Πόλας Γιαννακοπούλου-Βακιρλή
Πηγάδι αδικοσκοτωμένων
ο πόλεμος
Κορμιά που κείτονται νεκρά στο στόμα του βάραθρου
Άταφα σώματα που διψάνε για μια χούφτα χώμα
κι έναν στερνό ασπασμό
Νήματα ζωής που κόπηκαν πρόωρα στα δυο
στα πέντε, στα χίλια κομμάτια
Καμβάς δημιουργίας ανεξόφλητος
του υφαντού που μαρτύρησε την ομοβροντία των κανονιών
και τον ανελέητο των σειρήνων ήχο
σε σκοτεινά καταφύγια σκιαγμένων υπάρξεων
Ένα παιδί μοιράζει τα τουβλάκια του
ακριβοδίκαια στα συνομήλικα ή και τα μικρότερα
που σκούζουν για το πικρό γάλα της μάνας
Το μεγαλύτερο ζωγραφίζει σ' ένα τετράδιο
τη χτεσινή ευτυχία
Έναν ήλιο πάνω από τη στέγη του σχολειού του
και στο προαύλιο παιδιά που παίζουν μπάλα
Γελαστός κι ο δάσκαλος που για αγάπη μιλούσε
Πού πήγαν στ' αλήθεια τόσες εικόνες φωτεινές;
Ποιος δαίμονας του σκοταδιού έσπειρε τόσο θάνατο;
Πού θα βρουν δικαίωση οι σκοτωμένοι;
Υπάρχει άραγε ελπίδα;
Μόνο σαν χορτάσει το θεριό
σκέφτηκα!
🍒
Copyright © Πόλα Γιαννακοπούλου-Βακιρλή All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από ψηφιακό έργο Πέτρου Βαζακόπουλου