Ο Άρθουρ Μίλερ (1915-2005) ήταν Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας με αξιόλογα διαχρονικά κείμενα που συνεχίζουν να τυγχάνουν βραβεύσεων και καθολικής αναγνώρισης από κοινό και κριτικούς. Το έργο «Ψηλά απ' τη γέφυρα» ανέβηκε το 1955 ως μονόπρακτο χωρίς να γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία κι έτσι ο συγγραφέας το ξανάγραψε και το μετέτρεψε σε έργο δύο πράξεων, ανεβάζοντάς το έναν χρόνο μετά κερδίζοντας κοινό και κριτικούς. Η υπόθεση αφορά τον κρυφό έρωτα του Έντι με την ανιψιά της γυναίκας του, την Κάθριν, στην οποία όμως δεν έχει εξομολογηθεί τίποτα και τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν φτάνουν τα ξαδέρφια της γυναίκας του, Ροντόλφο και Μάρκο, οπότε η Κάθριν κι ο Ροντόλφο ερωτεύονται, κάτι που θα φέρει τραγικές συνέπειες στις ζωές όλων.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη (ο οποίος έχει αναλάβει τα πάντα, από τη μουσική μέχρι τους φωτισμούς) με εντυπωσίασε. Επέλεξε να την ανεβάσει χωρίς σκηνικά και στη συνέχεια ακολούθησε αρκετούς πρωτότυπους πειραματισμούς στην κίνηση και στην υποκριτική των ηθοποιών δίνοντας μια εντελώς διαφορετική ματιά από τις συνηθισμένες στο ανέβασμα του έργου. Αρχικά ξαφνιάστηκα και δυσανασχέτησα γιατί παραμένω της κλασικής άποψης, και σκηνικά θέλω και τις θεατρικές φόρμες που ακολουθούνται συνήθως και όλα, ήρθε η ώρα όμως να αγκαλιάσω μια πρωτοποριακή σκηνοθεσία που κατάφερε να με κερδίσει και να με κρατήσει ως το τέλος, αφού ταίριαξε αρμονικά το κλασικό με το μοντέρνο χωρίς να με ξενίσει και να με κουράσει. Πιστός στο κείμενο και στην τραγικότητα που αναδύεται από αυτό, ο Γιώργος Νανούρης, φωτίζει, σκηνοθετεί, καθοδηγεί, επικεντρώνεται στους χαρακτήρες φέρνοντάς τους μπροστά με όλες τους τις φωτεινές μα και σκοτεινές πτυχές.
Είμαστε σε φτωχογειτονιά της Νέας Υόρκης και ταυτόχρονα σε μια οποιαδήποτε γειτονιά με μετανάστες, γνωρίζουμε ένα ζευγάρι που προσπαθεί να κρατήσει τον γάμο του όσο η ανιψιά, χωρίς να το ξέρει, αποτελεί επικίνδυνο πειρασμό και οι καταστάσεις δυσκολεύουν όταν μπαίνουν νέοι ήρωες στο προσκήνιο, μια ιστορία δηλαδή που και πάλι θα μπορούσε να γίνει οπουδήποτε. Ο δικηγόρος και φίλος του Έντι, σαν κορυφαίος του χορού, αφηγείται τα γεγονότα, προσδίδοντας με τον τρόπο του στην τραγικότητα και στην κλιμάκωση των εξελίξεων. Κι όλα αυτά εντείνονται από τις εξαίσιες μουσικές επιλογές που σφίγγουν κι άλλο την καρδιά και τους φωτισμούς που παίζουν με το συναίσθημα, τονίζουν τη δραματικότητα των σκηνών κι οδηγούν στο συγκινητικό και αναπάντεχο τέλος.
