Χρήστου Ντικμπασάνη
Πού να πας τώρα; Πού να πας
μόνος, έρημος, αδύναμος
με τα όνειρά σου λεηλατημένα
από άσπονδους ίσκιους;
Ν' αποδράσεις απ' το κέλυφος του εαυτού σου,
του χειρότερού σου αντιπάλου
Σε δεσμεύει η ανημποριά του
Κάποτε κορόιδευες το θάνατο
μα τώρα γελάς μαζί του
όσο με κανέναν άλλο
Του προσφέρεις το αίμα σου
μα αυτός σε αποστρέφεται
Ισχνή φιγούρα κατάντησες
του παρωχημένου μεγαλείου σου
Μια όψη σαθρή
ανάμεσα στα κουφάρια των πόθων σου
Πέτρες και κίτρινα φύλλα
σκεπάζουν το χώμα που πατάς
Άηχες καμπάνες σημαίνουν
το τέλος της ιστορίας σου
Είσαι ανάπηρος, πώς να πετάξεις
επάνω απ' την συμφορά, τους πολέμους, το χάος;
Πώς να φτερουγίσεις με τ' άκρα σου
γεμάτα σημάδια απ' τις ολονύχτιες
ενέσεις αμφιλεγόμενης ίασης;
Πέρα απ' τους άδειους ουρανούς
και τον ανύπαρκτο χρόνο
πώς να πας τώρα;
Πού να πας τώρα
που γκρεμίστηκαν οι πύργοι της ζωής σου;
Και όμως πάντα υπάρχουν
διάδρομοι διαφυγής για τα όνειρα και την ελπίδα
🌰
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Rene Magritte (The Listening Room, 1952)
Με το παρόν, ο Χρήστος Ντικμπασάνης, τιμήθηκε με Α' έπαινο στον 11ο διεθνή λογοτεχνικό διαγωνισμό 2022 του ομίλου για την UNESCO τεχνών, λόγου και επιστημών Ελλάδας.