Γιάννη Σμίχελη
Έρχομαι από τους νεκρού σας
Όχι αυτούς που πέθαναν από γηρατειά
Κάποια αθεράπευτη ασθένεια
Ατύχημα ή φονικό
Μα εκείνους που σπρώξατε σαν κοινωνία ολόκληρη
Στο απονενοημένο
Και αφού τους ρίξετε την ταμπελάρα της απόρριψης
Γυρνάτε πλευρό στον ύπνο του δικαίου
Και φτύνετε τον κόρφο σας, φτου και φτου και ξανά φτου-φτου
Μέχρι το σάλιο σας να φτιάξει την πρώτη ρευστή ύλη
Της μάσκας της υποκρισίας
Και στον ύπνο σας ψιθυρίζοντας το σώζων εαυτόν σωθήτω
Δήθεν ασυνείδητα να την διαμορφώσετε
Για την επόμενη αποστολή στιγματισμού
Το οποίο δεν θα παραδέχεστε
Κι αν τολμήσει κάποιος σαν κι εμένα να σας το επισημάνει
Τον κοιτάζετε με βλέμμα αγριωπό, τον στέλνετε στο διάολο
Ούτε καλημέρα δεν του ξαναλέτε
Και καταγράφετε στην λίστα των υπό θάψιμο ατόμων.
Κοντολογίς προγράφετε όποιον σαν μπαίνει στο ρουθούνι
Και σας χαλάει τη φαντασίωση της θρασυδειλίας σας
Και γίνεται ένας υποψήφιος της καταδίκης –απομόνωση.
Γιατί στα λόγια όλοι είστε αετοί και στην πράξη ποντίκια
Και δήθεν πάντα αντικειμενικοί ή αμερόληπτοι
Κρατάτε το μειλίχιο βλέμμα στο πρόσωπο
Και φυλάτε στο πίσω μέρος του μυαλού το πολυβόλο.
Αναρωτηθήκατε ποτέ ότι αυτός που αυτοκτονεί
Σας στέλνει το ύστατο μήνυμα σωτηρίας σε σας;
Αποκλειστικά σε σας, τους δικαστές του,
Και ζητάει να σας λυτρώσει με την τελική
Την πιο κορυφαία πράξη του, από τη μιζέρια σας
Γιατί ελπίζει να είναι το τελευταίο θύμα των παρωπίδων σας
Και να μην το ακολουθήσει κάποιος από σας
Τους φταίχτες;
Φανταστείτε τον, περνάει ανάμεσά σας
Τον δείχνετε με τα μάτια, κάνετε τους αδιάφορους
Σφυρίζετε έναν χαρούμενο σκοπό, υποκρίνεστε τον φουριόζο
Τον αγανακτισμένο από την πιεστική μέρα,
Και μέσα σας λέτε καλά να πάθει, έτσι όπως έστρωσε να κοιμηθεί
Έτσι είναι η ζωή, δεν είναι όλοι δυνατοί, ορισμένοι δεν έχουν κότσια
Περνάει εκείνος σκυφτός, πατάει αβέβαια στο πεζοδρόμιο
Ίσα ίσα κρατιέται στα πόδια του, η έγνοια του να μην σκοντάψει
Την τελευταία ώρα της ζωής του μην ξεφτιλιστεί
Ας περάσει απαρατήρητος, να μυρίσει για μια ακόμη φορά
Τον ιδρώτα της γειτονιάς, ν' αγγίξει με το βλέμμα
Τις γλάστρες που τον χαιρετούν πάντα
Στον ίσκιο μουριάς να σταθεί για μία και μόνο στιγμή
Ή μήπως είναι νεράντζια; μπα μπορεί κι ελιά
Τι νόημα έχει πια, αφού από τον ίσκιο της ίσκιος κι αυτός θα γίνει
Δεν έχει καμία σημασία πια
Καμία
Και φτάνει στον σταθμό του μετρό
Ανεβαίνει τα σκαλοπάτια αργά, νομίζει πως κάθε βήμα είναι