Ποιον να πρωτοξεχωρίσω λοιπόν μέσα σε αυτό το άρτιο σύνολο; Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, στον ρόλο του Έντι, μετακινείται συνέχεια πάνω στη σκηνή, χρησιμοποιεί μια χροιά φωνής εντελώς διαφορετική από αυτήν που ξέρω, με πείθει απόλυτα για τον καταδικασμένο και μη ανταποκρίσιμο έρωτά του, σ' έναν ρόλο που νοιάζεται με τον δικό του τρόπο για την ανιψιά της γυναίκας του κι ακροβατεί ανάμεσα στην παραδοχή των αισθημάτων του και το καλά κρυμμένο «γενικό ενδιαφέρον για το καλό της». Με στιβαρή σκηνική παρουσία, με σωματική κίνηση που ίσως επαναλαμβάνεται περισσότερες φορές απ' ό,τι πρέπει (π.χ. να χτυπάει τα χέρια του μεταξύ τους πάνω στον θυμό του), με διαπεραστικό βλέμμα, δημιουργεί έναν χαρακτήρα που καταφεύγει σε ακρότητες ώστε να προστατέψει αυτό που επιδιώκει κι ας ξέρει πως δε θα το αποκτήσει ποτέ. Η Ιωάννα Παπά, στον ρόλο της Μπέατρις, είναι μια γυναίκα που βλέπει τον γάμο της να καταρρέει χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι φταίει κι όσο κλιμακώνεται η πλοκή τόσο εντείνεται και η υποκριτική της δεινότητα. Η Ευγενία Ξυγκόρου ως Κάθριν μεταμορφώνεται σταδιακά από χαριτωμένη κοπελίτσα γεμάτη αγάπη για τον θείο της σε ερωτευμένη γυναίκα κι από κει σε εξίσου τραγική ηρωίδα όταν διαπιστώνει τη φριχτή αλήθεια και οι συνακόλουθες πράξεις τη φέρνουν αντιμέτωπη με μια πλευρά που ίσως να μην έχει τη δύναμη να την παλέψει. Όλες αυτές οι ποικίλες και αντίθετες μεταξύ τους εκφράσεις αποτυπώνονται σωστά στο πρόσωπο και στη μορφή της Ευγενίας, η οποία δημιουργεί μια αξέχαστη ερμηνεία. Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος είναι ο δικηγόρος και φίλος του Έντι που νουθετεί, συμβουλεύει, προστατεύει όσο μπορεί και όσο τον αφήνουν και προετοιμάζει τον θεατή με την εξιστόρησή του για όσα πρόκειται να έρθουν. Ο Μιχάλης Πανάδης με έπεισε ως ερωτευμένος Ροντόλφο, δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό στις δύσκολες σκηνές με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ενώ κατάφερε να δημιουργήσει έναν χαμηλών τόνων νεαρό άντρα, που δε διστάζει να υψώσει φωνή και παράστημα όταν διαπιστώνει την αλήθεια. Ο Δημήτρης Καπετανάκος υποδύεται και πάλι έναν ρόλο που έχω συνηθίσει στις τηλεοπτικές του τουλάχιστον δουλειές και κατ' εμέ ο δικός του χαρακτήρας είναι από τους πιο αδικημένους της ιστορίας, αφού όσα διαδραματίζονται επηρεάζουν άμεσα κι εκείνον χωρίς να είναι ο ένοχος ή ο φταίχτης.
Το «Ψηλά απ' τη γέφυρα» είναι η δραματική ιστορία ενός άντρα που καταπιέζει τα απαγορευμένα του αισθήματα για την ανιψιά της γυναίκας του, όταν όμως έρχεται κάποιος που θα του την πάρει μακριά ξεσπάει κι έρχεται αντιμέτωπος με όλους, φτάνοντας σε ακρότητες. Είναι μια δυνατή παράσταση, γεμάτη από σημαντικές και αξέχαστες ερμηνείες, μουσική που εντείνει το σασπένς και την τραγικότητα, φωτισμούς που λες και φέρνουν στο φως μέχρι και τις ψυχές των χαρακτήρων και μια σκηνοθετική ματιά που παντρεύει το πρωτοποριακό με το κλασικό. Ένα άρτιο σύνολο που δείχνει πώς ένα διαχρονικό και γνωστό θεατρικό κείμενο μπορεί να διαβαστεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να δημιουργηθεί ένα αποτέλεσμα άρτιο και υποδειγματικό.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Μετάφραση - Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Πρωταγωνιστούν:
Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, Ιωάννα Παππά, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος, Μιχάλης Πανάδης, Ευγενία Ξυγκόρου
Κοστούμια: Dante
Σκηνικός χώρος - Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
Φωτογραφίες προβών: Ελίνα Γιουνανλή
Στο θέατρο Βεάκη, Στουρνάρη 32, Εξάρχεια, 2105223522
