Με έναν συνταρακτικό μονόλογο μια γυναίκα κάνει ανασκόπηση της ζωής της από την παιδική ηλικία ως σήμερα, που είναι η ίδια πλέον μητέρα. Καταγράφει ακριβοδίκαια και με νότες χιούμορ και συγκίνησης περιστατικά από τη ζωή της, τη σχέση της με έναν σχεδόν άφαντο πατέρα και με μια μητέρα που κάνει απανωτές απόπειρες αυτοκτονίας, καθώς και τις δικές της προσδοκίες και ελπίδες. Τελικά πόσο λαμπερό και φωτεινό είναι αυτό το πάρτι;
Η Ελένη Ράντου έγραψε ένα ευρηματικό κείμενο στηριγμένο στο θεατρικό έργο «Every brilliant thing» των Dunkan MacMillan και Johny Donahoe και καταγράφει τη ζωή μιας γυναίκας που έχει να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη της μητέρας της, να την κατανοήσει και να επιβιώσει από αυτό, εξού και καταφεύγει σε λίστες με πράγματα που αξίζει να ζεις γι' αυτά: 1. Παγωτό! 2. Μπουγέλα. 3. Κόκκινο χρώμα! 4. Η τσίχλα Χίου που κολλάει στα δόντια κ.λπ. Έχουμε ένα έντονο συναισθηματικό «τρενάκι του τρόμου» που εξισορροπείται από την αισιοδοξία που γεννάνε τα πράγματα στη λίστα κι ένα ευρηματικό κείμενο με διαχρονικές αλήθειες που πονάνε αλλά και κωμικά στιγμιότυπα. Η Ελένη Ράντου υποδύεται μια γυναίκα που στα επτά της ήρθε αντιμέτωπη με την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας της μητέρας της κι από τότε αγωνίζεται να μεγαλώσει μακριά από την προβληματική οικογένειά της, να σταθεί στα δικά της πόδια και να παλέψει για να δείξει στον εαυτό της (αλλά ας μη γελιόμαστε, για να δείξει στη μητέρα της) πως μπορεί να τα καταφέρει μακριά της.
Η ηθοποιός ερμηνευτικά ξεκινάει ως παιδάκι με αντίστοιχη φωνή και κινήσεις, γίνεται έφηβη, κοπέλα σε σχέση και μητέρα. Αποτυγχάνει και ξαναστέκεται στα πόδια της, διαλύει και ξανακολλάει την ψυχοσύνθεσή της, πέφτει και σηκώνεται, αγωνίζεται να βρει τη θέση της στη ζωή των γονιών της και στη δική της καθημερινότητα. Ταυτόχρονα με κείνη μεγαλώνει και η Ελλάδα, από το Πολυτεχνείο ως τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ κι από κει ως τον σεισμό του 1999 (πόσο δυνατή σκηνοθετικά η στιγμή του ταρακουνήματος!) και την Ολυμπιάδα του 2004, με τα γεγονότα να επηρεάζουν ευρηματικά τη ζωή της ηρωίδας και να μας παρασύρουν σ' ένα διαφορετικό ταξίδι στον χρόνο.
Η σκηνοθεσία του Ανέστη Αζά ξεζουμίζει στην κυριολεξία την Ελένη Ράντου, η οποία μένει ελάχιστες στιγμές ακίνητη. Εκεί που κάθεται θα σηκωθεί και θα τρέξει ή θα κινείται αδιάκοπα πάνω κάτω στη σκηνή ή θα ακολουθεί την πορεία της κινούμενης σκηνής ή θα μπαινοβγαίνει στα παρασκήνια ή στη μοναδική πόρτα... Γελάει και κλαίει, ψιθυρίζει και κραυγάζει, ηρεμεί και αναστατώνεται, βρίζει και παρακαλάει, θυμάται και αγωνίζεται να ξεχάσει. Εξουθενώνεται σωματικά και ψυχικά καταθέτοντας κάτι μοναδικό στη θεατρική της πορεία και οι ατάκες της απαιτούν οπωσδήποτε χειρόγραφες σημειώσεις γιατί είναι καίριες, γεμάτες περιεχόμενο και ουσία. «Ένα αγαπημένο πρόσωπο γίνεται αντικείμενο και στο παίρνουν μακριά, αυτό είναι ο θάνατος», έτσι χαρακτηρίζει την απώλεια η ηρωίδα του έργου, η οποία κάποια στιγμή παραδέχεται και πως: «Θέλει μεγαλύτερη δύναμη να ηττηθείς!». Δε θα ξεχάσω που στη σκηνή της γέννας του παιδιού της μπλέκει την πραγματικότητα με τη δύσκολη στιγμή του τοκετού: «Η ζωή είναι μια ανάσα, πάρτην!». Αυτή η γυναίκα πορεύεται στη ζωή κυρίως μόνη, όσο κι αν υπάρχουν πλάι της κατά καιρούς άνθρωποι να την υποστηρίξουν και ν' αγκαλιάσουν τα λάθη της, άνθρωποι που της λένε: «Είσαι το πιο δυνατό άτομο που ξέρω γιατί είσαι γεμάτη ελπίδα.». Όταν μάλιστα φτάνουμε στην τρυφερή σκηνή της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 με το παιδάκι στο καραβάκι, η Ελένη Ράντου ταυτίζεται τόσο πολύ μαζί του που βάζει τη ζωή της σε νέες βάσεις όσο διασχίζει τη σκηνή ένα άσπρο καραβάκι, κάτι που μου έφερε τα πρώτα δάκρυα συγκίνησης.
