Δεν διαβάζω πολλές περιπέτειες ή πεζογραφίες του φανταστικού αλλά όχι επειδή δεν τις επιλέγω. Όσες φορές έχω χαζέψει εξώφυλλα σε κάποιο βιβλιοπωλείο ή υπαίθριο παζάρι οπωσδήποτε έχω φύγει από εκεί με τουλάχιστον έναν τίτλο του είδους. Τις περισσότερες φορές όμως τα βιβλία με βρίσκουν από μόνα τους, σταλμένα από εκδότες, συγγραφείς και φιλαναγνώστες ή γραφεία προώθησης λογοτεχνικών έργων και –αγνοούνται οι λόγοι– σχεδόν ποτέ δεν έρχονται τέτοιες μυθογραφίες. Συνεπώς, με έκδηλη χαρά καταπιάστηκα με Τα Βασίλεια του Αλέξανδρου Καψοκόλη, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Το καλογραμμένο αυτό μυθιστόρημα ανήκει στο είδος της επικής φαντασίας· ξέρετε, εκείνο όπου πρωταγωνιστούν οι ηρωικές προσωπικότητες, οι φανταστικές πόλεις ή κοινωνίες, οι εξωπραγματικές συνθήκες και η παραμυθένιες αποχρώσεις. Ό,τι πιο κοντά, με άλλα λόγια, σε ένα παραμύθι ενηλίκων και σε έναν κόσμο πρωτόφαντο που περιμένει σε εκείνες τις σελίδες να τον ανακαλύψεις πόντο πόντο. Αν τώρα μέσα σε όλα τα ανωτέρω συμπεριληφθεί και η μαγεία, τα μάγια ή τα μαγικά, όπως και η δράση, η αγωνία και το σασπένς, τότε έχουμε ένα άκρως ενδιαφέρον πόνημα, ικανό να σε κρατήσει δέσμιό του ως το τέλος.
Ένα τέτοιο ανάγνωσμα είναι το συγκεκριμένο. Δεν ξέρουμε πού και πότε συμβαίνουν τα γεγονότα που περιγράφονται όμως απολαμβάνουμε την εθιστική αφήγηση, το καλοδουλεμένο κείμενο, την ενδιαφέρουσα πλοκή και τους ιδιαίτερους ήρωες. Και λίγα λέω! Γιατί έχει γίνει «μάστιγα» η ευκολία στις στομφώδεις λέξεις και τις υπερκολακευτικές φιλοφρονήσεις που (θα) νομίζει κανείς ότι δεν πρόκειται και για κάτι το ξεχωριστό. Κι όμως! Ο κύριος Καψοκόλης έρχεται να εδραιώσει το όνομά του σε αυτό το μυθοπλαστικό είδος και να δείξει –ακόμα μία φορά– την άξια πένα του. Δημιουργεί μια ιστορία με δράση, ίντριγκα, συνωμοσία, δολοπλοκία... που συναρπάζει και παράλληλα τοποθετεί γόνιμα μηνύματα, ώστε ν' αφήσει απόσταγμα, όπως περί στόχευσης, προσήλωσης, επιμονής, υπομονής και ακατάπαυστης δουλειάς προκειμένου να προχωρήσεις, να κερδίσεις τις μάχες σου, να εκπληρώσεις στόχους κ.ο.κ. Αναδεικνύει την έννοια του σεβασμού, της τιμής και του λόγου και σου θυμίζει εύγλωττα πως δεν πρέπει να ξεγελιέσαι από αυτό που φαίνεται· να είσαι σίγουρος δε μόνο για τον εαυτό σου. Τέλος, όταν το ζήτημα φτάνει στην εκδίκηση, σου λέει πως όλοι είναι ικανοί για εκδίκηση αλλά το πάθος του αδικημένου είναι μέγα κίνητρο κι ενδεχομένως το ισχυρότερο όπλο.
Όλα υπακούν στη θέληση και η δική σου πρέπει να 'ναι τέτοια, που τίποτα δεν θα πρέπει να σε σταματάει ποτέ. Την ημέρα που θα πάψεις να θέλεις, να είσαι σίγουρος πως θα πάψεις να ζεις.
