Χριστίνας Κρητικού
Κλειστά παραθυρόφυλλα, χείλη ανήμπορα, στεγνά
Μια σιωπή κόβει τις νύχτες μου,
Μαχαίρι που με χάραξε βαθιά.
Σιωπή υπόκωφη, σπαρακτική.
Θαρρείς βγαίνει από μέσα μου, στέκεται, με κοιτά.
Ανυπότακτη, μες στα σκοτάδια.
Άδειο το βλέμμα, πέρα ως πέρα,
ως το απέραντο της θλίψης.
Εσύ, Εγώ, κι ανάμεσα το Τίποτα.
Η έλλειψη κι ο πόνος, χορεύουνε στις φλόγες.
Κι η μοναξιά: απόκοσμη και προσιτή μαζί.
Νομίζω απαιτεί την προσοχή μου.
Τι κάθεσαι; μου αντιμιλάει. Πάρε βαθιά ανάσα και πέτα.
Πέτα! Ταπεινώσου. Εξευτελίσου.
Όμως Ζήσε.
Φτάσε σε δρόμους που δεν θα 'φτανες ποτέ.
Πες μου, ένιωσες ποια είμαι;
Εγώ. Μόνο εγώ. Και τίποτα άλλο.
Δίχως τίτλους και ετικέτες.
Εξ επαφής.
Θυμάσαι άραγε το γέλιο των ματιών μου;
Το θρόισμα της ψυχής μου;
Άφαντη και αέναη Αγάπη, σ' ευχαριστώ…
Που κοιμήθηκες στην αγκαλιά μου,
Που φίλησα τα χιλιοταξιδεμένα βλέφαρά σου…
Για μία αιωνιότητα, ή έστω για μια στιγμή.
Σ' ευχαριστώ.
Άφαντη και απρόσκλητη Αγάπη.
Για σένα περπατώ σε ανήλεους, αγκαθωτούς γκρεμούς
Για σένα σκορπίζω πίσω μου απόκοσμες σκιές.
Το Τίποτα. Το Όλο. Και στον πυρήνα πάντα Εσύ.
Να χαμογελάς και να χάνεσαι.
Μια απόμακρη ζωή με γυροφέρνει.
Της χρωστάω, μου χρωστάει, δε θυμάμαι.
Οι ράγες των τρένων σου με ξόδεψαν.
Δεν σε περιμένω πια.
Μα δες, θυμάμαι ακόμη, σαν τώρα, το γέλιο,
τις ρυτίδες των υπέροχων ματιών σου.
Να χαμογελάς και να χάνεσαι.
Το Τίποτα. Το Όλο. Και στον πυρήνα πάντα Εσύ.
🌰
Copyright © Χριστίνα Κρητικού All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Amedeo Modigliani (Seated Jeanne Hebuterne, 1918)