Επέλεξα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο των εκδόσεων Λευκή σελίδα, για δύο λόγους. Ο ένας είναι γιατί το βιβλίο ανήκε στην κατηγορία ποίηση και ο δεύτερος γιατί με κέρδισε ο τίτλος του από την πρώτη στιγμή.
Το βιβλίο ήταν αντάξιο των προσδοκιών μου και κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, προστέθηκε ένας επιπλέον λόγος για να του προσδώσει συναισθηματική αξία. Η συγγραφέας του Λιλή Λέκκα-Μπινιάρη δεν είναι στη ζωή. Το βιβλίο εκδόθηκε μετά από ενέργειες των γιων της Βαγγέλη και Δημήτρη, οι οποίοι συγκέντρωσαν ποιήματα και κείμενα της δημιουργού, δίνοντας πνοή στο βιβλίο, καταθέτοντας με αυτόν τον μοναδικό τρόπο ένα κομμάτι της ψυχής της ποιήτριας στο χαρτί.
Περιέχει ποιήματα άλλα μικρά σε έκταση και άλλα μεγαλύτερα, με κοινό χαρακτηριστικό όλων, το βαρύ συναισθηματικό φορτίο που προστατεύουν στους κόλπους τους. Η αγάπη, τα όνειρα, ο έρωτας, η πίστη, ο φόβος, ο θάνατος, τα δάκρυα, η ευγνωμοσύνη, η υπέρβαση, η μοναξιά, η διέξοδος, η αθωότητα, η ειλικρίνεια, οι μνήμες και οι αναμνήσεις, χρωματίζουν τις λέξεις, τους προσδίδουν υπόσταση και τις μετατρέπουν σε ζωντανές, ορατές οντότητες που σου προσφέρουν απλόχερα την αξία τους.
Πριν από κάθε ποίημα, υπάρχει ένα μικρό απόσπασμα από Έλληνες αλλά και ξένους λόγιους, εξαίρετους δημιουργούς, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Δημήτρης Γαβαλάς, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μίλτος Σαχτούρης, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Μιχάλης Χελιώτης, ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και ο Κωστής Παλαμάς, που αφήνουν τη δική τους σφραγίδα στα κείμενα που ακολουθούν.
Θα διαβάσουμε για την ελπίδα, την καυτηρίαση, την αξία, τη θαλπωρή αλλά και τον πόνο της μάνας για το χαμό του γιου της, που γίνεται η ίδια ασπίδα για άλλους γιους, για την αναγκαιότητα, την Ελλάδα, την ισότητα και τους αγώνες, τα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια, τα νιάτα αλλά και τον πόλεμο.
Υμνεί τα παιδιά που δε θέλησαν να μεγαλώσουν και τους γέροντες που πασχίζουν να θυμούνται και αφιερώνει ποιήματά της σε φίλους, μαθητές της και συγγενείς.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από την ποιητική συλλογή της Λιλής Λέκκα-Μπινιάρη επέλεξα την παρακάτω, ως αφιέρωση σε ποίημά της:
Στον πατέρα μου που φεύγοντας, ξέχασε το χέρι του στην πλάτη μου κι έτσι ακροβατώ εκ του ασφαλούς.
Κλείνοντας, θα γράψω ένα ποίημά της που μου κέρδισε το ενδιαφέρον…
ΠοίησηΤις νύχτεςγια να μη φοβάμαιδιαβάζω τα ποιήματα πουδε γράφτηκαν ακόμηκαι ζηλεύω τους ποιητές που θα γεννηθούν αύριο
Η Λιλή Λέκκα-Μπινιάρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Μεγάλωσε και πήγε σχολείο στην Κόρινθο. Σπούδασε στην Ανώτατη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά και μετά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας. Εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές. Η πρώτη με τον τίτλο Μονόδρομος εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1994 και η δεύτερη με τον τίτλο Αγρύπνια τον Φεβρουάριο του 1998. Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Λόγου και Τέχνης «Αλκυονίδες» και υπέγραψε μαζί με άλλους Κορίνθιους για την ίδρυση της «Πολιτιστικής Παρέμβασης». Έφυγε από τη ζωή στις 19-8-2012.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λευκή σελίδα.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου