Είναι η πρώτη της εκδοτική απόπειρα κι αυτή αφιερώνεται στον έρωτα. Αναφέρομαι στην ποιητική συλλογή της Χρυσοβαλάντου Κονδύλη, Αλμυρές Μπουκαμβίλιες, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Συρτάρι.
Πρόκειται για μια φειδωλή γραφή, μια λιγόλογη εκφραστική ματιά, σκοπεύοντας πάντα να κρατήσει τα πιο απαραίτητα, τα πιο ουσιώδη. Χωρίς ν' αναλώνεται στα πολλά, στα περιγραφικά, στα εκτεταμένα κείμενα, παραμένει ουσιαστική, καίρια, εστιασμένη στο κέντρο, αποφασισμένη να μη διαθέσει ούτε λέξη πέρα από το χρειαζούμενο και, τελικά, υπηρετεί την συμπυκνωμένη τούτη φόρμα με ό,τι πιο κοντά στο απολύτως απαραίτητο.
Οι ελευθερόστιχοί της «χρωματίζονται» από θλιμμένες χροιές. Και λέω «χρωματίζονται» αντί οποιουδήποτε άλλου προσδιορισμού γιατί έτσι αισθάνομαι ότι «στέκεται» η ίδια. Βλέπω και το εξώφυλλο, που τόσο μου αρέσει, στο οποίο πρωταγωνιστεί το χρώμα –έτσι κι αλλιώς, και μόνο που γίνεται αναφορά στην μπουκαμβίλια, το μυαλό μας φορτώνει εικόνες από ελληνικά νησιά και καλοκαίρια με ολάνθιστα καλντερίμια πλημμυρισμένα από κατακόκκινα, φούξια και μωβ λουλούδια– αλλά σε μια πιο διακριτική πινελιά, χωρίς να προσδίδει χαρά, ούτε ευτυχία· με την ίδια, ολοφάνερη ή υποβόσκουσα, θλίψη που συναντώ στους στίχους.
Έτσι λοιπόν, προσπαθώντας να «αποκωδικοποιήσω» τον γενικό τίτλο του βιβλίου, «βλέπω» το χαρακτηριστικό αυτό ελληνικό λουλούδι υπό το πρίσμα μιας αλμύρας που άλλοτε σημαίνει θάλασσα (και ήλιος και καλοκαίρι...) κι άλλοτε μια πικρή επίγευση (και απογοήτευση και πόνο...). Κάπως έτσι «μιλούν» τα έργα πάνω μου, κάπως έτσι αισθάνομαι τις «υφές» που έχει αφήσει στις σελίδες η δημιουργός.
Η συλλογή σε λέξεις-έννοιες θα πήγαινε κάπως έτσι: αγάπη, έρωτας, ποίημα, ελευθερία. Ναι, είναι ερωτική αλλά και εδώ ισχύει η ίδια αίσθηση: μιλάει για εκείνον μα αναζητά την παρουσία του ή τον προσμένει ή θρηνεί την απώλειά του ή την απουσία... ένας εσωτερικός, βουβός πόνος μεταφέρεται σελίδα τη σελίδα και κατακλύζει το σύνολο. Στο τέλος τέλος, όμως, αυτό που έχει την ύψιστη σημασία είναι να βρεθούμε και σε μια τέτοια αξία ποντάρει. Στο θετικό. Έτσι κλείνει, εστιάζοντας με θετικότητα σε όλα τα ζητήματα.
Διαχωρίζει, με τον τρόπο της, την εσωτερική από την εξωτερική ευτυχία (βλέπε εξώφυλλο πάλι) δηλαδή το φαίνεσθαι από τον πυρήνα και το περιτύλιγμα από το περιεχόμενό του, και αποθεώνει την αγάπη. Ε,ναι. Τι άλλο;
Μα, τι δύναμη έχουν οι λέξεις!η μαγείαβρίσκεταιστην ενσάρκωσητου λόγου
Αξίζει να υπογραμμίσουμε την υποδόρια αναζήτησή της σχετικά με τη δημιουργική επεξεργασία των στίχων. Η κυρία Κονδύλη έχει αφήσει ένα μικρό, αλλά ορατό, σχόλιο ανάμεσα στις αράδες για την αγωνία της εύρεσης των κατάλληλων λέξεων κι εκφράσεων... του τρόπου εκείνου που αντανακλά πιστότερα το συναίσθημά της/τη σκέψη/το όραμα και παράλληλα, έχει αποδεχθεί και σημειώνει τη δυναμική της γλώσσας.
Γενικά και έξω από τυπικές αναλύσεις και τα προσωπικά αγγίγματα, η καλαίσθητη αυτή συλλογή προσφέρει μια πρώτη επαφή με την νέα αυτή πένα, μας ταξιδεύει σε οικεία μέρη όπου μας μιλά για οικεία πρόσωπα, αισθήματα ή εικόνες μέσα από συμπυκνωμένα ποιητικά κείμενα που αξίζουν την προσοχή μας.
