Η Τασία Χατζή έγραψε το 1980 το βιβλίο «Πουτάνα, μια γυναικεία μοίρα», το οποίο επανακυκλοφόρησε το 1993 εμπλουτισμένο με τον τίτλο «Πουτάνα, 13 χρόνια μετά». Και τα δύο ταράξανε τα νερά της κοινωνίας και φέρανε πιο κοντά στον κόσμο τη ζωή, την καθημερινότητα και τις δυσκολίες των ιερόδουλων. Ποιες είναι αυτές οι γυναίκες; Γιατί «βγήκαν στο κλαρί»; Τι ρόλο έπαιξε στην απόφασή τους το εύκολο κέρδος; Τις εκβιάσανε ή τις αναγκάσανε; Τι βιώνουν με τους άντρες πελάτες; Πώς και γιατί υποκύπτουν στην κακοποίηση; Ο σκηνοθέτης Γιάννης Διαμαντόπουλος συγκέντρωσε αυτές τις ιστορίες, τις ένωσε και δημιούργησε μια αξιόλογη παράσταση αφιερωμένη σε αυτές τις αφανείς ηρωίδες.
Δεκατρείς ηθοποιοί ανεβαίνουν στη σκηνή και καλωσορίζουν τους θεατές στον κόσμο της νύχτας, σε ένα περιβάλλον σκληρό, άσπλαχνο, ωμό, κυνικό, στον κόσμο τον δικό τους. Διαφορετικής σωματοδομής γυναίκες, διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικά κοινωνικά, οικογενειακά και οικονομικά υπόβαθρα ξεδιπλώνονται σε μια παράσταση 90 λεπτών περίπου, με τις δύσκολες στιγμές να εναλλάσσονται με το χιούμορ, με τη βία και την εκμετάλλευση να δίνουν τη θέση τους στην αισιοδοξία και στην ωριμότητα. Οι μικροί μονόλογοι δίνουν τη θέση τους σε στακάτους, γρήγορους διαλόγους κι αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται διαρκώς ως το τέλος κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον. Ο Γιάννης Διαμαντόπουλος προχώρησε όμως και πέρα από το κείμενο: μπορεί στην αρχή να γνωρίζουμε δεκατρείς γυναίκες ντυμένες προκλητικά, με πρόστυχη συμπεριφορά και επαγγελματισμό, σταδιακά όμως μεταμορφώνονται και αλλάζουν σε κάτι πιο οικείο, γίνονται κομμάτι της δικής μας καθημερινότητας, αφού «απεκδύονται» και ξαναντύνονται με ρούχα απλά, με μπλούζες, τζιν και φούστες, με αθλητικά παπούτσια και στο τέλος μάς συστήνονται με το όνομά της η καθεμιά. Οι ιερόδουλες δεν είναι ξένη σάρκα αλλά γυναίκες της διπλανής πόρτας, με ενδιαφέροντα, αγωνίες, ελπίδες, φόβους και δύσκολα ξεχωρίζουν από όλους εμάς. Η ματιά του Γιάννη Διαμαντόπουλου μας βοηθάει να τις γνωρίσουμε καλύτερα, να τις αγκαλιάσουμε, να τις αγαπήσουμε μα πάνω απ' όλα να τις σεβαστούμε.
Οι ηθοποιοί είναι πολύ καλές ερμηνευτικά και εκφραστικά, έχουν καλή χημεία μεταξύ τους, αλληλοκαλύπτονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Όποτε τα φώτα εστιάζουν σε κάθε μία από αυτές για να συνεχίσει τη δική της ιστορία, οι άλλες παίζουν μεταξύ τους, βοηθάνε η μία την άλλη σε κάποια σκηνή, αντιδρούν σε όσα ακούνε, ακόμη και με το κοινό παίζουν με εκφράσεις, νεύματα και συνωμοτικά ψιθυρίσματα κι όλα αυτά δημιουργούν ένα αρραγές σύνολο και μια διαρκώς κινούμενη εικόνα. Έχουμε γυναίκες παχουλές και ψηλές, με αναπηρία και ιδιωματικές εκφράσεις, ξένες και Ελληνίδες, παιδιά της πόλης και του χωριού, κυνηγημένες και απελπισμένες κι η κάθε ηθοποιός έχει δουλέψει σωστά τον εκάστοτε ρόλο. Κι όσο προχωράει το έργο κι αυτές οι γυναίκες αρχίζουν να αφαιρούν τα προκλητικά ρούχα και το μακιγιάζ τόσο περισσότερο απλοποιούνται οι κινήσεις και οι εκφράσεις τους, χωρίς όμως να εφησυχάζουν λεπτό! Το σκηνικό είναι απόλυτα ταιριαστό με την ατμόσφαιρα του πορνείου όπου εργάζονται τα κορίτσια και τα κοστούμια είναι σωστές επιλογές, ταιριαστές στον εκάστοτε χαρακτήρα· και τα δύο δημιουργίες της Γιοβάνας Πράσινου.
«Οι πόρνες» της Τασίας Χατζή, με επεξεργασία της Παναγιώτας Αβραμοπούλου, είναι ένα δυνατό, συγκινητικό και σκληρό κείμενο που συστήνει τον κόσμο, τη νοοτροπία και τις σκέψεις των ιερόδουλων. Ο Γιάννης Διαμαντόπουλος του δίνει νέα πνοή και μια έξυπνη ματιά, κάτι που δημιουργεί έναν αέναο κύκλο κινήσεων, εκφράσεων και σκηνών, γεμάτο ποικιλομορφία και χρώματα, στρας και φαντεζί ρούχα. Όλα αυτά όμως απλώς κρύβουν τη γυναίκα της διπλανής πόρτας που υπάρχει σε κάθε μία από τις πρωταγωνίστριες του έργου.
Σωστή και κατάλληλη ατμόσφαιρα, ωραίες ερμηνείες, ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, σωστή σκηνοθεσία και το τραγούδι της Νένας Βενετσάνου «Αμαρτωλό», του οποίου η διασκευή της Νανάς Γεωργιάδου μας καλωσόρισε στην αρχή, να μας συντροφεύει ως την έξοδο από το θέατρο με τον στίχο-κραυγή: «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».
Συντελούν:
Επεξεργασία κειμένου: Παναγιώτα Αβραμοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Κωνσταντίνος Ρόδης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Διαμαντόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Αγγελοπούλου
Μουσική: Τάκης Μπινιάρης
Τραγούδι: Νανά Γεωργιάδου
Σχεδιασμός φώτων: Βασίλης Πλατάκης
Σκηνικό - Κοστούμια: Γιοβάνα Πρασίνου
Φωτογραφίες: Κώστας Μουντρίχας
Ηθοποιοί: Αβραμοπούλου Παναγιώτα, Βαργιανίτη Ιωάννα, Δαβίου Μιχαέλα, Ευαγγέλου Άννυ, Κατσαρού Μαρία, Κλεώπα Λουκία, Μπασέτα Μαρίνα, Παπαδοπούλου Άρια, Πριαγγέλου Σοφία, Τζαβάρα Ειρήνη, Χαριάτη Δέσποινα, Χατζηρόδου Αναστασία, Χρυσοχόου Χριστίνα.
Στο θέατρο Broadway κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