Και μια αιωνιότητα, ακούει μόνο έναν βόμβο
Τον βαφτίζει τραγούδι
Βλέπει μπροστά του αγγελάκια, πουλάκια, φυλλαράκια να λικνίζονται
Στο κενό και θαρρεί πως μπορεί να πατήσει σαν κι αυτά
Να πετάξει, να πάει μακριά, πολύ μακριά
Παρά πολύ μακριά
Δίχως πια να τον αποκλείει κανείς
Σαν μια αέρινη φυσαλίδα, αερικό, πνοή, ριπή ανέμου
Όνειρο
Και σκάει στις γραμμές
Ένα ουρλιαχτό
Μάτια, κάποια μάτια, τυχαία εντελώς, μα απολύτως τυχαία
Εμβρόντητα
Κάποιοι άλλοι ρωτάνε τι ήταν αυτός ο γδούπος
Ο εργοδηγός στήλη άλατος
Οι διαβάτες στην σιδερένια γέφυρα
Να λένε δεν κατάλαβα τι πήγαινε να κάνει
Αλλιώς θα τον σταμάταγα
Κι ένα σπουργίτι να φωνάζει
Εδώ τα τυχερά λαχεία σήμερα κληρώνει
Την πιο μεγάλη βόλτα στον ουρανό.
Θα περάσει κάποιος καιρός
Και 'σείς αναίσθητοι θα επιλέξετε με μαθηματική ακρίβεια
Τον αποδιοπομπαίο τράγο
Στο κουτάκι σας οι διαστάσεις έχουν το όνομα σπρώχνω,
Γυρίζω την πλάτη, κουτσομπολεύω και ξανακουτσομπολεύω
Κι όλο κουτσομπολεύω, δεν έχω τι να κάνω και
Κουτσομπολεύω
Κι αν φέρει κι αντίρρηση τον κατακρίνω κουτσομπολίστικα
Αυτό που σας είπε ο γείτονας ο οποίος το άκουσε από τον γνωστό
Και του το είπε ο συγγενής του, που τ' άκουσε από τον τοίχο
Αυτό το σύνορο με το σπίτι του
Και διαπιστώνεται πολύ αργότερα, σ' ένα μνημόσυνο κάποιου άλλου
Άσχετου μ' αυτόν, να πάνω στην κουβέντα μωρέ
Έτσι στα καλά καθούμενα, μα για ποιο λόγο το έκανε
Και κανένα σας δεν θυμάται, ή δεν είστε βέβαιοι
Ααα ρε, λέτε, αυτός ήταν άρρωστος
Τι κρίμα, δεν πήγε στον γιατρό
Δεν έπαιρνε τα σωστά φάρμακα
Να κάπως έτσι τον βαφτίζετε θύμα του εαυτού του
Ξεπλένετε την ενοχή σας
Και περιμένετε τον επόμενο.
Τι γίνεται όμως αν είστε εσείς οι ίδιοι;
🌰
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Edward Hopper (Sunday, 1926)
Το κείμενο ανήκει στο πεντάπτυχο «Το πλεκτό της παρακμής»
Ο δημιουργός σημειώνει: Είναι μια απόπειρα ενός πεντάπτυχου. Τα Κλαμπατσίμπαλα, ένας μονόλογος που επικεντρώνει στις διαστάσεις μιας πτώχευσης, το Συμφωνία τεφαρίκι είναι ένας διάλογος γυμνός των εμπλεκομένων προσώπων και παράθεση των γεγονότων δίχως ποιητικό ντύσιμο ενώ Το μαγαζί μου είναι μια ψυχοσυναισθηματική απεικόνιση της σχέσης ιδιοκτήτη εστιατορίου με ψυχαναλυτική προσέγγιση για την ανάδειξη της υποσυνείδητης διάστασης.
Το επόμενο και τελευταίο κείμενο του πεντάπτυχου «Το πλεκτό της παρακμής» είναι το Καραγκιοζιλίκια
