Η Φλέρυ Νταντωνάκη (Ελευθερία Παπαδαντωνάκη, 1937-1998) ήταν κόρη του κινηματογραφικού σκηνοθέτη Τώνη Παπαδαντωνάκη και ασχολήθηκε αρχικά με την υποκριτική, συμμετέχοντας σε παραστάσεις στη Νέα Υόρκη. Μέσα από τυχαίες περιστάσεις άρχισε να τραγουδάει, βγάζοντας το 1965 τον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Fleury: The isles of Greece». Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του 1967 ύψωσε τη φωνή της κατά της χούντας, άρχισε αντιδικτατορικό αγώνα και στη συνέχεια γνώρισε τον Μάνο Χατζιδάκι με τον οποίο ηχογράφησαν ρεμπέτικα τραγούδια. Τελικά το 1972 επέστρεψαν στην Ελλάδα και έβγαλαν τον δίσκο «Ο Μεγάλος Ερωτικός» με μελοποιήσεις αρχαίων και σύγχρονων ελληνικών ποιημάτων με θέμα τον έρωτα. Ως το 1986 έκανε σποραδικές εμφανίσεις και ηχογραφήσεις και τελικά αποσύρθηκε από τη δημοσιότητα με ταραγμένη ψυχική υγεία και κατέληξε στο νοσοκομείο Μεταξά από καρκίνο.
Ο Δημήτρης Χρ. Οικονόμου έψαξε, μελέτησε και κατέγραψε αυτήν την πολυτάραχη ζωή σ' έναν συγκλονιστικό μονόλογο, μέσα από τον οποίο ξεπηδούν η κακοποίηση της Φλέρυς σε παιδική ηλικία από τον πατέρα της, η καριέρα της στη Νέα Υόρκη, το Γούντστοκ, ο αγώνας κατά της Χούντας, η πολύτιμη συνεργασία με τον Μάνο Χατζιδάκι, η γέννηση της κόρης της Ζωής και οι ψυχολογικές της αστάθειες όσο περνούσαν τα χρόνια. Το κείμενο αγκαλιάζει με σεβασμό και διακριτικότητα την ευαίσθητη ψυχή της καλλιτέχνη, συνδέει τα γεγονότα μέσα από μια σειρά αναμνήσεων, φωτίζει ακριβοδίκαια σχεδόν τα πάντα και μας συστήνει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και φόβο αλλά και με ένταση, πάθος, αγάπη για το τραγούδι.
Η Ελένη Κοκκίδου ερμηνεύει με τέχνη και ταλέντο τη μούσα του Μάνου Χατζιδάκι, σκηνοθετημένη άψογα από τον Μάνο Καρατζογιάννη, υποδύεται με δοτικότητα και πάθος τη Φλέρυ, ψιθυρίζει και κραυγάζει, τραγουδάει και περπατάει, κάθεται και σηκώνεται, χάνεται στον ψυχοσυναισθηματικό κυκεώνα της γυναίκας που υποδύεται και παραδίδει στο κοινό ένα άψογο ερμηνευτικά και αισθητικά σύνολο.
Η παράσταση ανεβαίνει με την έγκριση της κόρης και της αδελφής της τραγουδίστριας και μας συστήνει τις καλές και τις κακές στιγμές του «αηδονιού», το μίσος της προς τον πατέρα της (μέχρι και το όνομά της άλλαξε για να μην τον θυμάται), την τύχη που σταδιακά την έκανε όλο και πιο γνωστή στους μουσικούς κύκλους, πώς αντικατέστησε τη Μελίνα Μερκούρη στο Ilya darling, πώς και γιατί συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι και πολλά άλλα!
«Καταραμένη να ζω ένα λεπτό μόνο, όσο κρατάει το τραγούδι μου», έτσι υποδέχεται τους θεατές η Ελένη Κοκκίδου-Φλέρυ κι όσο μας μιλάει για τη ζωή και την καριέρα της, από την οποία ποτέ δε θέλησε να κερδίσει κάτι, κάποια στιγμή αναρωτιέται, προκαλώντας μου ρίγη: «Από τι να βγάλω λεφτά; Από τη συντριβή μου;».
