Χριστίνας Κρητικού
Αιώνιοι εχθροί
Ο χρόνος και τα όνειρα.
Αιώνιοι αντίπαλοι, σχεδόν εχθροί.
Όνειρα στον πάγο μέχρι… Μέχρι τι;
Μέχρι να ξεμυτίσει κουρασμένο πια,
Εκείνο το αβέβαιο Αύριο,
Εκείνη η ύπουλη «κατάλληλη στιγμή»
Άκουσέ με, δεν υπήρξε ποτέ.
Είναι απλά μια ψευδαίσθηση,
Η κατάλληλη στιγμή.
Ρουφάει το αίμα σου σταγόνα σταγόνα.
Χρόνια τώρα.
Ό,τι υπάρχει, είναι μέσα σου.
Είναι εκείνο το παρατημένο όνειρο –ξέρεις εσύ ποιο–
Εκείνο που έθαψες ύπουλα στην άμμο,
ένα καυτό απομεσήμερο τ' Αυγούστου.
Είναι εκείνο το φυλλαράκι
που άνθισε απρόσμενα στα βράχια.
Το ποτίζεις κάθε μέρα με τα δάκρυα της ψυχής σου.
Κι ας μην το ξέρεις.
Το φυλλαράκι εκείνο ορίζει τον χρόνο σου, όχι εσύ.
Σε ξυπνά απ' τον λήθαργο,
Σε ταξιδεύει, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Ο χρόνος και τα όνειρα.
Αιώνιοι αντίπαλοι, σχεδόν εχθροί.
Γερασμένα όνειρα,
θαμμένα στην άμμο,
ένα καυτό απομεσήμερο τ' Αυγούστου,
που ποτέ δεν τόλμησες.
Θυμάσαι πού τα έχεις θάψει;
Σκάψε. Σκάψε μέσα σου χωρίς ντροπή.
Κι άμα τελικά τα βρεις, ξεκίνα!
Κάπου θα υπάρχει ακόμα ένα καυτό απομεσήμερο…
Κάπου θα υπάρχει ακόμα ένας Αύγουστος…
🌰
Σε μια χίμαιρα ονείρου…
Μυριάδες σύννεφα αγάπης στον ορίζοντα
κάθε που γέρνει τα βλέφαρά του ο ήλιος,
κάτω απ' του Αιγαίου το πάπλωμα.
Χαμογελώ…
Κόσμος χωρίς βαρύτητες, κόσμος χωρίς βαρίδια.
Χείλη γεμάτα μέλι και προσμονή
αποζητούν απλά την τέλεια ένωση
πάνω στα μεταξωτά σεντόνια της νιότης.
Χαμογελώ, καθώς το σύννεφο
στριφογυρνάει άτσαλα το μυαλό και τη σκέψη μου.
Δες εκεί! Δες μια άμυαλη πεταλούδα,
πώς ονειρεύεται τον έρωτα
πάνω στο μωβ χαλί του δειλινού.
Γιατί έμαθε πως πεθαίνουν και πως ζουν
χίλιες φορές μέσα σε μια μέρα.
Αγάπη μου!
Πόσες λέξεις χωρούν μέσα στο χάδι...
Πόσα βλέμματα, σε μια ηλεκτρισμένη σιωπή...
Δεν είναι απλά η παρουσία σου,
πώς ντύνει ένα έρημο τοπίο,
πώς ξεγυμνώνει μια φλογισμένη ψυχή.
Είναι κι αυτές οι οδυνηρές, επίχρυσες αδιαφορίες σου.
Αυτός ο πόνος που με συντροφεύει
ακόμα και στα όνειρα.
Υπάρχεις; Τι γυρεύω;
Πότε μια χίμαιρα και πότε την απόλυτη αλήθεια.
Μ' ονειρεύτηκες άραγε ποτέ;
Με το μακρύ, λευκό φουστάνι μου,
να φιλάω τα μεταξένια βλέφαρά σου;
Ξάφνου, χάνεσαι, ξυπνάω αμήχανα στο τίποτα:
ανοίγω τα μάτια σε κάποιο θλιβερό σκοτάδι,
ψηλαφώντας δειλά το αδειανό μαξιλάρι σου.
Όνειρα. Ζωντανά πάντα και ανελέητα,
όσο και το παρελθόν μας...
🌰
Όνειρα πουλιά…
Μη δεχτείς συμβιβασμούς ή εκπτώσεις στα όνειρά σου.
Μη δεχτείς καμιά μιζέρια να φωλιάσει στην καρδιά σου.
Τ' όνειρό σου επιμένει και απαιτεί.
Μια κλωστούλα σου ζητάει, να πιαστεί.
Έχει όνομα, έχει αύρα, μια ολοζώντανη ψυχή.
Τ' όνειρό σου είναι εκεί.
Κάθεται αγέρωχο σε μια απόμερη γωνίτσα της ψυχής σου
Και προσμένει υπομονετικά,
πότε τα θέλω σου θα βγάλουνε φτερά.
Μην το εγκαταλείψεις, ΜΗ!
Προσμένει πάντα μια Ανάσταση…
Ή ίσως απλά μια επανάσταση.
Το πέταγμα, την απελευθέρωση,
Το ξέσπασμα της εσωτερικότητάς σου,
Στέκεται και προσμένει.
Μα είναι απλά ένα όνειρο… πόσα πια να υπομένει;
Σε κοιτάζει επίμονα δίχως μιλιά
Το όνειρό σου, βγαλμένο από πάθη παλιά
Με ένα βλέμμα απόλυτο και στιβαρό
«και με μένα τι θα γίνει;» ρωτά…
Κι όλο σιγοκαίει η φωτιά του στα σκοτάδια…
Δε λέει τίποτα, σιωπά.
Κι όμως, συνάμα, ουρλιάζει…
Το όνειρό σου είναι αυτή η δεύτερη ζωή
Η ανείπωτη λαχτάρα του Είναι σου,
Που κρυφοκοιτάζει πίσω απ' την κουρτίνα.
Φύλαξέ το καλά.
Αυτήν τη ζωή να ψάξεις, γι' αυτή να παλέψεις.
Στην κόψη του ονείρου πάντα ν' ακροβατείς!
Πατήματα βέβαια να μην αποζητάς.
Γεμίζουν ύπουλα την ψυχή σου με στάχτες.
Άνοιξε τα μάτια και ονειρέψου
Κράτησε με νύχια και με δόντια τ’ όνειρό σου.
Ζητάει αγάπη, προσοχή.
Του το χρωστάς.
Γιατί εκείνο σε ζεσταίνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα…
🌰
Copyright © Χριστίνα Κρητικού All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Pablo Picasso (Ζευγάρι, 1969, λάδι σε καμβά)
