Μάνου Καραβασίλη
Ναι είναι εκείνη, μπορείς να την δεις
Ναι είναι εκείνη, πες της να χαρείς
Το πρόσωπό της είναι υγρό και κουρασμένο
Και όμως τόσο αγαπημένο
Λάμπει το βλέμμα της και εκπέμπει ηρεμία
Την αγαπώ όσο άλλη καμία
Είναι μόνη, δες την, δεν την παίζουν τα άλλα παιδιά
Κάθεται μόνη και τριγύρω κοιτά
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι την βλέπω να κάθεται εκεί,
Κανείς δεν της μιλάει –και είναι τόσο όμορφο κορίτσι· μα γιατί;
Γιατί οι καλοί να κάθονται μοναχοί;
Γιατί για αυτούς να μην υπάρχει μια φωνή;
Που να τους λέει έλα σε αγαπάω πολύ
Την κοίταξα και έμοιαζε με ζωγραφιά
Υπέροχα στους ώμους μακριά μαλλιά
Μάτια που έμοιαζαν τη θάλασσα και το νερό της
Κλάμα, δάκρυα στο ωραίο πρόσωπό της
Επήγα και της μίλησα, της είπα όσα νιώθω
Μου κοίταξε και είπε ποτέ δεν θα σε προδώσω
Πέρασαν χρόνια και καιροί
χειμώνες καλοκαίρια και πάντα κοντά της έτσι νιώθω
Και τώρα κάθεται και πάλι μοναχή
Κοίτα και βλέπει την μικρή μας εγγονή
Πόσο σου μοιάζει, πόσο μοιάζει στη ζωή
Κύκλος κλείνει, κύκλος ανοίγει και εμείς μοναχοί
Παρατηρούμε σαν θεατές το δρομολόγιο της ζωής...
🍃
Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από πίνακα Edward Hopper (Hotel window, 1955)