(Το σημείωμα αυτό δεν επιδιώκει να είναι θεατρική κριτική –δεν θα μπορούσε να είναι άλλωστε. Είναι αποτύπωμα από τ' αχνάρια των αισθήσεων, των σκέψεων και των συναισθημάτων.)
Έτσι όπως έχουμε καταντήσει, αναζητούμε οάσεις μέσα στην άνυδρη έρημο που μας ξημέρωσε να πορευόμαστε. Αποδεχθήκαμε λοιπόν με χαρά –η οποία μετενσαρκώθηκε σε απόλαυση– την ευγενική πρόσκληση της φίλης Τζένης Κουκίδου να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Προμηθέας Εσταυρωμένος» του Χρήστου Λιακόπουλου. Όπως ευτυχώς αποδείχθηκε δεν ήταν αντικατοπτρισμός. Έπρεπε να το περιμένουμε φυσικά αλλά –συνετοί νομίζοντας ότι ήμαστε– κρατάγαμε όχι πολύ μεγάλο καλάθι. Χρειάστηκε να προμηθευτούμε κοφίνι όμως στην πορεία. Τόσο νόστιμα ήταν τα κεράσια!
Στις 4 Φεβρουαρίου λοιπόν, αναμένοντας τα προγραμματισμένα χιόνια, πήραμε τα βουνά. Σκαρφαλώσαμε στον… Καύκασο. Στο θέατρο Αλκμήνη θέλω να πω με την ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα του περασμένου αιώνα. «Σαν στο σπίτι μας», όπως λέμε. Μετά από σύντομη παραμονή στο καθιστικό οι φιλόξενοι οικοδεσπότες μας ξενάγησαν σ' έναν… γυμνό μαύρο βράχο. Κρανίου τόπο λέγανε και τον Γολγοθά, σκέφτηκα. Εκεί μας υποδεχότανε ο Τιτάνας πρόγονός μας –ο σύγχρονός μας, καλύτερα. Μας έπλαθε με πηλό και νερό όπως μπαίναμε στην αίθουσα.
Προσπαθούσα να θυμηθώ ποιος άλλος είχε διαπρέψει στην ίδια τέχνη.
Αφού μας έπλασε, πάσχισε να μας κάνει ανθρώπους. Κούνια που τον κούναγε. Στούρνοι του προκύψαμε εμείς, παλιόπαιδα, αλητάμπουρες. Μας χάρισε τη φωτιά, μας δασκάλεψε τις τέχνες, μας έμαθε γράμματα, μας δίδαξε τις επιστήμες. Αλλά εμείς, όπως συνήθως, τα κάναμε θάλασσα. Αν νομίζουμε ότι η Παλαιά Διαθήκη πρωτοτύπησε με τον μύθο του Νώε δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στον μύθο του Δευκαλίωνα.
Ο Δίας και ο Γιαχβέ όμως είναι αμείλικτοι. Μας θέλουν υποχείριά τους. Με τους κεραυνούς ή τις δέκα εντολές μας υποχρεώνουν να τους λατρεύουμε. Έπρεπε να πληρώσει ακριβά την αποκοτιά του λοιπόν· την αυτουργία του στη δραπέτευσή μας.
Τις δικές μας τις πομπές τις ξέρουμε από πρώτο χέρι. Οι επιλογές της εξόφλησης ήτανε δύο· γυπαετός ή σταυρός. Για να μη νομίζουμε ότι και η Καινή Διαθήκη πρωτοτύπησε. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης ο Χρήστος –Χριστός ή Προμηθέας– Λιακόπουλος στεκόταν με τα χέρια σε έκταση. Μία επίπονη σωματική άσκηση που συμπλήρωνε την πνευματική του· αυτήν της συγγραφής και απόδοσης του κειμένου. Θα τον βοήθαγε όμως και η προσεκτικά επιλεγμένη μουσική.
«Δι' ελέου και φόβου περαίνουσα…», γράφει για την τραγωδία ο Αριστοτέλης.
Το δράμα του γιου κορυφώνεται με τον διάλογό του με τη Μητέρα. Γαία ή Μαριάμ, διαλέγουμε και παίρνουμε. Εμείς πάντως τα θέλαμε και τα πάθαμε. Ας προσέχαμε!
Όπως προείπα το να εκφέρω άποψη για τις θεατρικές συνιστώσες της «πράξεως σπουδαίας και τελείας» είναι εκτός των δεξιοτήτων μου. Η παράσταση όμως δεν με γύρισε πίσω στην αχλή της εποχής των μύθων –που λέει ο λόγος δηλαδή. Με επανέφερε στο παρόν από το οποίο μάταια προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ.
Να σκαρφαλώσετε κι εσείς στο βουνό. Να συνδέσετε την επικίνδυνη χαράδρα τού τότε με το τώρα με μία γέφυρα από σχοινιά. Αξίζει! Μία παράκληση μόνο. Έτσι και βρείτε ότι έχουν αλλάξει πολλά να μου γράψετε.
Στον ρόλο του Προμηθέα –ή όπως τον πούμε–, ο Χρήστος Λιακόπουλος. Κείμενο, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια και πολλά άλλα δικά του. Βοηθός σκηνοθέτη, φωτογραφίες και πολλά άλλα, η Τζένη Κουκίδου. Οι υπόλοιποι συντελεστές αναφέρονται στο φυλλάδιο της παράστασης.
Εύγε!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
