Γιάννη Σμίχελη
Έτσι είναι δεν γίνεται αλλιώς - Ένα τραγούδι για μένα
Όλα έχουν νόημα μόνο στην πιο βαθιά σιωπή - Ζεστό ρόφημα για να με κρατά
Την πιο σκοτεινή της διάσταση - Να είμαι πάντα ευαίσθητος
Η περιοχή ως λέξη δεν αρκεί - Και τα λουλούδια μια φωλιά
Είναι κάτι σαν μουρμουρητό της ανθρώπινης απόγνωσης - Παιδί στη θαλπωρή
Ένα μοιρολόι στην αναζήτηση της συμπαντικής ηχούς - Αιώνια αθώο
Ήμουνα παιδάκι λίγο πριν το νηπιαγωγείο - Να μην δελεαστώ από τον υπολογισμό
Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι - Εμένα οι φίλοι μου είναι οι ολάκερες σκέψεις
Τον πατέρα μου να οδηγεί το αγαπημένο του πουλμανάκι - Τα όνειρα πουλιά
Και μπροστά ο Νίκος με την κούρσα του - Γεννήθηκα μπροστά στη θάλασσα
Παρότι ο ξάδελφος του είχε πάρει το δίπλωμα οδήγησης - Των ματιών του κόσμου
Του έκανε μαθήματα και παρατηρούσε τον τρόπο σοφερίσματός του - Ολόγυμνος
«Όλο σε λακκούβες πέφτει!» «Λες και κοιτάζει μπροστά στο καπό» - Με δέρμα ουρανού
«Δεν ελέγχει τον δρόμο μέχρι πέρα με την ματιά του» - Και φλέβες αντιρρησία
«Μα να μην μπορεί να τις αποφύγει» - Δεν μετράω ποτέ τις ήττες
«Θα διαλύσει το αυτοκίνητο» - Τις βιώνω κι έτσι περνάνε, η απόρριψη δεν με φυλακίζει,
«Κι αν χάσει τον έλεγχο;»- Η ματαιότητα του πλούτου η πιο μοιραία βλακεία.
Ο πατέρας μου είχε πάρει όλα - Η πιο μεγάλη αστοχία στην σάπια κοινωνία
Τα επαγγελματικά διπλώματα οδήγησης και χειρισμού - Είναι η λύτρωση
Βαρέων οχημάτων στον στρατό - Δεν σκοτώνεις ποτέ την αποσύνθεση
Και σε εμένα όταν μου έδειχνε οδήγηση μετά από πολλά χρόνια - Την αφήνεις
Φερόταν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο - Να γίνει η κοπριά, ακόμη και για τα τοξικά
Όχι με ανυπομονησία, ούτε μ' εκνευρισμό, αλλά μ' αγωνία - Μαθαίνεις τον χειρισμό
Χωρίς να μου το πει υποψιάστηκα τη φοβία του - Αν μας αξίζει ο όλεθρος θα φανεί
Ήξερα τότε πια τον λόγο, τα γεγονότα είχαν βαθιά εμποτίσει - Και πολύ σύντομα
Τ' ασυνείδητο ολόκληρης της οικογένειας - Από τους πιο γελασμένους
Και σε κάθε ενστικτώδες ξέσπασμά του σαν βελονιστής - Ο αψεγάδιαστος γεννιέται
Επέβαλε τους κανόνες της οδικής συμπεριφοράς - Από τους διεφθαρμένους
Που δεν μαθαίνουμε σε καμία σχολή - Ο πιο οραματιστής
Τους άγραφους κανόνες πέρα από τα σήματα - Από δειλούς ο ήρωας και δόλιους
Εκείνους που δεν έχουν να κάνουν με τα τυπικά - Άγιος, μα από την σαπίλα
Αλλά με την διαίσθηση της ενδεχόμενης απειλής - Ένας επαναστατικός λαός.
