koukidaki: Του νότου τ' αγέρι

Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ e-books ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.

ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ο καπετάνιος τση Ζάκυθος * Το κορίτσι της Σελήνης * Οι τρεις πίνακες * Η φυγή των τεσσάρων * Από τις στάχτες της Καντάνου * Σαν μαργαριτάρι από σ' αγαπώ * 4ος όροφος ** Αληθινή ιστορία: Το ανυπεράσπιστο αγόρι ** Διηγήματα: Αγόρια και κορίτσια * Pelota * Backpack: Ιστορίες χίμαιρες ** Διάφορα άλλα: Έξι τίτλοι από τις εκδόσεις Ελκυστής * Βιβλιοδώρα από τις εκδόσεις Ελκυστής ** Για παιδιά: Η περιπετειώδης εξαφάνιση του Καλτσάκη * Ρόνι ο Σαλιγκαρόνης

Του νότου τ' αγέρι

Μανώλη Α. Κατσούλη

Πίνακας Sarah Morgan

Στην άκρη της πλανερής κοιλάδας της ερημιάς

και δίπλα στην πελαγίσια μοναξιά,

αναβοσβήνοντας τα φανάρια του δρόμου του χρόνου,

μαραίνοντας τις ευωδιές και τα χρώματα των αναμνήσεων,

με σταύρωναν τα τραγούδια σου

με την τρυφερή κατάληξη:

«Είσαι ό,τι πιο πολύτιμο στη ζωή μου».

Στον ουρανό

ρόδα καιγόντουσαν χορεύοντας.

Στο ηλιοβασίλεμά μου

βουβά θρηνούσε ο Έσπερος

στάζοντας πόνο, δάκρυα κι αίμα.

Ατίθαση θύμηση,

σαν το κυκλάμινο που ριζώνει σκίζοντας τα βράχια,

σκάβεις στο στήθος μου πληγές.

Πού το πας, τέλος πάντων;

Τι αναζητάς εσύ, γεμάτη ρόδινους ίσκιους;

Τι γυρεύεις ξερόφυλλο

ανάμεσα στις ευωδιές και στα χρώματα;

Το αηδόνι του ξέφωτου

είχε πλέον σωπάσει.

Τα νεκρά φύλλα

έσπρωχνε πέρα δώθε στην άσφαλτο,

του νότου τ' αγέρι.

Τα τελευταία σου απελπισμένα λόγια:

απόμακρες ισχνές και ραγισμένες φωνές,

λιοντάρια που ξέσχιζαν τα θύματά τους,

μ' έριχναν μαζί με το μαγεμένο Φεγγάρι

στα νερά του πηγαδιού

και το αλαφιασμένο φως των αστεριών

κατρακυλούσε κάτω απ' τα πόδια μου

σβήνοντας μια για πάντα απ' τον ουρανό μου,

τα μυστικά του Θεού

και το έμβλημα της αιωνιότητας.

Αχ, αβάσταχτο βιολί του άνυδρου πόθου,

όσο δονούν το φως οι συγχορδίες σου,

όσο ανθίζουν οι μουσικές σου,

χαμένος στην άχρωμη ομίχλη

τόσο φθίνουν τα σύμπαντα

απ' τους άπειρους ήχους

στης νύχτας το άβατο.

Στην άκρη της πλανερής κοιλάδας της ερημιάς

και δίπλα στην πελαγίσια μοναξιά,

αναβοσβήνοντας τα φανάρια του δρόμου του χρόνου

μαραίνοντας τις ευωδιές και τα χρώματα των αναμνήσεων,

με σταύρωναν τα τραγούδια σου

με την τρυφερή κατάληξη:

«Είσαι ό,τι πιο πολύτιμο στη ζωή μου».

Πόσο θα ήθελα να σε ξανανταμώσω

γεμίζοντας τις άδειες αμμουδιές των ονείρων μου,

ανάβοντας φωτιές ζωής

πάνω στα πολύχρωμα βότσαλα!

Πόσο θα ήθελα να ξαναγευτώ με κομμένη την ανάσα

το νάμα απ' τα φιλιά σου,

το λάμπος απ' το αντιφέγγισμα των άστρων στα μάτια σου,

το αισθησιακό ταλάντευμα του κορμιού σου

υπό τους ήχους της μουσικής των κυμάτων

και της αύρας της θαλάσσιας κιθάρας;

Πόσο θα ήθελα να ξαναπάρω όλες τις γεύσεις

μία απ' την κόλαση

και μία απ' τον παράδεισό σου!

🌰

Copyright © Μανώλης Α. Κατσούλας All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Sarah Morgan