Σύγχρονο ελληνικό θεατρικό κείμενο και μάλιστα από τα πιο ενδιαφέροντα που έχουν περάσει από τα χέρια μου. Με συνοχή, καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, λειτουργική δομή, μηνύματα και γόνιμους προβληματισμούς, ανατροπές και «στόχευση» στο έξω-από-το-κουτί (όπου «κουτί» το συμβατικό στοιχείο μιας κοινωνικής ιστορίας περί σχέσεων, συμβίωσης και γάμου). Μια διαφορετική, φρέσκια ματιά που μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον, να προσφέρει στην ιστόρηση αλλά και να αφήσει απόσταγμα στο τέλος. Αυτό είναι το Continuum της Μαρίας Δριμή, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Στην υπόθεση –για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή– ένας γιατρός, βλέποντας τον γάμο του να οδεύει προς τη διάλυσή του, αναθέτει σε έναν ιδιωτικό ερευνητή την παρακολούθηση της συζύγου του και την ανακάλυψη του τρίτου προσώπου που μπήκε ανάμεσά τους. Έτσι ξεκινούν όλα, όμως πολύ γρήγορα αυτό που φαίνεται ως ένα κοινωνικό αποτύπωμα μιας τελειωμένης, σαθρής σχέσης είναι, επί του προκειμένου, μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Γρήγορα θα γνωρίσουμε μια καλλιτέχνη που επιδιώκει την ασχήμια, μια γυναίκα που πληρώνει για να αποκτήσει έναν ιδεατό ανύπαρκτο εραστή, έναν άντρα που υπερασπίζεται τη σχέση του παρόλο που βλέπει πως έχει λήξει το όποιο νόημά της... και γενικότερα, γρήγορα καταλαβαίνουμε πως αυτό που διαβάζουμε αποτελεί μια αντιστροφή του προβλεπόμενου αλλά –κι εδώ βρίσκεται η ευφυΐα του έργου– με λόγο κι αιτία, ως να 'ταν το αναμενόμενο, το σύνηθες και όχι το ιδιαίτερο, το σπάνιο, το ξεχωριστό.
Οι ήρωες, δύο αντρόγυνα, έχουν ισόβαθμη συμβολή στην υπόθεση· δεν υπάρχει πρωταγωνιστής, πρώτος ή δεύτερος ρόλος, κι αν υπάρχει τότε είναι όλοι τους το ίδιο πρώτοι. Η συγγραφέας έχει τοποθετήσει τα πρόσωπα με τέτοιον τρόπο ώστε όλοι να είναι το ίδιο σημαντικοί, να έχουν το ίδιο μερίδιο και το ίδιο βάρος στην ιστορία. Αναλόγως της στιγμής, όλοι γίνονται κυρίαρχοι χαρακτήρες, συμπληρωματικοί, βοηθητικοί ή απλές αναφορές, με τη σειρά και χωρίς αδικίες. Οι τέσσερις αυτοί ήρωες προσπαθούν να κατανοήσουν πότε τον εαυτό τους, πότε τον/την σύντροφό τους και πότε την κοινωνία και τον κόσμο (τους/μας) αλληλεπιδρώντας αναμεταξύ τους και δομώντας –σελίδα τη σελίδα– τέσσερα ψυχογραφήματα κοινής θεματικής.
Οι αποκλίσεις από τις νόρμες γεννούν απορία, αμηχανία, διάθεση για εξερεύνηση, ενδιαφέρον... [...] γοητεία.Όλα δοκιμασίες είναι. [...] Πίστες στο ίδιο παιχνίδι.
Το έργο έλκει το ενδιαφέρον από τον προλογισμό της κυρίας Δριμή όπου, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε ότι πρόκειται για μια σχεδόν καλειδοσκοπική απεικόνιση του ρεαλιστικού κόσμου... Κανείς δεν θα μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα με μια φράση. Πράγματι, υπάρχουν (δια-)στρεβλώσεις της οπτικής όμως δεν αποτελούν σουρεαλιστικές εικόνες· κάθε άλλο. Ο ρεαλισμός είναι διάχυτος ενώ καθένας εκ των αναγνωστών (ή θεατών) μπορεί να βρει ανάμεσα στους ήρωες και τον δικό του εαυτό, να ταυτιστεί δηλαδή!
Όταν την είδα για πρώτη φορά ήταν σαν... ξωτικό. Αέρινη, τρυφερή, ευαίσθητη. Μια νεράιδα με σμίλη. [...] Τώρα έχει γίνει μια μάγισσα με σκαρπέλο, έτοιμη να μου ανοίξει στα δυο το κρανίο.
Η συγγραφέας εμβολίζει κι εμπλουτίζει την ιστόρηση με διαχρονικά θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο όπως: τι είναι η ευτυχία και πώς την κερδίζει κανείς, τι είναι ο χρόνος, τι μένει στην μνήμη, τι την πυροδοτεί, τι εξάπτει το άτομο, πόσο κρατάει ο έρωτας, τι είναι η αγάπη κ.ο.κ. ενώ, όταν πια θα έχουμε διαβάσει/δει όλο το έργο, θα καταλήξει πως όλα έχουν δύο όψεις, μια καλή και μια κακή (ως εδώ τίποτα το καινοφανές) όμως το ποια είναι η καλή και ποια η κακή είναι πάντα σχετικό!.. και γενικότερα, πατώντας πάνω σε πανάρχαια ζητήματα φιλοσοφικού χαρακτήρα έρχεται να προσθέσει τη δική της «στάση» που είναι και επιχειρηματολογικά κατοχυρωμένη ή δικαιολογημένη (από τη συνθήκη) αλλά και βάσιμη ακόμα κι αν γίνεται αναρχική!
Μια άλλη επίτευξη του έργου και της δημιουργού αποτελεί το να φέρνει το θέατρο (τον μύθο, την υποκριτική) στην πραγματικότητα. Κι αυτό που μπορεί να φαίνεται οξύμωρο, ουσιαστικά είναι το θεμέλιο της δραματικής πράξης, καθώς το θέατρο βασίζεται στην αλήθεια οπότε αυτήν υπηρετεί επί της ουσίας του. Ο τρόπος της παρόλα αυτά είναι αντίστροφος. Δηλαδή, δεν θα δείξει την αλήθεια μέσα από την υποκριτική τέχνη. Θα υποδείξει την υποκριτική τέχνη στη ζωή.
Ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι ανθρώπινη επινόηση.Ούτε αυτά που ζούμε υπάρχουν. Ρόλοι είναι.Ηθοποιοί στο ίδιο έργο είμαστε όλοι.
Πρόκειται για μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία σχέσεων με ανατροπές και μεγάλο ενδιαφέρον. Έχει ολοκληρωμένα νοήματα, «γεμάτους» χαρακτήρες, ψυχαναλυτικό σχόλιο κ.λπ., δημιουργεί ή ανοίγει φιλοσοφικά θέματα περαιτέρω συζήτησης κι αφήνει απόσταγμα. Ένα μέρος του αποστάγματος αυτού αποτελούν οι σοφιστίες του, όπως όταν θα πει: Μην κρίνεις χωρίς να ξέρεις.
Θα ήθελα πολύ να το δω σε μια σκηνή. Επιτέλους, ένα κοινωνικό έργο που πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις και έχει όλα τα «συστατικά» για να γοητεύσει.
Είμαι αναστατωμένος.Είσαι ζωντανός.
Η συγγραφέας κρατάει την μπαγκέτα, την κουνά και οδηγεί την μπάντα της με απόλυτη μαεστρία.
Με βεβαιότητα, ναι!
Η Μαρία Δριμή γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιατρική στο ΕΚΠΑ και εργάζεται ως εντατικολόγος σε νοσοκομείο του ΕΣΥ. Έχει πτυχίο Φιλολογίας (κατεύθυνση Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας) από το ΕΚΠΑ. Ασχολείται με την πεζογραφία, το θέατρο και την κριτική λογοτεχνίας. Έχει γράψει τα εξής θεατρικά κείμενα: Εν τόπω χλοερώ, Από έδρας, Ούριος άνεμος, Όλες εκείνες οι εικόνες, το οποίο απέσπασε το Γ' Βραβείο στον διαγωνισμό της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων Κύπρου «Σε κλειστό κύκλο» και περιλαμβάνεται στον ομότιτλο τόμο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αναζητήσεις (2020), Ξέρξης, Garamond 12, Δύο όμικρον όπως το ψάρι (audio έργο) και Ψόφιες μύγες. Το 2022 κυκλοφόρησε η νουβέλα της Ρωγμή στον τοίχο (εκδόσεις Ιωλκός).