Η Ελευθερία Θάνογλου επιστρέφει με την τρίτη ποιητική συλλογή της, «Ο θάνατος των πτηνών», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΩ, πιο ώριμη και ανανεωμένη, προσεγγίζοντας με έναν διαφορετικό τρόπο τη ζωή και τον θάνατο. Μέσα από τα εικοσιένα ποιήματά της, η ποιήτρια επιτίθεται στο σκότος, σελαγίζοντας την επιθυμία της για ένα καλύτερο και ελπιδοφόρο αύριο, σκίζοντας με τις δέσμες φωτός των λέξεών της τον πεσιμισμό της εποχής.
Καίτοι θαλασσινή, η Ελευθερία Θάνογλου, αφήνει την αλμύρα των κυμάτων και επιχειρεί να ανακατευτεί με την πικρή γεύση του χώματος, σε μια προσπάθεια εξιλέωσης, ξυπνώντας το ανυπότακτο ορμέμφυτό της για να χαλιναγωγήσει τα πάθη της, τα πάθη του αναγνώστη. Φαινομενικά, ο θάνατος είναι πρωταγωνιστής της ποιητικής συλλογής της, ένας άτεγκτος θηριοδαμαστής, που χτυπά τις σάρκες των ανθρώπων οδηγώντας τους στη σκηνή της ζωής για να δώσουν μια επιτυχημένη παράσταση μπροστά σε περίεργες οντότητες από έναν άλλον κόσμο. Στην πραγματικότητα, όμως, η Θάνογλου, χρησιμοποιεί τον θάνατο για να προβάλει τη ζωή και το ζείδωρο φως της ελπίδας. Είτε άθελά της είτε ηθελημένα, αυτό που στο τέλος κερδίζει την αχόρταγη μάχη των λέξεων είναι το φως, αυτό που κάποιοι, ίσως με αφέλεια, ίσως και όχι, αποκαλούν «καλό».
Τα καμουφλαρισμένα συναισθήματά της είναι πολύ δύσκολο να φανερωθούν, τα κρύβει με έντεχνο τρόπο, αλλά υπάρχουν, είναι εκείνα που της δίνουν ώθηση, την ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο για να μη λησμονήσει και γιγαντώνουν το πάθος της για την ποίηση. Η κόκκινη λέξη με τα πέντε γράμματα βρίσκεται πάντα κρυμμένη μέσα της, στο πιο όμορφο σημείο για να μη μαραθεί, κι όταν έρχονται ανθρώπινες στιγμές αδυναμίας, αυτές που προσπαθούν να καρατομήσουν την αισιοδοξία μας, την ελευθερώνει για να ξυπνήσει η έμπνευσή της. Κάπως έτσι, φαντάζομαι, έγινε και με τον «Θάνατο των πτηνών».
Το ιδιαίτερο εξώφυλλο, του εικαστικού Γιώργου Ηλιάδη, είναι ένα ακόμη δείγμα της αισιοδοξίας, της νίκης του φωτός. Ένα μικρό κορίτσι κάνει ποδήλατο φορώντας αντιασφυξιογόνα μάσκα καθώς ένα κοράκι κρώζει με ηδονική ικανοποίηση για τον θάνατο που ζέχνει τριγύρω. Παρ' όλο που, φαινομενικά, κυριαρχεί η απαισιοδοξία στο εξώφυλλο, με μια δεύτερη και πιο προσεκτική ματιά, θα παρατηρήσουμε την ανάγκη της μικρής ποδηλάτισσας για ζωή. Αψηφώντας τον θάνατο και την απειλή του αρχέγονου εχθρού, υπό μορφή πτηνού, το μικρό κορίτσι συνεχίζει να κάνει ποδήλατο οδηγώντας το μακριά από τα βάσανα και τις σκοτούρες. Δεν το βάζει κάτω, είναι διατεθειμένο να ζήσει ακόμη και μέσα σε μια μολυσμένη κοινωνία, είναι αδιαμφισβήτητο δικαίωμά του, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αισιοδοξίας προς όλους. Το ίδιο ακριβώς μήνυμα στέλνει και η Ελευθερία Θάνογλου, μέσα από τον «Θάνατο των πτηνών», γι' αυτό και νομίζω πως το κοριτσάκι του εξωφύλλου είναι η ίδια η ποιήτρια...
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η Ελευθερία Θάνογλου γεννήθηκε το 1978, κατάγεται από την Ολυμπιάδα Χαλκιδικής και διαμένει στην Θεσσαλονίκη. Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του διαδικτυακού περιοδικού culturebook.gr και του Γραφείου Ποιήσεως. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές «Οι πέντε εποχές του κόκκινου», «αναπαράσταση», «Ο θάνατος των πτηνών». Συμμετείχε σε συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων και σε συλλογικές ανθολογίες ποίησης. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στην αγγλική, ιταλική, ισπανική, αλβανική και γερμανική γλώσσα. Έχει συγγράψει θεατρικά κείμενα για τη μουσική Μαρία Πολυδούρη «Μόνο γιατί μ' αγάπησες» σε σύνθεση του Γιώργου Δίπλα. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ).