Γιάννη Σμίχελη
Περηφάνια στην επαιτεία
Δίχως πίνακα δρομολογίων ένας σταθμός
Πνιγμένος στους καπνούς παραμιλητού της πυρκαγιάς
Ακυρωμένος προορισμός ο ήλιος και
Το φεγγάρι σε ανακοίνωση αναβολών λόγω μηχανικής βλάβης
Ό,τι απομένει είναι ένα βλέμμα να υποδύεται το βλέμμα της
Τα χέρια της στην κληματαριά αποβάθρας σε χειρονομίες
σύγχυσης και τα πουλιά
Έφευγαν οι οροφές από τους αναστεναγμούς
Και λικνίζονται τ' αχ-βαχ στους αρμούς των καιρικών συνειρμών
Μία πίκρα στάζει πάντα μέλι
Στα μαύρα σου μακριά μαλλιά,
Νεύμα της απελπισίας δεν έχει πόρτα
Η σιωπή
Είναι περιφραγμένη με λογύδρια
Μόνο ο κρύος ιδρώτας την ακούει
Και κυλάει στην αγκαλιά της
Να ζεστάνει η ζωή το κορμί
Είναι αλήθεια πως σ' όλους ήθελα τα πέταλα να τινάξω
Σε μια διαρκή δοκιμασία
Λες και μια ακαταμάχητη δυσπιστία
Με ωθούσε στην αναζήτηση μιας ουσίας
Που είχε ως κατάληξη το κατώφλι του θανάτου
Και μπρος του έστεκαν όλοι
Και μα την διαολοαλήθεια έτρεμαν από τον φόβο τους
Και τα έκαναν επάνω τους
Μόνο το γέλιο του πατέρα μου είχε μια ιδιαίτερη χροιά
Μία λιχουδιά τρέλας
Κομματάκια από αμυγδαλωτά της νίκης του παραλογισμού
Μπρος στην μοίρα
Ένα παιχνίδι σαρδόνιου χαριεντισμού
Της ζωής απέναντι στην απελπισία
Όχι, ο θάνατος δεν είναι η θανάτωση
Αλλά ο αυτοεγκλωβισμός στην αδικία
Να σε αδικούν είναι κάτι συνηθισμένο
Να υπομένεις μια τέτοια κατάσταση είναι, ας πούμε, στωική στάση
Μα να την δέχεσαι, να την εξωραΐζεις και σε πεπρωμένο να την μεταμορφώνεις
Αυτό δεν είναι μαζοχισμός, αλλά αυτοκατάργηση
Κι αυτοκτονία δίχως πτώμα
🍒
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Remedios Varo (Rheumatic pain, 1948)