Μοναδικό ανάγνωσμα. Βαθύ και ουσιαστικό μυθοπλαστικό βιβλίο. Πλούσιο ωραίων αφηγήσεων και ευρημάτων. Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα «προνόμια» που φέρει η Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής, του Πάνου Αντωνόπουλου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος. Ο συγγραφέας είχε κερδίσει τις εντυπώσεις –κατά γενική ομολογία– κάνα δυο χρόνια πριν, με το θεατρικό του Το ελάφι, που κυκλοφόρησε στις ίδιες εκδόσεις και κατάφερε να ξεχωρίσει συλλέγοντας διάφορα βραβεία, αλλά τώρα, με αυτή τη νουβέλα, θα λέγαμε πως κατοχυρώνει –τρόπον τινά– το καλό του όνομα. Έρχεται να αποδείξει πως έχει το συγγραφικό μεράκι και τη χαρισματική πένα· υποσχόμενος, ωστόσο, περισσότερα όμορφα βιβλία στο μέλλον ενώ όλοι εμείς που τον έχουμε απολαύσει ως σήμερα θα ανυπομονούμε περιμένοντας.
Αλλά ας δούμε τι συμβαίνει στο προκείμενο. Στη Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής γνωρίζουμε τον Σάμη Αντωνίου, έναν φέρελπι συγγραφέα που προσδοκεί στην έκδοση του πρώτου του βιβλίου. Το όνειρό του αυτό θα πραγματοποιήσει ένας μη συμβατικός εκδοτικός οίκος υπό τον όρο ότι θα φέρει εις πέρας κάποιες αποστολές. Η επιτυχία του σε αυτές είναι υψίστης σημασίας και από το αποτέλεσμα θα κριθούν όλα ενώ εκείνος μάχεται για έναν καλύτερο κόσμο με όπλο τη γραφίδα του.
Θέλω να αλλάξω τον κόσμο γράφοντας.Πώς θα μπορέσω να αλλάξω τον κόσμο αν δεν πλάσω ιστορίες που θα μιλήσουν για όλα αυτά που δειλιάζει το στόμα να πει;
Έχουμε λοιπόν έναν συγγραφέα που γράφει για έναν συγγραφέα συγκεντρώνοντας, ανάμεσα στις αράδες, τα προβλήματα που πρέπει ν' αντιμετωπίσει ή να υπερπηδήσει ένας εραστής της πένας, τα άγχη, την ψυχολογία, τις σκέψεις, τις Ερινύες, τις Σειρήνες του... όσα τον απασχολούν τη στιγμή της δημιουργίας και όλα όσα τον αγχώνουν ώσπου να δει το γραπτό του τυπωμένο. Ως εκ τούτου, οι συγγραφείς (φερέλπιδες ή μη) ετοιμαστείτε να ταυτιστείτε τα μάλα με τούτον τον μαχητή των λέξεων που ονειρεύεται μια καλή τύχη για το βιβλίο του κατεχόμενος από ιδεολογικό νεορομαντισμό προσπαθώντας να κάνει τον κόσμο καλύτερο και προσδοκώντας σε μια πραγματικότητα όπου η αγάπη θα είναι σημείο αναφοράς και άπαν.
Το μυστικό για μια ζωή ανώτερη είναι ένα βιβλίο.
Δημιουργείται μια ατμόσφαιρα, που αξίζει αναφοράς, καθώς αισθάνεσαι ότι οι εικόνες του είναι σαν να έχουν βγει από ασπρόμαυρο φιλμ εποχής. Έχει σπαράγματα νεορεαλισμού και μια παλιακή χροιά που σε «βάζει» αυτοστιγμεί μέσα στον ιδιαίτερο κόσμο του. Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο καθώς είναι, γεμάτο από ενεργητική φωνή κι ενεστώτα χρόνο, σε οδηγεί μέσα στην ψυχή του (του ήρωα αλλά και του κόσμου που έφτιαξε για εμάς ο κύριος Αντωνόπουλος), σε φέρνει κοντά του, σου δημιουργεί μεγάλη οικειότητα...
