκωμα Δημήτρης Χορν από το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν
Δημήτρης Χορν, εκδόσεις Πανός
Εγκυκλοπαίδεια του Θεόδωρου Έξαρχου Έλληνες ηθοποιοί: Αναζητώντας τις ρίζες, έτος γέννησης από το 1900 μέχρι το 1925, εκδ. Δωδώνη