Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς σε μια επαρχιακή λουτρόπολη και η ιδιοκτήτρια του υδροθεραπευτηρίου «Ο Ασκληπιός» είναι έτοιμη να κλείσει όταν φτάνουν διαδοχικά δύο πελάτισσες. Αυτές οι τρεις γυναίκες σταδιακά θα γνωριστούν και με αφορμή τα έργα «Μαντάμ Μπατερφλάι» και «Τραβιάτα» θα αρχίσουν να βγάζουν τα εσώψυχά τους στη φόρα και θα ανακαλύψουν πως η καθεμιά έχει κι ένα βαρύ μυστικό που τη στοιχειώνει.
Το θεατρικό κείμενο της Κατερίνας Μαυρογεώργη μπαίνει βαθιά στην ψυχολογία τριών διαφορετικών γυναικών, τις οποίες τοποθετεί στην πιο ευαίσθητη εποχή του χρόνου, μια παραμονή Πρωτοχρονιάς. Η Κατερίνα Λάττα, η Νικολίτσα Ντρίζη και η Μαρία Πετεβή είναι τρεις υπέροχες παρουσίες με υποκριτικές αρετές που αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο το κείμενο και μας συστήνουν τρεις γυναίκες κυνηγημένες από το παρελθόν τους. Ομολογώ πως η αρχή είναι αρκετά διασκεδαστική, με έξυπνες ατάκες, ταιριαστή χημεία μεταξύ των ηθοποιών και αξέχαστες σκηνές, όπως αυτή με τα πατατάκια ή με τη διαφήμιση της προσφοράς που τράβηξε τις πελάτισσες στο σπα. Στην πορεία όμως, που μπαίνουν στη μέση οι όπερες και ακολουθεί μια εκτενής ανάλυσή τους από τις τρεις ηρωίδες της παράστασης, κάπου χάθηκα κι ένιωσα πως παρακολουθούσα μια ομολογουμένως ενδιαφέρουσα κριτική θεωρία της όπερας. Αυτό με αποσυντόνισε και δεν κατάφερα να παρακολουθήσω σωστά ως το τέλος την κατάθεση ψυχής που δίνουν οι τρεις γυναίκες, η κάθε μία με το δικό της βάρος, από τις οποίες όλο και κάποια θα είναι οικεία στον θεατή και θα ταυτιστεί μαζί τους. Συμμαχίες και αντιπαλότητες, αγάπη και προδοσία, η Μαρία, η Λύντια και η Κάτια δένονται και χωρίζουν, εξομολογούνται και συμπάσχουν.
Η σκηνοθεσία της ίδιας της συγγραφέως του κειμένου βάζει τις ηθοποιούς να πλατσουρίζουν στις σκάφες της σκηνής, να αλλάζουν διαρκώς θέσεις, να συγκρούονται και να ξαναφιλιώνουν, να βοηθάει η μία την άλλη να εξομολογηθεί και χρησιμοποιεί κάθε εκφραστικό μέσο των τριών ηθοποιών για να βγάλει ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ο χώρος του θεάτρου είναι αρκετά πρωτότυπος και ατμοσφαιρικός, ενδείκνυται για τέτοιου είδους παραστάσεις, είναι άνετος και φωτεινός. Ο Δημήτρης Τάσαινας ντύνει με σωστή ηχητική υπόκρουση την παράσταση, εντείνοντας κάθε συναίσθημα που πηγάζει από τις ερμηνείες και από την πορεία της ιστορίας ενώ τα κοστούμια της Ιφιγένειας Νταουντάκη είναι ταιριαστά και άνετα. Η Σοφία Πάσχου έχει την επιμέλεια της κίνησης κι έχει μελετήσει σωστά το ψυχολογικό υπόβαθρο των ηρωίδων ώστε να τις ρίξει σε συναισθηματικά και μουσικά κρεσέντο.