Ζακ Μπρελ, Τζόαν Μπαέζ, Τζον Λένον είναι τα πρώτα της βήματα κι από κει και πέρα ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά, χωρίς η ίδια να το επιδιώκει ή να καταλαβαίνει τι συμβαίνει και πόσο σημαντική είναι η φωνή και το ταλέντο της. Άλλωστε «φυτοζωεί στη Νέα Υόρκη, ψάχνοντας ποιος ξέρει τι». Μια λαμπερή και ταυτόχρονα διακριτική καριέρα μιας γυναίκας που χάνεται κατά διαστήματα: «Κάθε φορά που τραγουδάω νιώθω ότι κάτι γίνεται μέσα μου και φεύγει η ψυχή μου. Πλανιέται στ' αστέρια.».
Κι όλα αυτά ξεπηδούν μέσα από τα χείλη και την κίνηση της Ελένης Κοκκίδου σ' ένα σκηνικό γεμάτο αναμνήσεις, που επιμελήθηκε η Άση Δημητρολοπούλου: μια φωτογραφία της Φλέρυς στον τοίχο, ένα γραφείο με φωτογραφίες εκείνης και του παιδιού της, μια γωνιά με κιθάρα, παρτιτούρες κι αναλόγιο, ένας προτζέκτορας, που θα απεικονίσει τη συνεργασία της Φλέρυς με τον Μάνο, ένα παγκάκι γεμάτο παιδικά παιχνίδια... Η μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου και οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδοπούλου ακολουθούν πιστά τα σκαμπανεβάσματα της Ελένης Κοκκίδου, τονίζουν και αποχωρούν, συνεργάζονται και υποστηρίζουν την κινησιολογία της και τα συναισθήματα που πηγάζουν από τις ερμηνευτικές της στιγμές.
«Το τραγούδι της Φλέρυς» είναι μια παράσταση-φόρος τιμής στη μεγάλη και σημαντική ερμηνεύτρια Φλέρυ Νταντωνάκη, με την Ελένη Κοκκίδου να δίνει τον καλύτερό της εαυτό ερμηνευτικά και υποκριτικά. Με συγκίνησε, με προβλημάτισε αλλά και απόλαυσα τα τραγούδια που επελέγησαν, κομμάτια που έδωσε τη δική της φωνή, η Φλέρυ της καρδιάς μας.
Ένας μονόλογος μικρής διάρκειας αλλά μεγάλης σημασίας και αξίας.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
1985. Ρωμαϊκή Αγορά. Η τελευταία μεγάλη συναυλία της Φλέρυς Νταντωνάκη. Το καλλιτεχνικό γεγονός παίρνει τεράστιες διαστάσεις και το πλήθος είναι τόσο μεγάλο που παρακολουθεί τη συναυλία κρεμασμένο στα κάγκελα. Λίγο πριν την έναρξη, η Φλέρυ παθαίνει κρίση αγοραφοβίας και αρνείται να βγει στη σκηνή. Περνάει κάποια ώρα μόνη της προσπαθώντας να συνέλθει και να βρει το κουράγιο που χρειάζεται. Πώς ένιωθε; Από πού προσπαθούσε να αντλήσει δύναμη; Ποιες ήταν οι αξίες της και ποιοι οι εφιάλτες της; Με αυτά τα δραματικά λεπτά, τις σκέψεις, τα συναισθήματά, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες της τραγουδίστριας καταπιάνεται το έργο, αναζητώντας το όριο εκείνο ανάμεσα στην Τέχνη και τη θυσία. Την ιδιοφυΐα και το τίμημα.
Συντελεστές:
Κείμενο: Δημήτρης Οικονόμου
Σκηνοθεσία: Μάνος ΚαρατζογιάννηςΕρμηνεία: Ελένη Κοκκίδου
Σκηνικά, κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Μπέκας
Γραφιστικά: Πέτρος Παράσχης
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
