Pascale Aubin-Rhéaume
«Do humans grow with love? Think about it well. Humans are people who grow with memories.»
Jonghyun (김종현, April 8, 1990 - December 18, 2017)
And she was walking down the street, casually pulling her hair into a loose ponytail. Her feet were wet from the first snow and slush on the side of the street. It wouldn’t hold but it was still nice. It was still warm, just a little but she knew the cold would come soon.
The cafe was open, she wanted to just sit and read while sipping on good coffee but there was a gathering at the cafe and they were very noisy. She changed her mind and decided to leave. She did not want to go back home. Another place that did not feel completely home. She had decorated it but it still felt like someone else’s place. She was hoping she’d get her own place soon.
After 45 min of walking she came across another cafe, more quiet. She put her things down on a table and ordered a London Fog, her favourite. She had never come to that cafe so she was hoping they would not put sugar syrup in it. She did not enjoy it when it was too sweet.
She sat with her tea and started reading. No concentration though, she lifted her eyes from the book, took a sip and was surprised to hear one of the singers she really enjoyed… he was not that popular so hearing his song in a random cafe felt very nice. It felt warmer than the teacup in her hand. It was too sweet. She left the cafe, walked back home and came into that house that did not feel like home.
She took a quick shower and sat on her bed to read. The cat jumped in her lap and plumped on the book. He was getting fatter but was purring happily.
Oh well. She picked her cell phone and put some music on. A song she loved, a beautiful string of notes and the melody in the singer's voice was just perfect… It sounded like a song from a love story. She suddenly felt sad and lonely. A tear disappeared in the cat’s fur. Maybe some memories were no longer needed.
She fell asleep with a wet cat still purring on her pillow.
🌰
Αναμνήσεις
«Μεγαλώνουν οι άνθρωποι με αγάπη; Σκέψου το καλά. Οι άνθρωποι είναι άτομα που μεγαλώνουν με αναμνήσεις.»
Jonghyun (8 Απριλίου 1990 - 18 Δεκεμβρίου 2017)
Και περπατούσε στον δρόμο, τραβώντας απλά τα μαλλιά της σε μια χαλαρή αλογοουρά. Τα πόδια της ήταν υγρά από το πρώτο χιόνι και λάσπη στην άκρη του δρόμου. Δεν θα κρατούσε αλλά ήταν ακόμα όμορφο. Ήταν ακόμα ζεστό, λίγο, αλλά ήξερε πως το κρύο θα ερχόταν σύντομα.
Το καφέ ήταν ανοιχτό, ήθελε μόνο να καθίσει και να διαβάσει απολαμβάνοντας έναν καλό καφέ αλλά είχε συγκεντρωθεί πλήθος και ήταν πολύ θορυβώδες. Άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να φύγει. Δεν ήθελε να επιστρέψει σπίτι. Ένα ακόμη μέρος που δεν αισθανόταν εντελώς σπίτι. Το είχε διακοσμήσει η ίδια αλλά ακόμη έμοιαζε μέρος κάποιου άλλου. Ήλπιζε να αποκτήσει το δικό της σπίτι σύντομα.
Μετά από ένα σαραπεντάλεπτο περπάτημα συνάντησε ένα άλλο καφέ, πιο ήσυχο. Άφησε τα πράγματά της σ' ένα τραπέζι και παρήγγειλε ένα London fog[1], το αγαπημένο της. Δεν είχε ξαναβρεθεί σε αυτό το καφέ κι έτσι έλπιζε να μη βάλουν σιρόπι ζάχαρης μέσα. Δεν το απολάμβανε όταν γινόταν πολύ γλυκό.
Κάθισε με το τσάι της και ξεκίνησε το διάβασμα. Καμία συγκέντρωση όμως, ανασήκωσε τα μάτια της από το βιβλίο, ήπιε μια γουλιά και ξαφνιάστηκε στο άκουσμα ενός εκ των αγαπημένων της τραγουδιστών. Δεν ήταν και τόσο δημοφιλής κι έτσι, ακούγοντας το τραγούδι του στο τυχαίο καφέ, αισθάνθηκε πολύ όμορφα. Ένιωσε περισσότερη ζέστη απ' το φλιτζάνι στο χέρι της. Ήταν τόσο γλυκό! Άφησε το καφέ, περπάτησε πίσω στο σπίτι και εισήλθε σε εκείνο το σπίτι που δεν αισθανόταν ως σπίτι.
Έκανε ένα γρήγορο ντους και κάθισε στο κρεβάτι της να διαβάσει. Ο γάτος πήδηξε στην αγκαλιά της και γέμισε το βιβλίο. Όλο και πάχαινε αλλά γουργούριζε ευχαριστημένα.
Καλώς. Άρπαξε το κινητό της τηλέφωνο και έβαλε μουσική. Ένα τραγούδι που λάτρευε, μια υπέροχη σειρά από νότες και η μελωδία στη φωνή του ερμηνευτή ήταν απλά υπέροχη... Ακουγόταν σαν το τραγούδι μιας ιστορίας αγάπης. Ξαφνικά αισθάνθηκε θλίψη και μοναξιά. Ένα δάκρυ εξαφανίστηκε στη γούνα του γάτου. Ίσως κάποιες αναμνήσεις δεν χρειάζονταν πια.
Αποκοιμήθηκε με τη νοτισμένη γάτα να γουργουρίζει ακόμα στο μαξιλάρι της.
Copyright © Pascale Aubin-Rhéaume All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Μετάφραση, επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η συνοδευτική φωτογραφία ανήκει στη δημιουργό
Σημείωση: O Kim Jong-hyun (ή 김종현 όπως είναι το κορεάτικο όνομα αλλά και Jonghyun όπως είναι το μονώνυμό του) ήταν η κύρια φωνή του βορειοκορεάτικου συγκροτήματος Shinee για εννέα χρόνια με τους οποίους κυκλοφόρησαν δώδεκα άλμπουμ στα κορεάτικα και ιαπωνικά, όμως ο ίδιος, ως solo καλλιτέχνης, είχε κυκλοφορήσει και τα: EP Base, Story Op. 1 και Story Op. 2, debut album She is... για να ακολουθήσουν μια σειρά solo concert tours. Κι ενώ παρέμεινε ενεργός μουσικά τόσο ως τραγουδιστής των Shinee όσο και ως solo καλλιτέχνης, αυτοκτόνησε με δηλητηρίαση μονοξειδίου του άνθρακα στις 18 Δεκεμβρίου του 2017. Ήταν μόνο 27 ετών.
[1] Πρόκειται για ρόφημα τσαγιού που παρασκευάζεται με την ποικιλία Earl Grey, βανίλια και χτυπημένη κρέμα, από την οποία παίρνει και την ονομασία fog, δηλαδή ομίχλη. Συνηθίζεται να το γλυκαίνουν με σιρόπι ζάχαρης ενώ υπάρχει και η παγωμένη του εκδοχή.
