Εάν ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν ο κωμικός του λαού, ο Βασίλης Αργυρόπουλος ήταν ο κωμικός του «σμόκιν». Μεγάλος ηθοποιός με πλούσια θεατρική διαδρομή, σκηνοθέτης, μεταφραστής, μια πολυσχιδής προσωπικότητα του θεάτρου που όμως δυστυχώς δεν πέρασε τόσο έντονα στη μνήμη του κόσμου γιατί η παρουσία του στον κινηματογράφο περιορίζεται σε μία και μόνη ταινία, «Το στραβόξυλο», από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά. Είχε έναν άλλον τρόπο ερμηνείας σε σχέση με τον Λογοθετίδη, αλλά το δίχως άλλο έδινε την εντύπωση ενός μεγάλου ηθοποιού με μεγάλη πείρα ο οποίος έκανε «απόκτημα» τον ρόλο του.
Ας δούμε παρακάτω κάποια πράγματα για τη ζωή του στο θέατρο.
Γεννήθηκε το 1894 και πέθανε το 1953. Ήταν γιος του Σπυρίδωνα Αργυρόπουλου και της Ράμπελα Περίδη, αδελφής του διακεκριμένου ηθοποιού του παλιού «Βασιλικού Θεάτρου» Αθανάσιου Περίδη. Εμφανίστηκε το 1910 με τον θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη-Φυρστ-Λεπενιώτη στο θέατρο της «Νέας σκηνής» (Ομονοίας και αργότερα Κοτοπούλη). Έπαιξε έναν μικρό ρόλο υπηρέτη στο έργο «Αντίπαλος του Κατή», όπως αναφέρει ο ίδιος σε βιογραφικό του σημείωμα. Πρώτη δασκάλα του υπήρξε η Μαρίκα Κοτοπούλη, που του εμπιστεύτηκε στην συνέχεια τον φρουρό του Αγαμέμνονα του Αισχύλου. (Εκτελούσε και χρέη αντιγραφέα του θιάσου, μία δουλειά πολύ σημαντική για εκείνα τα χρόνια. Ο αντιγραφέας ετοίμαζε, σε χειρόγραφα, όλα τα αντίτυπα των έργων και των ρόλων, για να μοιραστούν στους ηθοποιούς και στον υποβολέα.)
Αναφέρω κάποια από τα πολλά έργα που έπαιξε ή πρωταγωνίστησε. «Ζευγάρωμα» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, δίπλα στην Κυβέλη. «Οι δίδυμες» του Φούλτα, σε συνεργασία με τον Μ. Μυράτ. «Ισπανική μύγα» και «Αγνός γλεντζές» των Άρνολντ και Μπαχ (σε δική του μετάφραση). «Δον Ζουάν» του Λοταίρ.
Στην επιθεώρηση «Καμπαρέ» του Πολ. Δημητρακόπουλου είχε πάρει μέρος και η Γιώτα Λάσκαρη (γ.1900), που έγινε η σύντροφός του και η συμπρωταγωνίστριά του μέχρι το τέλος της ζωής του. Παντρεύτηκαν το 1921.
Άξιο αναφοράς είναι ότι τα πρώτα χρόνια της καριέρας του έπαιξε σε αρκετούς δραματικούς ρόλους. Αναφέρεται σαν Μεφιστοφελής στον «Φάουστ» του Γκαίτε. Η συγκεκριμένη εμπειρία τον έμαθε να εναρμονίζει το κωμικό με το δραματικό στοιχείο.
Το 1924 ίδρυσε τον πρώτο του θίασο με την επωνυμία «Ελληνική κωμωδία» ανεβάζοντας το έργο των Άρνολντ και Μπαχ «Επίταξη». Μόνιμη συνεργάτης του από τον επόμενο χρόνο η σύζυγός του Γιώτα Λάσκαρη. Το 1925 παρουσιάζει στο θέατρο «Αλάμπρα» το ελληνικό έργο «Δακτυλογράφος ζητεί θέσιν» που σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία καθώς και το «Τεμπελόσκυλο». Οι επιτυχίες του θα συνεχιστούν με πολλά έργα, μεταξύ των οποίων «Άρχοντας του κόσμου» του Τίμου Μωραϊτίνη, «Στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, «Φαταούλας» των Στέφανου Φωτιάδη και Ιασ. Βροντάκη.
Το 1926 περιοδεύει με τον θίασό του και σε πολλές επαρχιακές πόλεις.
Το 1927 παίζει στο θέατρο Αλάμπρα τον «Υπερφυσικό μπεμπέ», το έργο του Παντελή Χορν «Ψωροκώσταινα», τον «Μάγο» του Γουέλς κ.α.