Η Μαρία, η Κάτια και η Λύντια γνωρίζονται μια παραμονή Πρωτοχρονιάς, με την πρώτη να θέλει να ξεφύγει από κάτι, με τη δεύτερη να θέλει να ξεκουραστεί και να περάσει ωραία και με την τρίτη να θέλει να κλείσει και να τις ξαποστείλει για να γυρίσει σπίτι της αυτήν τη χρονιάρα μέρα. Σταδιακά αρχίζουν να συμπλέουν σε απόψεις και στάση ζωής, κάποιες λέξεις-κλειδιά να δείχνουν πως από πίσω υπάρχει και ένα μυστηριώδες παρελθόν, κάτι που εξάρει την περιέργεια και τελικά αυτές οι γυναίκες γίνονται ένα. Μαρία Πετεβή, Κατερίνα Λάττα και Νικολίτσα Ντρίζη φτιάχνουν μια ιδανική ομάδα και με έπεισαν απόλυτα με τις ερμηνείες τους για τα υπαρξιακά αδιέξοδα των γυναικών (και όχι μόνο), για τις λύσεις απελπισίας στις οποίες κάποιες προσφεύγουν, για τις επιλογές που φαίνεται να μην πήραν όταν έπρεπε και για πολλά άλλα.
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Σημειώνει η Κατερίνα Μαυρογεώργη: «Όταν έγραφα αυτό το έργο πριν τρία χρόνια, η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτηκα ότι πρέπει αναγκαστικά να έχει τρεις γυναίκες για ηρωίδες, έτσι ώστε να δηλώσουμε την σύμπνοιά μας με τον αγώνα για έμφυλη ισότητα. Κάτι οργανικό με έσπρωξε να σχηματίσω με λέξεις αυτήν την παράξενη γυναικεία φιλία μέσα σε ένα υδροθεραπευτήριο. [...] Οι Λουόμενες είναι τρεις ηρωίδες με βαθιά πάθη και αδυναμίες. Έχουν αμαρτήσει βαριά ή έτσι νομίζουν. Έχουν πιει ουκ ολίγες φορές αλκοόλ ώσπου να λιποθυμήσουν, έχουν κάνει σεξ με πολλούς συντρόφους, ήταν φιλόδοξες, θυσίασαν πολλά για να είναι ανεξάρτητες, ελεύθερες. Και το φέρουν βαρέως. Μέσα στο υδροθεραπευτήριο απαλλάσσονται σταδιακά από αυτό το φορεμένο φορτίο. Μοιράζονται τις ιστορίες τους υπό ένα νέο πρίσμα. Θέλω να μιλήσω για την γυναίκα ευεργετικά κι όχι με λύπηση. Θέλω να προσφέρω μια συχνότητα δημιουργίας για την γυναίκα στην οποία η ίδια είναι αντικείμενο στοχασμού, η ίδια γιορτάζεται, η ίδια εξυμνείται, δεν πρωταγωνιστεί πάλι η εικόνα ενός συστήματος που την βασανίζει ασταμάτητα.».
Συντελούν:
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Μουσική: Δημήτρης Τάσαινας
Σχεδιασμός φωτισμών: Σεραφείμ Ράδης, Γιάννης Καραμπάτσος
Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Άρτεμις Φλέσσα
Σχεδιασμός επιγραφής «Ο Ασκληπιός»: Θάλεια Μέλισσα
Βοηθοί σκηνοθέτη: Έλια Ζαχαριουδάκη, Μαρία Μακρή
Voice Over: Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Παραγωγή: ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ INKAL
Επικοινωνία - Δημόσιες σχέσεις: Μάρθα Κοσκινά και Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν: Κατερίνα Λάττα, Νικολίτσα Ντρίζη, Μαρία Πετεβή
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:30 στο ΘΕΑΤΡΟ TEMPUS VERUM ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ, Ιάκχου 19, Αθήνα, 2103425170 ως 19 Ιανουαρίου 2023
