Γιατί γράφετε; Ποιο είναι το έναυσμα ή η ανάγκη που σας οδηγεί;
Αναστασία Μουσκάι: Γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Είναι μια ανάγκη να αποτυπώσω οτιδήποτε φευγαλέο, μα συνάμα βαθύτατα ουσιαστικό, υπάρχει γύρω μου και να το φυλακίσω στον χρόνο μέσα από τις λέξεις, για να μπορέσουν αυτές οι στιγμές να γίνουν άξιες προς παρατήρηση. Απώτερος σκοπός είναι να ελευθερωθούν αυτές οι στιγμές, που φυλακίστηκαν με λέξεις, μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που θα τις αναγνώσουν.
Με αφορμή τον στίχο σας «Ποίηση δεν είναι οι λέξεις», τελικά, πώς ορίζεται η ποίηση;
Τι θα θέλατε να πείτε σε όποιον έχει γνωρίσει τα έργα σας και τι σε εκείνον που πρόκειται να σας διαβάσει;
Α.Μ.: Σε όποιον έχει ήδη γνωρίσει τα έργα μου, εύχομαι κάπου σε έναν στίχο να συναντηθήκαμε. Καθώς όλα στη ζωή εκκινούν μέσα από τη συνάντηση. Και σε όσους πρόκειται να τα διαβάσουν, να μην προσπαθήσουν να καταλάβουν. Δεν επιδέχονται όλα τα πράγματα κατανόηση, αλλά ένα άνοιγμα προς αυτό που δεν γνωρίζω, έτσι ώστε να επικαλεστώ τις αισθήσεις και να νιώσω· το πιο σπουδαίο στις μέρες μας όπου οι αισθήσεις βάλλονται επί της τεχνολογίας.
Ως Αναστασία, πώς συμπληρώνετε τον στίχο «Φοβάμαι / πως η μεγαλύτερη τιμωρία μας»;
Α.Μ.: Φοβάμαι πως η μεγαλύτερη τιμωρία μου είναι να ελέγχει το σύστημα ακόμη και τη φαντασία μου.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή και τους δημιουργούς;
Α.Μ.: Δεν μπορώ να τοποθετηθώ τόσο πάνω στο θέμα της βιβλιοπαραγωγής, καθώς δεν έχω τόση εμπειρία. Αυτό που παρατηρώ, βέβαια, είναι μια μεγάλη στροφή των νέων προς τις αυτοεκδόσεις.
Αυτά έγραψε η Αναστασία Μουσκάι για/με αφορμή την ποιητική της συλλογή, Φτεροκόπημα ονείρου, που κοσμείται στο εξώφυλλο με ένα πορτρέτο της εικαστικού Ματίνας Σταυροπούλου.
Διαβάζοντας τα κείμενα, είναι αδύνατο να μην εντοπίσεις τις δύο βασικές έννοιες, που λειτουργούν ως κορωνίδες όλων των έργων του βιβλίου: την ελπίδα και την ελευθερία. Δύο απαραίτητα «εφόδια» για τον άνθρωπο, που πρωτοστατούν σε όλη την έκταση, με ποικίλες υφές σε διάφορες εκφάνσεις... και παράλληλα, θα σημειώσεις τρία ουσιαστικά που «κατέχουν» σημαίνουσα αξία: τη θάλασσα, το λουλούδι (πολλά λουλούδια· αλλού ως ρόδο) και το χελιδόνι.
Φοβάμαιπως η μεγαλύτερη τιμωρία μαςθα ήταν να μην μας ξαναμιλήσειη θάλασσα.
Είναι υπαρξιακή η χροιά της όμως όσο προχωράει η ανάγνωση γίνεται όλο και πιο θετική, αισιόδοξη ενώ διάφοροι φόβοι, που «ξεπετάγονται» εδώ κι εκεί, αφήνουν αποτύπωμα. Δε θα βρούμε περιστατικά ή πρόσωπα σε αυτούς τους στίχους. Θα συναντήσουμε αισθήσεις, θεωρητική ματιά, συναισθήματα κ.λπ. «κλεισμένα» μέσα σε στιγμές ζωής.
Σε εκείνο το πάτωμα που με ένα φιλί χτίσαμε τον κόσμο.
Οι ελευθερόστιχοί της έχουν αντανάκλαση πάνω σου, δημιουργούν ατμόσφαιρες και προκαλούν τη συμφωνία σου. Η δημιουργός σε κάνει σύμμαχό της, σε παίρνει από το χέρι να σε καθοδηγήσει στον «κόσμο» της συμπαρασύροντάς σε στο πνεύμα και το συναίσθημα.
Για εσάς που θέλετε το βιβλίο επικοινωνήστε με τη συγγραφέα στο 6971755586 ή στο annamouskai5@gmail.com. Επίσης θα την βρείτε σε Instagram/Facebook: Anastazi Mouskai.
