Ο όρος πορνογράφημα δεν ακούγεται όμορφα, ούτε κομψά. Έλα όμως που στην πεζογραφία αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι κι επιπλέον υπάρχει αντίστοιχο λογοτεχνικό είδος, του οποίου ένα διάσημο δείγμα είναι και το παρόν.
Πρόκειται για τη σειρά Οδηγός βικτωριανής απόλαυσης, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Η σειρά αποτελείται από τέσσερις τόμους που δημοσιεύθηκαν ανώνυμα –και παραμένει ως τις μέρες μας άγνωστος ο συγγραφέας, αν και υπάρχουν κάποιες εκδοχές περί αυτού. Είχα αναφερθεί κι εγώ κατά την παρουσίαση του πρώτου τόμου Οδηγός βικτωριανής απόλαυσης: Πρώτες εμπειρίες στο θέμα του δημιουργού· μην επαναλαμβάνομαι όμως, διαβάστε στον σύνδεσμο.
Στον δεύτερο τόμο ο κεντρικός ήρωας και αφηγητής (το βιβλίο είναι πρωτοπρόσωπο και ημερολογιακής δομής), ο Τσάρλι, συνεχίζει ακάθεκτος τη σεξουαλική του δραστηριότητα δοκιμάζοντας νέα πράγματα που τον συναρπάζουν. Και όπως είναι εύλογο, όσο μεγαλώνει ο Τσάρλι και όσο περνά ο καιρός, οι εμπειρίες του γίνονται όλο και πιο πικάντικες. Πιο τολμηρός κι εκείνος εξάλλου κι ασυγκράτητος, εξακολουθεί την καθημερινή του ρουτίνα, τόσο με τις ίδιες του τις αδερφές (σοκαριστικό για κάθε εποχή, πόσο μάλλον τον 19ο αιώνα που πρωτοκυκλοφόρησε το πόνημα) όσο και με τις εκπαιδευτικούς που κατά καιρούς περνάνε από την οικία τους αλλά και με κάθε άλλο διαθέσιμο πρόσωπο της ζωής τους.
Συνέβη ένα γεγονός το οποίο άλλαξε εντελώς τη ζωή μου.
Ο δεύτερος τόμος συνεχίζει από το σημείο που είχαμε μείνει στο τέλος του πρώτου και το ίδιο νομίζω θα βρούμε και σε εκείνους που ακολουθούν. Είναι σαν να κρατά ημερολόγιο ο ήρωας, τον παρακολουθούμε κι εμείς με τη σειρά μας μέρα τη μέρα να εμπλουτίζει τις εμπειρίες του. Σε αυτόν τον τόμο γίνεται τόσο ενεργητικός όσο και παθητικός εραστής ενώ ανακαλύπτει και τη χρησιμότητα των βοηθημάτων.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι αυτές οι δύο αξιοθαύμαστες γυναίκες είχαν μεγάλη σοφία και γνώση του κόσμου και ότι ήθελαν να μου τη διδάξουν, θα αναφέρει για την τέχνη του έρωτα.
Γενικότερα, όλα γίνονται χωρίς καμία συστολή ή δεύτερη σκέψη ενώ απουσιάζει πλήρως το πονηρό στοιχείο. Με έναν αυθορμητισμό λες και είναι το πιο αθώο και αυτονόητο πράγμα. Τα πρόσωπα ακολουθούν το ζωώδες ένστικτο παρά τις κοινωνικές συμβάσεις, τα ταμπού της εποχής (και της κάθε εποχής, καθώς πολλά από αυτά υφίστανται και στις μέρες μας) ή άλλους φόβους (αρνητικές επιπτώσεις, μην εκτεθούν, μην τιμωρηθούν κ.ο.κ.). Η αθώα οπτική, που πρωτοείδαμε στον πρώτο τόμο, συνεχίζεται και σε αυτόν και βγάζει ακόμα και γέλιο!
Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι γράφει για να διαβαστεί. Δηλαδή δεν έχουμε απλώς έναν ήρωα που ιστορεί γεγονότα από τη σεξουαλική του ζωή ή με επίκεντρο τη σεξουαλική του ζωή. Έχουμε έναν χαρακτήρα που αναλύει μέρα τη μέρα τη δράση του με σκοπό να διαβαστεί από τρίτους, από το κοινό του. Αυτή η αντιμετώπιση των εξομολογήσεών του ενισχύει την υπερηφάνεια του για τα κατορθώματά του, που διακατέχει ούτως ή άλλως τα γραφόμενα.
Όπως οι αναγνώστες μου θα ξέρουν, τα δάκρυα μιας γυναίκας είχαν πάντα την πιο ισχυρή επίδραση στο πουλί μου.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για διαφωτιστικό ανάγνωσμα, άκρως διασκεδαστικό, ίσως ακόμα και μορφωτικό (αν και μεταξύ μας είναι κάπως αντιπαιδαγωγικό), αν δεν είστε στενόμυαλοι ακροσυντηρητικοί. Μιλάει για έναν υπερδραστήριο ερωτικά άντρα –αγόρι στον πρώτο τόμο– που προσθέτει νέα πράγματα στη «γκάμα» του και συγκεκριμένα βίτσια, και απευθύνεται μόνο σε λάτρεις ή μελετητές του είδους.
Πάντως δίνει πολύ καλές ιδέες και πρακτικές που μπορούν να βοηθήσουν κόσμο εμπράκτως!