Ύστερα ξεκινούν τα μυστήρια και τα μυστικά... κι ύστερα εξάπτει το ενδιαφέρον σου τόσο, που καταλαβαίνεις πόσο σε έχει εγκλωβίσει στις σελίδες του. Η τόσο ωραία αφήγηση συμβάλλει εξίσου, όπως και τα ευρήματά του (βλέπε ΛΕΓΡΑ).
Έγραψα το βιβλίο για να πω στους πάντες ότι μπορούν να το κάνουν. Μπορούν να κάνουν τη διαφορά, μπορούν να γίνουν μια ψηφίδα και μαζί με άλλες να συνθέσουν όλες μαζί ένα τεράστιο μωσαϊκό, αυτό της νέας ιδανικής κοινωνίας.Είστε ένας συγγραφέας ταξιδιώτης, που αφουγκράζεται με προσοχή τον τόπο που επισκέπτεται, μελετά τη ζωή, τα ήθη και τα έθιμα των κατοίκων του, θαυμάζει το φυσικό περιβάλλον με την ευαισθησία ενός ζωγράφου.
Το μυστηριακό «τοπίο», η «αύρα» μεταξύ οράματος και ρεαλισμού, η «απόχρωση» μεταξύ ονείρου και πραγματικού, η αίσθηση ότι ο ήρωας χάνεται στο ενδιάμεσο του χρόνου, κάπου ανάμεσα σε αυτό που υπάρχει και σε ό,τι δεν υφίσταται ή στο άχρονο, ο κοινωνικός παλμός που τόσο εύγλωττα εισχωρεί μέσα στις εικόνες, τα γόνιμα μηνύματα που εξάγεις και τόσα άλλα που θα μπορούσα να αναφέρω όπως και όλα τα παραπάνω, δημιουργούν ένα μαγευτικό βιβλίο φαντασίας, που απολαμβάνεις τόσο πολύ!
Επιπλέον, το κείμενο είναι καλογραμμένο (δουλεμένο), αισθαντικό (μεταφέρει το συναίσθημα και το ψυχογράφημα) και πολύ πολύ γλυκό.
Όσοι έχουν διαβάσει Θαφόν θα ξανασυναντηθούν με τα ομιχλώδη τοπία και τη σχέση του με τα βιβλία, εκείνοι που αγαπούν τον Έκο θα βρουν την αμέριστη αγάπη του για το διάβασμα και τις σημειολογικές προεκτάσεις του· χωρίς αυτό να σημαίνει πως συναντάμε δανεισμούς.
Όταν ανοίγεις ένα βιβλίο, κερδίζεις πάντα κάτι [...] Κι αν είσαι τυχερός κι ανοίξεις το σωστό, θα απολαύσεις μια ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής.
Ειδικά στο τέλος, το ανάγνωσμα γίνεται ιδιαιτέρως συναισθηματικό και, επειδή έχουν ανοίγει πλέον όλα τα χαρτιά, αρχίζεις ν' ανακαλύπτεις σε αυτές τις σελίδες μια ιστορία αγάπης ή έρωτα –που δεν είχες καν αντιληφθεί ξεκινώντας την ανάγνωση– από τις πιο μεγάλες και μάλιστα πολυεπίπεδη γιατί αφορά κι άλλα είδη αγάπης: για το βιβλίο, για τα παιδιά, για τον άνθρωπο κ.ο.κ. Τέλος, αποτελεί κι έναν φόρο τιμής, αλλά αυτά θα τα εντοπίσετε μόνοι σας.
Κι αν δεν καταφέρω να σώσω έναν άνθρωπο στην πράξη, τότε τι βαρύτητα έχει η ελπίδα να σωθεί κάποιος διαβάζοντας και μόνο τις θεωρίες μου όταν εκδοθεί το βιβλίο;
Καταγοητεύτηκα από τη ΛΕΓΡΑ και ονειρεύομαι ήδη την πραγμάτωσή της.
Από τα κείμενα που λατρεύεις μοιραία, αφήνεσαι στο «χάδι» τους και βγαίνεις κερδισμένος.
Μεγάλο ναι!
