Γιάννη Σμίχελη
Δεν σε γνώρισα ποτέ. Μου συστήθηκες έμμεσα σαν μια φωνή του ύπνου της κόρης σου. Δεν θυμάμαι αν μου έδειξε φωτογραφία. Μου πέταξε μόνο από την αρχή κιόλας τους εφιάλτες της σαν ένα καυτό υδρατμό και πότισε το σώμα τόσο που να μην μ' αναγνωρίζω. Σαν καρμικό σημάδι εξέλαβα τις περιγραφές της για σένα. Κρητικές ρίζες, γεννημένος στα Επτάνησα και μετανάστης στην Γερμανία. Με μια χρεοκοπία στο ενεργητικό σου, η αφορμή της αυτοκτονίας σου. Στα νερά του Ρήνου. Τόσες πολλές ομοιότητες με μένα, σαν να μου έστελνες από τον άλλο κόσμο προειδοποιητικές βολές, λες και μου έλεγες πρόσεχε, είμαστε ειδικές περιπτώσεις, παίζουμε τη ζωή μας κορώνα γράμματα στο ανυποψίαστο και πάμε γελώντας. Η κόρη σου τόνιζε πως στην Ελλάδα σε φώναζαν Γερμανό και στην Γερμανία Έλληνα και το θεωρούσε μειονέκτημα. Εγώ αυτό το λαμβάνω ως πλεονέκτημα, στην εποχή της καθολικής κρίσης αξιών και ταυτοτήτων είναι, η μη πλήρης ένταξη, δυνατότητα ευελιξίας και διαφυγής. Αναρωτιέμαι αν την ερωτεύτηκα πραγματικά ή αν οι διηγήσεις της για σένα με βύθισαν στα σκοτάδια της ροής των καταβολών μου ώστε να με αφουγκραστώ στην πιο κρίσιμη στιγμή. Πάντως βγήκα ζωντανός από το τούνελ και κάποιος άλλος.
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στην εικόνα βλέπετε πίνακα του Pablo Picasso (Woman sitting in an armchair, 1939, λάδι σε καμβά)
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα της συλλογής «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί» η οποία δημοσιεύεται τμηματικά από τις 23 Δεκεμβρίου 2022 ως τις 28 Απριλίου 2023, κάθε Παρασκευή.