Στο πλάι της Ελένης Ράντου επί σκηνής είναι το μουσικό ντουέτο String Demons ή Κωνσταντίνος και Λυδία Μπουντούνη, δυο αδέλφια που χειρίζονται άρτια το βιολί και το βιολοντσέλο και καταφέρνουν με τα όργανά τους να συμβάλλουν ακόμη περισσότερο στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Έχουν ενεργό ρόλο στη σκηνή, όχι μόνο τη μουσική υπόκρουση, συνδιαλέγονται με την πρωταγωνίστρια, δημιουργούν αξέχαστες κωμικές και μουσικές σκηνές και είναι άψογα σκηνοθετημένοι. Ακολουθούν τους φρενήρεις ρυθμούς της Ελένης Ράντου και εισβάλλουν αναπάντεχα παίζοντας και τραγουδώντας (τι ωραία που παίξανε τις πρώτες νότες από τη «Λάμψη» και την «Τόλμη και γοητεία»! Το γιατί το αφήνω στον θεατή να το ανακαλύψει μόνος του.) Γνώριμα ξένα και ελληνικά τραγούδια, οικεία μουσικά τέμπο, προσεγμένες διασκευές συντροφεύουν τις χαρές και τις λύπες της ηρωίδας.
Τα σκηνικά της Μάγιους Τρικεριώτη μπορεί να φαίνονται σαν «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμμένα» και αιωρούμενα αλλά σύντομα διαπιστώνουμε πως παίζουν κι αυτά τον ρόλο τους, γιατί η Ελένη Ράντου τα χρησιμοποιεί, βγάζει πράγματα από μέσα και από πίσω τους, τους αλλάζει θέση, περιστρέφονται όπως εκείνη σε στιγμές δυστυχίας αλλά και χαράς κι έτσι αποκτούν έναν άκρως ταιριαστό ρόλο στην παράσταση.
Η Κική Γραμματικοπούλου ντύνει με προσοχή και απλότητα ηθοποιό και μουσικούς χωρίς να μας κουράζει, με στιλιστικές επιλογές που να αντικατοπτρίζουν τις δεκαετίας που περνάνε από μπροστά μας όσο μεγαλώνει η ηρωίδα, δίνοντας έτσι έμφαση στις εσωτερικές αλλαγές του χαρακτήρα και στην πρακτικότητα των ρούχων για να μπορούμε να προχωράμε στην επόμενη σκηνή χωρίς καθυστερήσεις και δυσκολίες.
Η κίνηση της Αντιγόνης Γύρα παντρεύεται αρμονικά με τη σκηνοθεσία και βγάζει τον καλύτερο εαυτό και των τριών συντελεστών που είναι πάνω στη σκηνή όσο οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανασούλα παίζουν εξίσου αναπόσπαστο ρόλο στην παράσταση, τονίζοντας τις καταστάσεις και τις εκφράσεις που πρέπει τη στιγμή που πρέπει.
«Το πάρτι της ζωής μου» είναι ένας υπέροχος, συγκινητικός και τρυφερός μονόλογος γεμάτος συναίσθημα και διαχρονικές αλήθειες. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που θέλει να ξεφύγει από τη δυσλειτουργική της οικογένεια και βιώνει ένα σωρό ανθρώπινα και άκρως ρεαλιστικά αισθήματα στην προσπάθειά της να μεγαλώσει και να ωριμάσει, είναι η ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας αλλά είναι και ένα υπέροχο πάντρεμα μουσικής και υποκριτικής. Ποικίλα συναισθήματα πηγάζουν από τα λόγια και τις ερμηνείες, γεννώντας έτσι πότε το γέλιο και πότε το δάκρυ. Είναι ένας ύμνος στο σκοτάδι και στο φως ταυτόχρονα, αφού: «Το σκοτάδι μέσα σου είναι η αιτία να ψάχνεις το φως.». Και θα κρατήσω για πάντα ως φυλαχτό τα τελευταία λόγια της παράστασης: «Η ζωή αξίζει να τη ζεις για να συγχωρέσεις εσένα και τους άλλους!».
Μη διστάσετε να αυτοπροσκληθείτε σ' ένα διαφορετικό πάρτι, που θα σας μείνει αξέχαστο!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