Έχει αναγνωριστεί πια σαν ένας από τους κορυφαίους κωμικούς της ελληνικής σκηνής και το 1933 ανοίγει, στη γωνία των οδών Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, το πρώτο θέατρο με το όνομά του. Θα ακολουθήσει ένα δεύτερο στην οδό Ιπποκράτους και ένα τρίτο στη διασταύρωση των οδών Φιλελλήνων και Νικοδήμου. Από αυτά, στην ίδια θέση με το δικό του, υπάρχει μόνο το σημερινό Θέατρο Διάνα της οδού Ιπποκράτους.
Το 1934 ανεβάζει τα έργα: Άρνολντ και Μπαχ «Ο σοφέρ της κυρίας», «Η μεγάλη ευκαιρία» των Κόλερ-Λόρεντ, «Ο δίγαμος» του Όττο Σβαρτς, «Ο παλιάτσος» του Θεόδωρου Συναδινού και τον επόμενο χρόνο, μεταξύ άλλων έργων, παίζει το «Χαϊδεμένο» και το «Μοντέλο» του Μόζερ.
Το 1936 παίρνει την απόφαση να ανεβάσει Μολιέρο, από τις πιο όμορφες και σπουδαίες στιγμές στην καριέρα του. «Ταρτούφος» και «Γιατρός με το στανιό» και τρία χρόνια αργότερα «Μισάνθρωπος».
Στο μεταξύ δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει παλιές του επιτυχίες και παράλληλα να παρουσιάζει καινούργια έργα, όπως: «Γυναίκες» του Στουρμ, «Έρως εις το τετράγωνον» του Δημ. Ιωαννόπουλου, «Θα μ' αγαπήσεις» του Παν. Καγιά κ.α.
Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του θιάσου του ήταν και η κωμωδία «Η θεία Γιούτα απ' την Καλκούτα», το 1938, στο θέατρο της οδού Ιπποκράτους.
Στην περίοδο της κατοχής παρουσίασε και μια αιφνιδιαστική για το κοινό εμφάνιση, με το έργο του Ερρίκου Ίψεν «Ένας εχθρός του λαού», στο θέατρο Αθηνών, με διευθυντή τον Κωστή Μπαστιά.
Το 1943 ανεβάζει «Η κυρία του Μαξίμ» του Φευντώ και το «Σκίτσα της εποχής» του Δημήτρη Ψαθά (1944). Αργότερα ανέβασε ένα άγνωστο τούρκικο έργο το «Παϊντός». Η εμφάνισή του σε αυτό το έργο ήταν από τις τελευταίες αριστοτεχνικές ερμηνείες του, όπου η εναλλαγή της συγκίνησης και του γέλιου έφτανε στα όρια της υψηλής καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Το 1952 έπαιξε το ελληνικό έργο «Τα δίδυμα της Αγίας Ελεούσης» και αμέσως μετά «Της νύχτας τα καμώματα».
Είχε αρχίσει και δοκιμές για τον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου αλλά εξαντλημένος από την χρόνια θεατρική εργασία, διέκοψε ξαφνικά τις παραστάσεις του. Πεθαίνει το πρωί της 19ης Απριλίου του 1953.
Μια από τις μεγάλες θεατρικές του επιτυχίες μεταφέρθηκε και στην μεγάλη οθόνη το 1952, η μόνη ταινία που έκανε αυτός ο κορυφαίος ηθοποιός· «Το στραβόξυλο» από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά, σε σκηνοθεσία Χρ. Αποστόλου.
Μετέφρασε πολλά θεατρικά έργα, γερμανικά κυρίως. Έγραψε και μια θεατρική μελέτη για το θέατρο με τίτλο «Η τέχνη του ηθοποιού».
Αγαπημένοι του θεατρικοί συγγραφείς ήταν (οι ξένοι) οι Άρνολντ και Μπαχ και από Έλληνες ο Τίμος Μωραϊτίνης. Το έργο του «Αιώνια ζωή» του είχε χαρίσει μεγάλη επιτυχία.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από την εγκυκλοπαίδεια του Θεόδωρου Έξαρχου, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες»: Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι το 1899, εκδόσεις Δωδώνη.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε: ολόσωμη φωτογραφία Βασίλη Αργυρόπουλου από το Θεατρικό Μουσείο της Αθήνας, επετειακό γραμματόσημο των ΕΛ.ΤΑ., έργο Μάρας Καρέτσου που βρίσκεται στην είσοδο του Μουσείου και Κέντρου Μελέτης του Ελληνικού Θεάτρου.