Τον πλήρη έλεγχο της πορείας για την αντιμετώπιση των λαθών - Οι νεκροί
Δικών σου μα προπαντός των άλλων - Πάντα μιλάνε με οικονομία λέξεων
Οι δρόμοι της αυτοκίνησης για τον πατέρα μου ήταν - Η διαίσθηση
Σαν την κοινωνία - Είναι για τους ζωντανούς το διαβατήριο
Συχνά πληρώνουμε για τα σφάλματα των άλλων - Στον πλανήτη της βαθιάς σιωπής
Μα και εξαιτίας των δικών μας - Δεν πεθαίνει κανείς στον θάνατο
Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε έτοιμοι - Στη ζωή κι εφόσον απαρνιέται τον εαυτό του
Για διόρθωση προς αποφυγή του μοιραίου - Η εγκατάλειψη της κομμούνας είναι φόνος
Μετά από κείνο το καλοκαίρι στην Χαλκίδα, ήρθαν τα χειμωνιάτικα Χριστούγεννα
Μα ο βαρύς καιρός δεν ήταν έξω, αλλά εμφανίστηκε και στρογγυλοκάθισε για πάντα μέσα μας
Στην μάνα σαν σκοτεινή συννεφιά και στον πατέρα μου σαν λαγός παιχνιδιάρης με την διορατική ανησυχία σε πρόσωπο κλόουν πίσω από το τρανταχτό γέλιο και τ' αστεία του εξευμενισμού της μοίρας
Το αυτοκίνητο καρφώθηκε στο πίσω μέρος ενός φορτηγού
Σ' αυτό επέβαιναν και τα τέσσερα μέλη της οικογένειας του Νίκου
Σώθηκε μόνο η μικρή κόρη
Είπαν πως αντί να πατήσει φρένο πάτησε γκάζι και η σύγκρουση ήταν σφοδρή
Δεν χώρα η φράση άστα και βράστα
Ούτε και ο Θεός έκλεισε τα μάτια
Δεν σκοτώνονται όλοι οι ατζαμήδες οδηγοί
Και η αλήθεια δεν είναι πικρή
Δεν έχει καμία αισθητική υφή
Είναι απλά απόλυτη μαζί με τον πόνο που δένει με συρματόπλεγμα την ψυχή για να αιμορραγεί πάντα ως προειδοποίηση προς αποφυγή μοιραίου σφάλματος.
Για τους ζωντανούς γιατί για τους νεκρούς είναι αλλιώς τα πράγματα
Μετά από πολλά χρόνια, σαράντα και βάλε
Απέναντι σ' ένα παράθυρο του έκτου ορόφου
Τα φύλλα της λεύκας να μου λικνίζονται σαν μια φωνούλα
Τρυφερά και γλυκά «έλα, έλα να πετάξουμε μαζί, είναι ωραία εδώ πάνω»
Ύστερα από εκείνο τ' ατύχημα και μετά σκεφτόμουν τον θάνατο
Ξαφνικά ή μ' αφορμή ένα δυσάρεστο συμβάν, καυγά ή αδυναμία εκπλήρωσης ενός πολυπόθητου στόχου
Πόσες φορές σε τσακωμούς των γονιών μου ο πατέρας μου απηυδισμένος με το πείσμα της μάνας μου δεν πέταγε το ανατριχιαστικό «να με νεκροφιλήσεις»
Τι όρκος κι αυτός! Κι όμως τον έκανα τροπάριο της καλπάζουσας φυγής μου
Γι' αυτό και σε κάθε οργισμένη αντίδραση έφευγα και ξεστόμιζα
«Δεν γαμιέστε όλοι», «να σηκωθώ να φύγω να πάω στον διάβολο»
Η φωνούλα εκείνη του πλουμιστού κενού ήταν αντίθετα αθώα, ευγενική και ποιητική
Σαν τη δόξα των πουλιών του Σαραντάρη
Δεν υπάρχει κανένας σατανάς στο υπερπέραν
Μονάχα μια αρμονία μοναδική, αντικειμενική και τόσο πολύ ωραία
Και με την καθοδήγηση της shantyananta ανακάλυψα πως το κάλεσμα
Προερχόταν από την αδικοχαμένη ξαδελφούλα μου
Η οποία έμοιαζε καταπληκτικά με την γιαγιά μου την Μαρία, ως συνονόματες
Κάπως έτσι συναντήθηκαν μέσα μου γιόγκα, ο ορισμός του Αϊνστάιν περί ενέργειας
Με την εμμονή δραπέτευσης από τον κόσμο του χυδαίου υλισμού και της διατίμησης
Των πάντων και προπαντός των συναισθημάτων βάσει τη μέθοδο της ανταλλαγής σε βαθμό που οι πόρνες να είναι οι μόνες αξιοσέβαστες λόγω του ειλικρινούς κυνισμού τους.
Ακριβώς μέσα από αυτήν την διαπίστωση περί κολάσεως, αφού η παρακμή είναι η κατάρρευση των προσωπείων και το φανέρωμα της ανθρώπινης ευτέλειας και βαναυσότητας, συμπέρανα πως το ταξίδι στα επουράνια της κάθε λογής θρησκευτικότητας και όχι θεολογίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυγή του ανθρώπινου όντος με ταχύτητα τέτοια ώστε η μάζα του να μετατραπεί πλήρως στην ελάχιστη απόλυτη ενεργειακή του ουσία, που τον οδηγεί στο αιώνιο ταξίδι της συμπαντικής αρμονίας, παραμένοντας πάντα στην κοσμικότητα αλλά με όρους ελευθερίας.
🌰
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στην εικόνα βλέπετε πίνακα Rene Magritte (The revealing of the present, 1936)
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα της συλλογής «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί» η οποία δημοσιεύεται τμηματικά από τις 23 Δεκεμβρίου 2022 ως τις 28 Απριλίου 2023, κάθε Παρασκευή.
