Σε αυτή την ιστορική σκηνή, η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου επιλέγει να διασκευάσει μια νουβέλα του Ρώσου συγγραφέα Άντον Τσέχοφ και να παραλληλίσει την μακρινή εποχή του τέλους του 19ου αιώνα με την σημερινή.
Στη νουβέλα του Άντον Τσέχοφ, σε ένα ψυχιατρείο, που βρίσκονται διάφοροι ασθενείς και δυστυχισμένοι, γιατρός είναι ο τίμιος Αντρέι Ραγκίν, ο οποίος είναι ανθρώπινος και προσπαθεί να βοηθήσει τους δυστυχισμένους αλλά παρ' όλη την προσπάθειά του, το σύστημα τον νικά. Η κοινωνία της Ρωσίας των τελών του 19ου αιώνα είναι άδικη, οι πολίτες είναι μόνοι τους, αλληλεγγύη δεν υπάρχει, δεν υπάρχουν φορείς και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι πιο αδύναμοι, οι πιο φτωχοί είναι στην κυριολεξία δυστυχισμένοι. Και η ανθρωπιά κι η ελάχιστη βοήθεια του γιατρού είναι μικρό βάλσαμο.
Αυτή την ιστορία διαλέγει η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου για να την χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο για την δική της ιστορία, για τον δικό της παραλληλισμό με την Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα. Παρά την πάροδο σχεδόν δύο αιώνων και παρά την αλλαγή του τόπου (Ελλάδα και Ρωσία) και παρά την αλλαγή των πολιτευμάτων (Δημοκρατία και Βασιλεία), τα προβλήματα είναι πάντα ίδια: ο πολίτης και ειδικά η γυναίκα, είναι αδύναμο πιόνι στις δαγκάνες ενός απάνθρωπου συστήματος. Ενός συστήματος που κυριαρχείται από την αστυνομική και την κρατική βία, από την έμφυλη βία, από την αδικία του δυνατού κατά του αδυνάτου.
Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου φέρνει το έργο στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα: μας μιλά για τις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Αλέξη Γρηγορόπουλου, μας μιλά για τη δολοφονία του νεαρού ανήλικου Ρομά από την αστυνομία, μας μιλά για τις καθημερινές πλέον γυναικοκτονίες και τους ξυλοδαρμούς, μας προτρέπει στην αλληλεγγύη που θα έπρεπε να είχαμε ως άνθρωποι ασχέτως με την πολιτική ή ακόμα και με την κομματική μας θέση σε αυτό το τσίρκο που ονομάζεται ελληνική κοινωνία.
Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου επιλέγει έναν πρωτότυπο και όμορφο τρόπο να μας παρουσιάσει όλη αυτή την κατάσταση, αυτό το πολύπτυχο καταστάσεων. Με ποιήματα ομοιοκαταληξίας και με συνοδεία ρυθμικής μουσικής, μας παρουσιάζει τα γεγονότα, ως αφηγήτρια. Δίπλα της οι Έρη Μανουρά και Ιωάννα Παπακωνσταντίνου μοιράζονται όλους τους ρόλους: των θυμάτων και των θυτών. Οι κοπέλες με μια εξαιρετική υποκριτική ικανότητα, χωρίς να χρειάζονται την αλλαγή ρούχων ή σκηνικών, μόνο με την εκφραστική τους δεινότητα, αλλάζουν στο λεπτό προσωπικότητες. Ξεχωριστή είναι η παρουσία της Σίλιας Καρφοπούλου, που με τις εκπληκτικές, ευκίνητες, χορευτικές κινήσεις της μας δείχνει ζωντανά όλα τα διαδραματιζόμενα. Τέλος η Μαρία Μιχαλάκα συνοδεύει τα πάντα με το βιολί της πάνω στη σκηνή. Μια μουσική που με ευαισθησία μας βάζει ακόμα πιο πολύ στον χώρο και στον χρόνο των γεγονότων.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία, διασκευή, στίχοι, σύνθεση ρυθμικής απαγγελίας: Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου
Μουσική: Κώστας Γάκης και Έρη Μανουρά
Παίζουν: Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, Έρη Μανουρά, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου
Χορός: Σίλια Καλφοπούλου
Live μουσική: Μαρία Μιχαλάκα
Οργάνωση παραγωγής: Τζένη Χρυσίδη, Βιβέττα Λαϊνιώτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Τζελέση
Φωτογραφίες: Γιώτα Εφρεμίδου
Δημόσιες σχέσεις: Αντώνης Κοκολάκης
Εταιρεία Παραγωγής: Αnelixis Productions E.E.
Κάθε Πέμπτη στις 21.00, ως τις 16 Μαρτίου 2023, στο θέατρο Άλφα, 28ης Οκτωβρίου 37 και Στουρνάρα 51, Αθήνα, 2105238742
