Γιάννη Σμίχελη
Η χρονική απόσταση δεν έχει καμία σχέση με την ουσία της ανάμνησης. Το απόσταγμα των γεγονότων παράγεται ακριβώς στον πραγματικό χρόνο που συμβαίνουν. Πολλοί άνθρωποι απλώς τ' απωθούν, όμως το σίγουρο είναι πως δεν διαγράφονται όταν λένε πως δεν θυμούνται. Η αμνησία είναι πτυχή της μνήμης και όχι το αντίθετό της, για την ακρίβεια είναι η επιλεκτική απώθηση αναμνήσεων αναλόγως τις ανάγκες του ατόμου στην συγκεκριμένη δράση του με συνειδητό τρόπο ώστε να ενεργεί δίχως κολλήματα. Εντούτοις, όλα τα αποτυπώματα των καθοριστικών συμβάντων αποθηκεύονται σύμφωνα με την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση του καθενός στον σκληρό δίσκο έστω κι αν ο πόνος ή η καθημερινότητα ή οι μηχανισμοί αυτοπροστασίας δίνουν την ψευδαίσθηση της διαγραφής. Ακόμη και οι πιο εγωπαθείς άνθρωποι κάνουν πως ξεχνούν από υποκρισία και το παίζουν αδιάφοροι, αλλά το φυλλοκάρδι τους το ξέρει όταν ξυπνάνε μπρος στον καθρέπτη της αυτοεκτίμησης με το παραμορφωμένο πρόσωπο της αλαζονείας.
Ήδη είχα μιλήσει για σένα στην Shantyananda, όμως δίχως ουσιαστικές λεπτομέρειες. Η ανάμνησή σου Σταύρο με πανικοβάλει. Πήγα στο Vedamurti και κατά τη διάρκεια της τελετής των ιερών τραγουδιών kirtana της Yoga Vidya έλαβα όλη εκείνη την απαραίτητη ενέργεια από εκείνον ώστε να συγκεντρωθώ σε σένα. Μου έδωσε το απαιτούμενο θάρρος να σε δω όπως είσαι στον σκληρό πυρήνα της μνήμης μου. Συμμαθητές, στο ίδιο θρανίο, ίδια ομάδα, ίδια γειτονιά... Ήταν Σάββατο πρωί, μέρα ηλιόλουστη, συναντηθήκαμε τυχαία έξω από το εστιατόριο και χαιρετηθήκαμε πολύ θερμά, μ' αγκάλιασες και μ' έσφιξες δυνατά με τα χέρια σου... Την επόμενη Δευτέρα, μεσημέρι, ο αδελφός σου στην αντιπροσωπεία του φίλου, απ' τον οποίο μόλις είχες αγοράσει τ' αυτοκίνητο σου, μας ανακοινώνει πως αυτοπυρπολήθηκες στο χωριό του παππού σου· αιτία τα οικογενειακά σου, ζούσες λέει ένα μαρτύριο.
Αν ήμουν στην θέση σου τι θα έκανα; Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές. Δεν τολμάω να με φανταστώ παντρεμένο μ' εκείνην και με παιδί. Είναι ακριβώς ο λόγος, γιατί μετά από είκοσι χρόνια και με ένα τόσο μπερδεμένο κουβάρι ίσως τώρα πια να βγάζω άκρη. Μοιάζουμε πολύ, παρά πολύ στην ευαισθησία, καταλαβαινόμαστε, οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί αλλά από καθαρή τύχη είμαι ζωντανός –ίσως η φυγομανία μου να είναι η άμυνά μου τελικά.
Πάντως σωριάστηκα κυριολεκτικά μέσα μου όταν το έμαθα. Ήσουν ένας πολύ δεκτικός άνθρωπος, καλόκαρδος και υπομονετικός, δίχως εξάρσεις. Για να καταλήξεις στο απονενοημένο δεν σε είχαν πληγώσει απλά, σε είχαν ήδη εκτελέσει. Αναρωτιέμαι συχνά αν οι συμβολισμοί των ονομάτων επηρεάζουν το άτομο. Στη δίκη σου περίπτωση ήταν σαν να τολμούσες με απελπισμένο θάρρος να το επιβεβαιώσεις.
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στην εικόνα βλέπετε έργο της Κατρίνα Ριμπατσιού (έκθεση υπό τον γενικό τίτλο «Urban Aura»)
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα της συλλογής «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί» η οποία δημοσιεύεται τμηματικά από τις 23 Δεκεμβρίου 2022 ως τις 28 Απριλίου 2023, κάθε Παρασκευή.
