Μάνου Καραβασίλη
Θεέ μου σε ευχαριστώ για ό,τι έκανες για εμένα
Πολλά είδα,
λίγα κράτησα μα πάνω απ' όλα εσένα
φυλαγμένο στην καρδιά μου για να μην πας ποτέ στα ξένα
και ένα μικρό σπίτι σου χάρισα που το έκτισα εντός μου
Είναι αρχιτεκτόνημα με αγάπη για τον Πατέρα και τον οδηγό μου
Άναψα τα φώτα, έκλεισα την πόρτα από το άσκοπο βουητό
Και ένιωσα αγαλλίαση γιατί έχω εσένα για ν' αγαπώ
Έκλεισα τα αφτιά μου στην άσκοπη και φλύαρη ηχορύπανση
Ζεστάθηκε στ' αλήθεια η καρδιά μου με τη δικιά σου την επίσκεψη
Αλλά πάλι εσένα για επισκέπτη δεν λογαριάζω
Είσαι η Εικόνα στης ζωής μου το κάδρο
Τα λουλούδια, στο πιο όμορφο βάζο
Το φως, στων ανθρώπων το σκοτάδι
Για την πληγή, το πιο ζεστό το χάδι
Στο κρύο, μία φλόγα αγάπης που θερμαίνει την καρδιά
Στη λύπη δύο λόγια αγάπης στην πικραμένη μου «θωριά»
Στη σιωπή της μοναξιάς, ένας ψίθυρος αγάπης
Στα δάκρυα που κάποιες φορές κυλάνε, της ευτυχίας μου προστάτης
Γι' αυτό τον λόγο δεν είσαι μόνο ένας απλός επισκέπτης
Αλλά ιδιοκτήτης της ψυχής μου, της χαράς του καλού η έλξη
Γι' αυτό τον λόγο σ' ευχαριστώ
Γιατί πέρασα από λύπη, από πόνο και από δυστυχία
Μα ήσουν σιωπηλά εκεί, στην κάθε δοκιμασία
Και σαν έβγαινα και γυρνούσα στον καλό μου εαυτό
Χαιρόσουνα που γυρνούσα πίσω σε κάθε τι καλό
Πόσες φορές έκανα λάθη, αμαρτίες, πόσες φορές αδίκησα;
Πήγα να σε πληγώσω, μα χάρηκες γιατί πάντα σε εσένα γύριζα
Ε, λοιπόν, αυτό είναι που έχει σημασία, όχι το πώς έφευγα, μα το πώς ερχόμουν στην ουσία
Και η ουσία είσαι εσύ, η αλήθεια η μόνη,
ο δρόμος είσαι εσύ στον θάνατο πάνε οι αμαρτίες και οι πόνοι
Μα εσύ είσαι ζωή, ευλογία, ταπείνωση και συγχώρεση
Ο δρόμος έχει επιστροφή καρτερία και αναγνώριση
Αναγνωρίζοντας τα λάθη του παρελθόντος
Γυρνάω στο αιώνιο δέντρο του παρόντος
Αφού είδα, αφού κατάλαβα, αφού ένιωσα
Για να έρθεις εσύ, λίγα άνθη αγάπης έστρωσα για να περάσεις, για να φας, για να κοιμηθείς
Λίγο νερό από τα χέρια μου και μια ζεστή γωνία και εσύ να βρεις
Γι' αυτό τον λόγο σε ευχαριστώ
Που ό,τι έζησα και σαν δυστυχισμένος αισθάνθηκα
Πρόλαβα ευτυχία να το κάνω και ύστερα χάρηκα
Πόσο λίγο πόνεσα μπροστά σ' εσένα!
Και ήμουν τόσο ανάξιος, ίσος με τον καθένα
Εσύ με κατάλαβες προτού με καταλάβω
Εσύ με ήξερες προτού να με μάθω
Και σαν βιβλίο ανοιχτό την σκέψη μου διαβάζεις
Και αν πάλι σ' αρνηθώ θα επιστρέψω πάλι και εσύ θα με κοιτάζεις
Σπούδασα τα λάθη μου και τα αμαρτήματά μου
Κατάλαβα γι' αυτό τα έδιωξα και εσένα θέλω κοντά μου
Σαν ένα δέντρο μεγάλο, δυνατό έτσι σε νιώθω τώρα
Με φύλλα ανοιχτά, κλαράκια να προστατεύεις από του καιρού την μπόρα
Εσύ το ώριμο και δυνατό δενδρί
Και εγώ το μικρό, μικρότατο κλαρί
Εσύ η αλήθεια που εγώ ακολουθώ
Εσύ τα βήματα σε καθετί καλό!
Έτσι η ψυχή μου ζεστάθηκε –και έχει τόσο κρύο
Έτσι τα κύματα κόπηκαν στης συγχώρεσης το σημείο
Έτσι μια γωνιά ζεστή είναι δικιά σου για πάντα
Και μαζί μ' εσένα να ζεσταίνομαι κι εγώ
Γιατί όλοι λένε ότι γυρίζει το καλό
Καλό θα κάνω όπως κάνεις κι εσύ
Καλό θα κάνω παράδειγμα από την δική σου ζωή
Μακάρι επιστροφές να δέχεσαι παντοτινά
Από τη λύπη όλοι στη χαρά
Και από την αμαρτία όλοι στη συγγνώμη
Έτσι θα ανοίγουν της αγάπης όλοι οι δρόμοι
🌰
Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Egon Schiele (A tree in late autumn, 1911)