Στην υπόθεση βρισκόμαστε σε έναν πλούσιο τόπο, σε μια καμπή του χρόνου, όπου δημιουργήθηκαν δώδεκα Βασίλεια τα οποία πορεύονται εν ειρήνη και με αρμονία ενώ μοναδικός κοινός εχθρός όλων είναι οι βάρβαρες φυλές των Κάτω Χωρών. Μια μεγάλη θάλασσα αποτελεί τον φυσικό προστατευτικό «φράκτη» και σύνορό τους. Οι όποιοι ενθουσιώδεις κατακτητές, που βάλλονται εναντίον τους, γνωρίζουν μόνο την ήττα και τη συντριβή όμως αυτή την τελευταία φορά, που κινητοποιούνται, η επιχείρηση διαφέρει από τις προηγούμενες. Τώρα έχουν έναν νέο αρχηγό, ικανό να τ' αλλάξει όλα.
Στην αφηγηματική του δομή, επιμέρους ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα για να καταλήξουν όλες μαζί στο ίδιο σημείο, αυτό της κορύφωσης και τελικής αναμέτρησης, όπου και θα λυθούν όλα τα ζητήματα. Χαρακτηριστικό του βιβλίου αποτελεί και η εναλλαγή μεταξύ καλών και κακών προσώπων. Τη μια στιγμή είναι ξεκάθαρο πως ένας ήρωας ανήκει στους καλούς και την άλλη, ο ίδιος, είναι ολοφάνερο πως ανήκει στους κακούς. Από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς να ξέρεις ποιος είναι καλός και ποιος όχι, ποιος είναι ο σύμμαχος και ποιος ο εχθρός, ποιος ο φίλος και ποιος ο αντίπαλος κ.ο.κ. Οι ρόλοι αντιστρέφονται –και μάλιστα πολλάκις– ενώ ως το τελευταίο κεφάλαιο δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα ποιοι είναι οι θετικοί και ποιοι οι αρνητικοί, ούτε πώς θα καταλήξει η ιστορία τους. Συνεκδοχικά, η αγάπη γίνεται μίσος και το μίσος αγάπη, σ' ένα δυνατό μπρα-ντε-φέρ ανατροπών κι εκπλήξεων που καταγοητεύει και κερδίζει τον αναγνώστη.
Η επίδειξη επιείκειας δεν είναι αδυναμία, είναι μεγαλείο...Σημασία δεν έχει τι επιθυμούμε, σημασία έχει να γνωρίζουμε το αντίτιμό που θα πληρώσουμε για να το αποκτήσουμε.
Η σταδιακή κορύφωση της αγωνίας και του σασπένς και όλων των ανωτέρω συντάσσουν ένα πραγματικά καλό βιβλίο, που τα έχει όλα! Συναρπάζει, εθίζει, διδάσκει, διασκεδάζει... έχει παραμυθένια αύρα και ηρωικό χαρακτήρα χωρίς όμως να διαθέτει υπερφυσικούς υπερήρωες... και μιλάει για τα μεγάλα, τα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής: για τιμή, για αξίες, για την οικογένεια, για την αγάπη, για τα ήθη, για τον πολιτισμό, για την πατρίδα κ.ά.
Όταν ανάβεις μια φωτιά, να είσαι σίγουρος για ποιον λόγο την ανάβεις και τι ήθελες να κάψεις...Είμαστε όλοι ένοχοι
Πρόκειται για άξιο εκπρόσωπο του είδους πέρα κάθε αμφισβήτησης και προέρχεται από έναν φοβερό μυθοπλάστη-αφηγητή-συγγραφέα που κατέχει την απαραίτητη δεξιοτεχνία. Είναι επικό με την ουσιαστική έννοια και ιδανικό για ταινία (με την ίδια αφηγηματική γραμμή).
Οπωσδήποτε μπράβο κι ένα μεγάλο ναι!
Ο Αλέξανδρος Καψοκόλης γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε στην Καστέλα. Από την ηλικία των εφτά ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα έκανε πρωταθλητισμό στην κολύμβηση αρχικά και στα δώδεκα συνέχισε στην υδατοσφαίριση με το σωματείο του Εθνικού Πειραιώς. Διακρίθηκε τόσο στο εγχώριο πρωτάθλημα της Α1, όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων με πάρα πολλά μετάλλια. Το 2005 αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή Αθηνών και το 2015 πήρε την ειδικότητα του Χειρουργού Οφθαλμίατρου. Από το 2018 εργάζεται στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας όπου και υπηρετεί έως και σήμερα από τη θέση του Επιμελητή Α'. Το 2020 έλαβε τον τίτλο του Διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Το πρώτο του μυθιστόρημα Το Άβατο: Η ματωμένη γη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν το 2020.