Γιάννη Σμίχελη
Ζόρικα σαν ακυβέρνητο καράβι σε καταιγίδα
Με τον ωκεανό μια ανηλεή απειλή
Το βλέμμα σου εκείνο το μεσημέρι μπρος στο περίπτερο.
Περνούσες με σκυμμένο το κεφάλι
Βήμα σουρσίματος, ήδη είχε διαδοθεί στην μικρή πόλη
Μην του δώσετε όπλο, να του το πάρετε αν έχει
Σε φώναξα, Γιώργο, με κοίταξες με παγωμένα μάτια
Σε ρώτησα τι κανείς και σχηματίστηκε στο πρόσωπό σου μια μαύρη λίμνη αηδίας
Την προηγούμενη είχες περάσει απ' το μαγαζί, κάθισες στο τραπέζι των θαμώνων
Και φάγαμε μαζί.
Δεν σου πήρα λέξη, κακό σημάδι για μένα
Μέχρι σήμερα κάτι λιγότερο από είκοσι χρόνια
Δεν ξεχνάω την ακτινοβολία της μαυρίλας.
Εξέπεμπες μαύρες ακτίνες
Λες και ο ήλιος είχε μαυρίσει μέσα του αλλά στο κέντρο του
Έκαιγε ακόμη.
Κι όμως Γιώργο, παρά την ενοχή σου στο μοιραίο λάθος
Διέθετες την ποιότητα του αγαθού.
Κατεβαίνουν σβώλοι οι αναπνοές
Το στήθος ανεβοκατεβαίνει με το βάρος της δυσθυμίας
Καταπίνω το σάλιο μου σαν ερωτηματικά άγκυρες
Λες και το αγκυροβόλημα στην νύχτα σου
Να μου δείχνει μιαν αλήθεια του αγνώστου παρελθόντος μου.
🌼
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στην εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη (Trash - Clash - Crash)
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα της συλλογής «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί» η οποία δημοσιεύεται τμηματικά από τις 23 Δεκεμβρίου 2022 ως τις 28 Απριλίου 2023, κάθε Παρασκευή.
