Ρόζας Βλαχογιάννη
Θραύσματα ψυχής, ρόδινες στάλες,
κυλούν απ' το ποίημα
που διαβάζεις,
ένα ανέφελο πρωί.
Πώς πληθαίνουν, με τι θράσος σμπαραλιάζουν τη ζωή, απορείς.
Μια πεταλούδα χορεύει στην παλάμη σου, νευρικά την διώχνεις.
Περνούν μπροστά σου
η θλίψη με τη μοναξιά, ζευγάρι πανικόβλητο,
μα είναι μίλια μακριά από σένα.
Ο ουρανός σου δεν αντέχει συννεφιές, δεν χωρά σε ξένα σχήματα,
ανήκει μονάχα στον απατηλό μικρόκοσμό σου.
Κυλούν στο πάτωμα λίγες ακόμα λέξεις, απ' το ποίημα –αιμάτινη λίμνη που πατάς.
Ξάφνου, σηκώνεσαι, την διασχίζεις βιαστικά και τρέχεις να
συναντηθείς με τη μέρα που περιμένει…
🌰
Copyright ©️ Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, Νοέμβριος 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη (Ηστιγμητουαπολυτουχαουσιμωνειμαπανταχνοφεγγειτοφωσκαιηελπιδαγιατηναποφυγή)
