Χρήστου Ντικμπασάνη
Το χέρι μου τρέμει καθώς γράφω
για εσένα, Ελευθερία,
σε ώρες αβέβαιες πληγωμένου Δεκέμβρη
Σύννεφα σκοτεινά κατεβαίνουν επίβουλα
Δονούν οι άνεμοι τις στέγες των σπιτιών,
τρομάζοντας τα πουλιά που πέφτουν στο χώμα
Η μορφή μου διαθλάται στη γυαλιστερή επιφάνεια των δρόμων
Τα πουλιά ραμφίζουν μηχανικά τη γαλακτώδη σκιά μου
Απομυζούν τα τριχοειδή αγγεία
Με πυρετό τριγυρίζω στους δρόμους
Μαζεύω τα σκορπισμένα οστά των προγόνων μου
Χιλιάδες φωνές τρυπούν το μυαλό μου
Δεν αρνιέμαι, δε λησμονώ το χέρι σου, Ελευθερία,
που με χάιδευε καθώς η καρδιά μου
χτυπούσε σαν τρελή
μπροστά στη ματωμένη Αγία Τράπεζά σου
Σε λατρεύω
συνθέτοντας τις άπειρες νότες
της φλεγόμενης μορφής σου
Δε μπορώ να ξεχάσω δε μπορώ
το βλέμμα σου που με βοηθά να ζήσω
🌰
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη (και δεν ζω... και δεν έχω πεθάνει...)
Το κείμενο περιέχεται στη συλλογή έργων του Χρήστου Ντικμπασάνη, Οι κόσμοι μέσα μου, που τιμήθηκε με το βραβείο «Απόλλων» από την International Art Society and Academy, το 2021
