Γιώργου Αναστασιάδη
Ψάχνω να βρω τον εαυτό μου
γεμάτο εμπόδια που τρέφουν το Εγώ μου,
με φόβο... τον συνεχή εχθρό μου.
Πονάει Ψυχή μου, η μάχη με το είδωλό μου,
μα πρέπει να δοθεί γιατί έτσι είναι γραφτό μου.
Βιώματα σαν πέτρινες εικόνες μου,
Κοιτάζω συνεχώς πιο μέσα μου,
μαύρο καράβι, σε θάλασσα δική μου.
Ψάχνω να βρω τον Έναν προορισμό μου.
Το είδωλό μου σα παιδικό μου φάντασμα,
κάθεται βουβό να με κοιτά,
στην σκέψη μου τρυπώνει ξανά.
Ασάλευτα λόγια και μονοπάτια σκοτεινά,
κάποιον ήλιο, μια αφορμή ζητάν,
σε αλλόκοτη μάχη να φύγουν σιωπηλά.
Μια νέα Ζωή, ο θάνατος αναγεννά
κι ανάμεσα κάποιος Άνθρωπος που μου χαμογελά,
απλώνει το χέρι, να πλησιάσω προσεκτικά.
Ξέρω, γνωρίζω καλά,
τη μετριότητα, τη φλυαρία, την απονιά,
μόνο να παίρνουν από εμένα, ζητάν πολλά.
Αγάπη να δώσεις πρέπει να βρεις ξανά,
κάπου μες στη ζωή, ίσως έκανα όνειρα απατηλά.
Η μάχη σκληρή, μα όλα πια πέρα για πέρα αληθινά,
το Φως να πλησιάσεις θέλει νεύρα γερά.
Θεμέλια γερά ή επιφανειακά;
Έχει αυτό που η Ψυχή βολεύεται και θέλει να ξεχνά;
Γιατί δεν προχωράμε, με μια ανάσα, όλο μπροστά;
Ψάχνω να βρω τον εαυτό μου,
γεμάτο εμπόδια που τρέφουν το Εγώ μου,
με φόβο... τον συνεχή εχθρό μου.
Πονάει Ψυχή μου, η μάχη με το είδωλό μου,
μα πρέπει να δοθεί γιατί έτσι είναι γραφτό μου.
🍒
Copyright © Γιώργος Αναστασιάδης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Βογιατζάκη
