Σας έχω μιλήσει για την αδυναμία που τρέφω για τα συλλογικά έργα; Αν όχι, τότε το βιβλίο με τίτλο «Τέσσερις επί δέκα», που συνυπογράφουν όχι μία, όχι δύο, αλλά τέσσερις συγγραφείς και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, είναι μία πολύ καλή αφορμή. Οι συγγραφείς Μαρίνα Αποστολή, Νικολέττα Βάλβη, Ιουλία Γιαννακάκη και Ευμορφίλη Καρκαλέτσου ενώνουν τις πένες τους και την αγάπη τους για τη λογοτεχνία προσφέροντάς μας ένα βιβλίο αποτελούμενο από 40 αυτοτελείς ιστορίες με κοινή θεματική ανά δεκάδα.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα με ιντριγκάρει η ιδέα και μόνο το πώς η κάθε συγγραφέας μπόρεσε να αποδώσει το κοινό θέμα, που έχει δοθεί σε όλες τους, μέσα από τη δική της οπτική και σκέψη. Είναι, άραγε, ένα κοινωνικό πείραμα σχετικά με το πώς οι άνθρωποι αντιδρούμε, ο καθένας και η καθεμία ξεχωριστά, μπροστά σε ένα ζήτημα που μπορεί να έχει προκύψει; Μία συγκεκριμένη συνθήκη ή συναίσθημα; Πάντως, πιάνοντας στα χέρια μου το βιβλίο και ξεφυλλίζοντάς το, προτού να ξεκινήσω την ανάγνωση, ακολούθησα κάποια «βήματα».
Βήμα 1ο: H αλήθεια είναι πως ο τίτλος του «Τέσσερις επί δέκα», όμοιος με μαθηματική πράξη, με έκανε να σκεφτώ πως τα συναισθήματα και οι σκέψεις, εν προκειμένω των τεσσάρων συγγραφέων, μοιραζόμενα με το αναγνωστικό κοινό πολλαπλασιάζονται... Ίσως να ήταν κι αυτό ένα από τα ζητούμενα της συγγραφής του παρόντος έργου. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά, αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να μάθω.
Βήμα 2ο: Εστίασα την προσοχή μου στην εικόνα που κοσμεί το εξώφυλλο και αυτό που ένιωσα, όσο κι αν σας φανεί παράξενο, ήταν μία εναλλαγή εσωτερικής γαλήνης και ενός ανυπέρβλητου συναισθηματικού «κενού» που με ακολούθησε και κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Βήμα 3ο: Σειρά είχαν οι κλεφτές ματιές στην περίληψη του οπισθόφυλλου με την κρυφή προσδοκία ν' ανακαλύψω περισσότερα. Η αλήθεια είναι πως είναι με τέτοιο τρόπο δοσμένη, που σε κάνει να θέλεις να διαβάσεις το βιβλίο. Οπότε, πέρασα στο επόμενο βήμα.
«Τέσσερις γυναίκες. Δέκα διαφορετικά διηγήματα η καθεμιά. Αυτό που τις ένωσε ήταν η αγάπη για τη λογοτεχνία και τη γραφή. Το νούμερο «δέκα» το νήμα που διαπερνά και ενώνει τα διηγήματα μεταξύ τους.»
Βήμα 4ο: Αφέθηκα, αισίως, στην ανάγνωση του βιβλίου και η πρώτη έκπληξη δεν άργησε να φανεί. Ποια ήταν αυτή; Μα η παράθεση ενός ταιριαστού –ως προς τη θεματική της κάθε ενότητας– ποιήματος (γραμμένα όλα από τη συγγραφέα Ιουλία Γιαννακάκη) που άνοιγε μία αόρατη «αυλαία» και μας προ(σ)καλούσε στο κλίμα των ιστοριών. Και κάπως έτσι, πέρασαν οι στιγμές και έφτασα να κλείσω το βιβλίο.
Βήμα 5ο (και τελευταίο): Να προσπαθώ να τιθασεύσω τις σκέψεις μου και να σας μιλήσω γι' αυτήν την αλλιώτικη αναγνωστική μου εμπειρία. Ναι, μιλάμε για ένα καθ' όλα καλογραμμένο βιβλίο, πολυεπίπεδο και με πολλά νοήματα και μηνύματα όπως είναι η ουσία του ταξιδιού και ο κοινός προορισμός, η εκκλησία και η σχέση με την πίστη, η πανσέληνος, ο θάνατος, οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις που μας «ξυπνούν», η αναζήτηση των αγαπημένων ανθρώπων, τα δέκα χρόνια για την κατάκτηση του ονείρου, τα δέκα βήματα που μας οδηγούν οπουδήποτε, η ηθελημένη ή μη φυγή και το γλέντι με τα επακόλουθά του και πολλά ακόμη.
Με εναλλαγή δωρικότητας και λυρισμού, περιεκτικές και άρτιες από άποψη δομής και νοήματος ιστορίες, άφθονο λεξιλόγιο, αληθοφάνεια προσώπων, διαλόγων και γεγονότων, περιγραφικές σκηνές κάλλιστα παρμένων από την καθημερινότητα, καθώς και ποικίλα αντιφατικά συναισθήματα, το βιβλίο διαβάζεται άκοπα και ευχάριστα, αφήνοντάς μας με μία γλυκόπικρη αίσθηση στα χείλη. Όμοια με εκείνη που μας αφήνει η ζωή.
Τέλος, ένα από τα θετικά στοιχεία του βιβλίου είναι η δυνατότητα που μου έδωσε να έρθω σε επαφή με την πένα των συγκεκριμένων συγγραφέων και να μείνω αρκετά ικανοποιημένη από αυτές. Γιατί να μην το αναζητήσετε κι εσείς;
Καλή ανάγνωση!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
